Mendrek

Chyba ktoś mu zapomniał powiedzieć, że wypada pozwolić wielkiemu rywalowi choć honorową bramkę strzelić...

Dobra, zmieniam zdaniem o Bravo. Ma chłopak wyczucie

No nie wiem, Bravo przysporzył nieco nerwów, ale Real po prostu słabo. Mają chwilę wzrostu, ale tak to nawet ten niby karny by im nie pomógł...

Ogólnie Real mógłby wreszcie wystawić piłkarzy, a nie rugbystów. Bo poza obijaniem piłkarzy Barcy, pod egidą arbitra, to jakby tak trochę lamią

Alves dostał żółtą za to, że oberwał od Ronaldo łokciem? Czyli Ronaldo w sumie coś dla Realu dziś wniósł...

A coś wiadomo kto będzie mistrzem tego Kyle Rena? Snoke mi bardziej na marionetkowego wodza wygląda. Co by znaczyło, że mistrzem sithów jest, no właśnie Ps. Stawiam że Skywalkerowi odbije i będzie mistrzem obu stron mocy, że niby jedna bez drugiej nie istnieje, trele morele

Front Mission 3 to jedyna gra na PSXa którą przeszedłem cztery razy. I mógłbym w kółko tak. Zwłaszcza że posiada praktycznir dwa różne scenariusze, które uzupełniają wzajemnie historię. Idealna również w wersji na PSP - nie raz tury w walce umilały mi czas w pracy

Hotline Miami 2 Hard Mode - w zasadzie samo HM2 nie jest złe. Czasami frustrujące, glit(pipi)ące, z mega muzyką i wielowątkową fabułą. Sprawia pewne wyzwanie, ale z biegiem czasu je kończymy i delektujemy się zakończeniem. Wszystko jednak zmienia się, gdy z jakiś masochistycznych pobudek decydujemy się na hard mode. Chociaż nie, bardziej przypomina to dziewicze wejście do jakiegoś sado-maso klubu, gdzie na wstępie łapie Cię czterech wielkich murzynów, przykuwa do ściany i zaczyna okładać wielkimi pałami po twarzy. W tym miejscu w zasadzie muszę wyrazić ogromny podziw. Komuś kto opracowywał system gry, udało się stworzyć prawdziwe AI wrednego ch*ja. I mam na myśli nie tylko AI wrogów, ale całego otoczenia i mechaniki gry. I to że gramy w odwrócone plansze, to jest akurat nic wielkiego przy całej reszcie. Gra ROBI WSZYSTKO (ale to ku*wa totalnie WSZYSTKO) by cię zabić. Nie raz łapałem się za głowę, jakie to wałki gra odwalała. I nie jest to "unfair platformer", bo teoretycznie dałoby się z tego wyjść. Tylko trzeba byłoby być jakimś Neo. Bo faktycznie, to jak istna walka w Matrixie. Na przykład gra ZAWSZE podnosi złą broń (nawet jeśli jest to broń palna!). Często puszcza gości randomowo tak, by jak Ci idzie za dobrze, jakiś gość akurat stanął na drodze gdzie nigdy go nie było. A to oznacza jakieś 0.000001 sekundy na reakcję, bo przeciwnik trafia z precyzją maszyny. Zresztą pudło w dominującej większości przypadków oznacza śmierć, albo odroczoną egzekucję, która i tak nastąpi (np. właśnie biegnie na ciebie dwóch grubych z końca planszy). Oczywiście tych z bronią białą zawsze zabijesz najpierw (brak auto-aima) i jakimś cudem przeżyją ci z bronią palną, którzy dopełnią formalności twojego restartu. Oczywiście gra jest też pełna oskryptowanych niesprawiedlwości - zawsze podnosisz broń z połową amunicji (jak ją wyrzucisz i podniesiesz, to znowu utnie połowę), zaś przeciwnicy zawsze mają pełne magazynki, nawet jak podnoszą broń z wyczerpaną amunicją. Do tego na dalszych levelach dochodzi chamstwo w postaci "śmierci bo wniosłeś złą broń". Np. wnosisz broń białą, a tam na wstępie na drugim końcu pokoju gość z shotgunem - wchodzisz -> zgon. A innym razem masz dwóch grubych w okolicy i biegnie od razu gość z bronią białą - strzelasz, zwabiasz grubych, dobranoc. Level cały od nowa. I nawet glitche są przeciw graczowi. Jak znajdziesz jakiś na Twoją korzyść, to tak jakbyś znalazł anomalię w Matrixie. Drzwi dające wrogom znikające hitboxy, wrogowie widzący przez ściany lub mający oczy z tyłu głowy (a nawet atakujący - gość z mieczem i psy przy niektórych ścianach zabijają przez nie), blokujące się AI (nic go nie zwabi, trzeba mu się wystawić), czasami robiące dziwne piruety, a czasami ponoć można się zawiesić też w drzwiach i trzeba powtarzać poziom. Wrogów jest masa, ogranicza Cię horyzont widzenia, i ogólnie gra jest niesamowicie frustrująca. Do tego stopnia, że obrzydzi Ci słuchanie niektórych kawałków z wspaniałego OST-ka, gdyż niczym w Mechanicznej Pomarańczy będą przypominały Ci traumatyczne wydarzenia. Gdy przeszedłem grę, myślałem że będę czuł satysfakcję i euforię. Lecz bardziej czuję ulgę. Zamiast triumfu nad złem, czuję jakby gwałciciel po wielokrotnym akcie gwałtu, czy to z łaski czy to z nieuwagi, wypuścił mnie na wolność. Niby powinienem się cieszyć, ale du*a boli strasznie. Ps. Jedyny plus taki, że jak po hardzie odpalisz normal znów, to jesteś jak terminator

Na LCD ale PS3 pozwala wyświetlić w optymalnej ramce by nie zrzygać się na rozciągnięte piksele.

Zrobiłem sobie maraton z paroma grami z mojej klasycznej cyfrowej groteki, przy okazji nabywając kilka perełek na wyprzedaży klasyków. Rally Cross - chyba w żadnej grze wyścigowej nie zrobiłem tylu dachowań, wywrotek i fuksiarskich wygibasów, niż w Rally Cross. Pojazdy mają wagę kartonowych pudeł i prędkość wyścigowych, toteż każda pokusa dociśnięcia gazu w złym momencie, kończy się oglądaniem świata do góry nogami. I żeby było zabawniej, nie ma respawna. Auto trzeba rozgibać, by wróciło na cztery koła Ogólnie frajda, dużo błota, piachu, wybojów i dynamicznych torów ze skrótami. W multi ta gra musiała wymiatać, ot czterech gości wywracających się autami w terenie W singlu też fajna, system jazdy przystępny arcade, ale wymagający rozwagi. Później poziom trudności wzrasta. Nie ma tu fajererków pokroju cut scenek, licencjonowanych utworów, czy rozbudowanego trybu kariery. Za to grafika jest ładna, a tory choć nie zawsze długie, to przemyślane i w kilku wariantach. Crash Bandicoot 2 - co można pisać o must have na PSX-a? W zasadzie każdy maniak gier zna Crasha, i grał choćby w demo. Ja grałem dawno temu, nie masterowałem. Teraz odswieżam, i nadal potrafi zadziwić choćby smaczkami sterowania - precyzyjne slide jumpy z obrotem, to już trochę skilla trzeba mieć. A do tego prawdziwe oldschoolowe sekrety, które kiedyś napędzały sprzedaż pism takich jak Play(er)station Plus, czy Poradnik Extreme. Naughty Dog to geniusze branży! Bishi Bashi Special - pamiętam jak zg(red.)zi jarali się tym tytułem, więc spróbowałem. Dostajemy w zestawie dwie gry, pełne minigier, choć dużo z nich opiera się niestety na podobnej mechanice (mashing, lub refleks w naciskaniu konkretnych przycisków). Najpierw w single - średnia rewelacja, choć na PSP potrafi na moment zabrać czasu. W multiplayerze (grałem z jednym znajomym), cóż fajna ale na chwilę. Nie rozumiem fenomenu, a humor też chyba trochę już suchy. Street Skater - nigdy nie byłem maniakiem gier o deskorolce, choć lubiłem patrzeć jak inni grają. Jako że dali w PS Store za darmo, to spróbowałem. I nie jest źle - gra jest niemalże wyrwana z salonu gier, bo zamiast free roam'u, mamy wyścig po torze, a triki trzaska się prostymi kombinacjami. Do tego przygrywa licencjonowany rock kanadyjski. Grafika niczego sobie, kilku skate'ów do wyboru, kolor deski, i jazda. Gra zajmuje 80 megabajtów, i jest to dobrze wykorzystana przestrzeń kompaktowa Future Cop LAPD - pierwsze wrażenie dość przeciętne, gameplay trochę toporny, bardzo arcade'owy. Sterujemy mechem, robimy rozwałkę w imię futurystycznego prawa anhilowania równie futurystycznego terroryzmu. Jest w tym pewien pastisz, ale ogólnie z biegiem czasu gdy zjarzymy sterowanie i zasady gry, niszczy się bardzo przyjemnie - tu rakiety, tam moździerz, a tego z vulcana. Tyle i aż tyle. Legacy of Kain: Blood Omen - bałem się ruszać, bo dla mnie LOK to obiekt westchnień. No ale skoro było halloween, to sobie nabyłem - i powiem, kurcze ta gra serio jest ponadczasowa. Jeśli przymknie się oko na kijową jakość cutscenek, to mamy bardzo fajnego action-rpga z klimatem tak gęstym, jak ilość przymusowo przetaczanej posoki z pokonanych wrogów. Dziś w dobie wszystkiego świecącego się niczym psu jajca, taka mroczna, posępna i krwawa gra nabiera niezwykłej wartości. Do tego dużo dialogów oraz kultowych tekstów. Dumno-szydercze "vae victus!" wciąż wywołuje ciary na plecach. Disney's Hercules - co by nie myśleć że niby Disney to klimat dla dzieci, to Disney miał nosa (i kasę) na dobrych developerów. W gruncie rzeczy, poza paroma wyjątkami (typu Lilo&Stich), produkowali oni naprawdę dopracowane i ładne gry. Obok fenomenalnego Toy Story, był wspaniale animowany 2d - Hercules. Dzięki rysunkowej grafice, można zagrać dziś i się nie skrzywić. Do tego gameplay i pewien swawolny klimat z filmu animowanego jest tu obecny. Poza tym kiedyś mi w nią lepiej szło, a dziś nawet taki Hercules dla zcasualowanego gracza może sworzyć wyzwanie. G-Police - pamiętny hit o Psygnosis, który garściami czerpał z Blade Runnera. W ogóle lubiłem tych developerów, bo ich gry często miały właśnie taki mroczny cyberpunkowy klimat. Mamy tu niby-symulator bojowego śmigłowca z przyszłości. Gra ma jednak kilka mankamentów - domyślnie (bez możliwości zmiany) sterowanie jest "inverted", gra jest też dość trudna i nie prowadzi za rączkę, a dialogi w cutscenkach brzmia trochę niewyraźnie, a widać że fabuła jest szeroko rozpisana. Pomimo tego gra jest przyjemna, bo lata i rozwala się emocjonująco, jest kilka broni, a miasto choć małe, jest fajnie zindustrializowane. Grafika jest ciekawie rozwiązana - możemy sobie ją dostosowywać, niczym na PC (a fe!), i zwiększać np. framerate kosztem pop-up'u. Tomba! - niedoceniony hit, a jednak zakochałem się w nim od zagrania w demo. Rozbudowana platformówka z elementami rpg, przypomina chyba taką Zeldę w 2D. Pełno mini-questów, dowolność w ich wykonywaniu, wiele przedmiotów do zdobycia i łamigłówek jak je wykorzystać. No i klimat iście świński, dosłownie i w przenośni Ok, reszta gier zostanie opisana jak znowu do nich hurtowo przysiądę

No w sumie to ten najnowszy miał najlepszą choreografię walki, nawet kilka technik użyto. Jakby się tak naparzali te 8 odcinków ostatnich, to byłoby wspaniale. Acz trochę to dziwne, że Goku w wodzie się dusi, ale próżnia jest w porządku. No i fajnie mieć ciuchy które nie spalają się w atmosferze

overload to był roz(pipi), orgazm dla fanów sci fi. na końcu prawie się zes,rałem z emocji. No, a ta muzyka.

Dupa tam, nie słuchaj ich. Przemóż się i skończ, ME to ciągłość fabularna, postać się transferuje do kolejnych części, a wybory w jedynce kształtują systemy polityczne w galaktyce, tworzy się pierwsze relacje, i rys postaci...

ME 2 > ME 1 > ME 3 ME 2 była najlepszą, najbardziej taką zgraną i chyba robioną z czystej przyjemności. Jednocześnie była dopracowana gameplay'em. Nikt nie wymuszał niczego w historii, był to bowiem środek i można było wsadzać każdą dowolną historię, byleby pchnęła nieco historię do przodu. I w gruncie rzeczy dwójka była złożona z wielu misji, które wspaniale uzupełniały uniwersum. Poza tym misja z dodatku Overlord i ostatnia misja były najlepszymi w serii, i prawdziwie epickimi. Jedynka przecierała szlaki, wprowadzała rozwiązania ryzykowne, oparte o tym co podobało się designerom. Dlatego nie każdy to łykał, mnie się akurat te puste planety i eksploracja Mako podobała, bo w sumie była realistyczna (w sensie planety z reguły są skaliste i puste). Jedynka poza tym była mocno przygodowa, coś a la sesja rpg w Star Treka, miała takie mini-wątki typowe dla odcinków serialowych. Trójka była obciążona presją dopinania wątków, wyjaśniania zawiłości i doprowadzenia do finału. Nabrała wyniosłości i skali, ale jednocześnie zatarła się nieco ta struktura przygodowa, teraz drużyna była wielką składową całości, trybikiem w machinie który miał jasną misję na wojnie. Mimo wszystko to nadal udana część, może poza zakończeniem którego zdaniem wielu twórcy nie unieśli (i nawet IMO rozszerzone zakończenie tylko trochę ratuje sytuację). Nie jest złe, ale kurcze po tak epickiej serii, oczekiwania były kosmiczne. No i był multi przy którym można było spędzić wiele czasu, był syndrom kolekcjonerski (paczki z losowym sprzętem) i było dużo klas do wyboru, masa darmowego contentu i ludzie długo grali (grają?)

Wiele wyjaśnia się w kluczowej rozmowie z SR 2 :

No bo to jedna z moich ulubionych serii, każdą część przeszedłem, z czego Defiance i SR 1 kilka razy, SR 2 raz, BO 2 raz (ale kilka podejść), i BO 1 teraz drugi raz przechodzę z PSN-u (ach te "Vae Victus!" nadal robią). Swego czasu nie jarzyłem pokręconej mocno fabuły (zwłaszcza że czas w świecie LoK jest bardziej pętlą niż linią prostą), ale był taki gostek z polskiego forum fanów LoK-a (już nieistniejącego), Neo mu było, i z nim zarywałem nocki na gg, bo on to wszystko miał rozkminione jakby sam pisał scenariusz. Pamiętam jak debatowaliśmy i wyjaśnialiśmy sobie to wszystko, LoK ma definitywnie jedną z najbardziej pokręconych fabuł...

Nie zamknęli. Innymi słowy szansa na dobrego LoK-a jest, załaszcza że Amy Hennig odeszła z Naughty Dog , tylko niech się śpieszą, bo aktorzy młodzi już nie są (zresztą Eldera już nie ma ), a LoK bez charakterustycznego tembru i śmiechu Simona Templemana nie byłby już tym samym...

Ustawka - karcianek na Androida jest już całe multum, ale tych odchodzących od sztampowego fantasy niewiele. Ustawka zaś jest jednym z wyjątków. To bardzo polska karcianka taktyczna w iście swojskich klimatach, podana w sosie satyryczno-autoironicznym. Wszystko jest tu specyficznie przerysowane, oparte na miejskich legendach, stereotypach i internetowych memach, prosto z ostatniej dekady. Tak więc na kartach do walki spotkamy nie tylko rasowych dresów-kiboli, ale całą gamę postaci począwszy od najsłabszych typu Bolek czy Frajer, średnich Cyganów, po lepsze Seby i Janusze, na Szajbusach czy Bramkarzach kończąc. Do tego dohodzą karty taktyczne - laski (których męskie karty nie biją, z wyjątkami typu Janusz może atakować Grażynę), oraz przedmioty (od broni i wzmacniaczy, po karty pułapki - typu "klocek"). Teraz najważniejsze, mechanika - dość przystępna, to najważniejsze. Można opanować w 2 minuty. Karty mają atak, obronę i umiejętność specjalną. Na polu walki jest strona gracza i przeciwnika, podzielona na dwie linie każda. Jeśli nasza karta spędzi turę na 1 lub 2 linii przeciwnika traci on za każdą kartę 1 lub 2 punkty morali. Jak spadną do zera komuś, to przegrywa. Morale możemy odejmować przeciwnikowi za zabijanie jego kart. A karty wystawiamy mając do dyspozycji rosnące co ture punkty ruchu. Tak mniej więcej wygląda gra, prosta, taktyczna i ciekawa. Oprawa zaskakuje - przede wszystkim dźwiękowa. Otóż postacie mają digitalizowane głosy, podkładane chyba przez programistów i ich kolegów W każdym bądź razie przypomina to czasy hitów na Amigę, z kultowym "Franko" na czele. Oprawa graficzna jest ok, szału nie ma, ale rysowane ręcznie postacie dodają wszystkiemu swojskiego smaczku. Narysowane są porządnie - żadna tam amatorka. Gra ma kilka jeszcze niuansów, których pozwolę wam odkryć samemu. Bo oczywiście mogę polecić grę każdemu, komu znudziły się kolejne potyczki elfy vs. orki w świecie androidowych karcianek

Akira doszedł chyba do wniosku, że te czerwone włosy jednak są ujowe, albo sponsor wymusił kilka odcinków z nimi, co by łatwym sposobem ruszyła sprzedaż figurek (wystarczy im czuprynę przekolorować)

Mnie bardziej intryguje jakość nadruku. Czy to haft czy najtańsza naklejka co zejdzie przy trzecim praniu

My też dawno temu lubowaliśmy się w oglądaniu jak inni grają w salonach gier, zwłaszcza jak grali dobrze. To było lokalne obcowanie w kręgach pasjonatów, jedno z wielu. Jako że dziś lokalna sojcalizacja leży, a przecież człowiek z natury jest istotą społeczną, dlatego spełnianie tej potrzeby przeszło na pole mediów.internetu. Przy okazji zmieszało się to z dwoma innymi zjawiskami - potrzebą idoli (kiedyś przecież zg(red.)zi też takowymi byli), oraz zwyczajowym celebryctwem (im bardziej ogładana dana persona, tym bardziej sławna - im bardziej sławna, tym bardziej ogłądana ). Ja w tych zjawiskach nie widzę niczego innego, niż ewolucja tego co już było. Tylko ze względu na specyfikę internetu, bardziej powszechna i widoczna

W sumie jest to składowa problemu, o którym chciałem nawet napisać (albo nawet napiszę) felieton. Problemem jest coś co bym nazwał "dziurą pokoleniowa", która dotyka najbardziej pokolenia 82-90. Najcześciej wychowani na grach ze schyłku 16-bitów, spędzający najlepszą młodość w erze 32-bitów, a potem przeżywający nastoletniość ze 128-bitami (PS2, DC, XB, GC). Problemem jest to, że nie ma obecnie żadnego większego trendu, który by odnosił się do tamtych realiów. Najlepiej jest spojrzeć np. na dinozaurów, którzy grali we wczesnych latach 80 - oni nie dość, że sami zahibernowali się w swoim świecie 8-bitów tworząc swoisty fenomen, samowystarzalną scenę i ludzi o kreatywnej pasji. Dodatkowo obecne trendy widzą ich, często przymilają się jej mniej konserwatywnym członkom, i wypuszczają gry typu pixel-art, czy gry nawiązujące do najstarszych klasyków. Tymczasem dla nas, tych których 8 i 16 bitów ominęło, nie jest obecnie tworzone zbyt wiele. Dostaliśmy propozycję nie do odrzucenia - albo idziecie za nowymi trendami, albo spadajcie. Nowe trendy to po prostu zmiana pokoleniowa. Żadna to nowość, że starzy nie rozumieją młodych, i na odwrót - to naturalna kolej rzeczy. Stąd wszelkie pretensje o brak "auto-aima" czy "polskich napisów". Bo to są obecne trendy - by gry były proste, zlokalizowane i efektowne, a przy okazji dawały socjalizację (coś co obecne czasy zepchnęły w deficyt, choć natura ludzka to bycie społecznym). Nawet przecież oglądanie gier kogoś, to jest jakaś forma socjalizacji - można dyskutować na czacie, albo nawiązywać kontakt ze streamerem. Szkoda, bo lata 90 dla gier, były dość niezwykłe i piękne. Dla mnie grafika z 32-bitów jest idealna, dlatego że z jednej strony nie wymaga aż takiego wysiłku dla wyobraźni (wszak grafika już starała się być realistyczna, pojawiło się 3d i tekstury), a jednocześnie ograniczenia nadal pozostawiały pole dla tej wyobraźni (najlepszy przykład to był u mnie moment, jak zobaczyłem twarz Snake'a w MGS: Twin Snakes - zawód straszny, bo inaczej sobie wyobrażałem tą płaską teksturę z PSX-a). Zwłaszcza uwielbiałem czarne tła w erze PSX-a, bo nie tylko czyniły grę mroczniejszą, ale wzbudzały domysły co tam może być. Jeśli chodzi o obecne czasy - tak, trudno mi tak jak innym przystosować się, bronię się jak mogę, ale zauważyłem u siebie "syndrom Kozieła" (chiałem napisać Hiva, ale by to paskudnie zabrzmiało), czyli to że czerpię z obecnych gier tyle radości ile potrafię. Zauważyłem nawet, że jako osoba zapracowana bardziej niż kiedyś, mająca mniej czasu na gry, cenię sobie wręcz czasami prostotę, oraz gry bardziej story-based niż gameplay-based. Dzięki temu unikam dodatkowych frustracji, relaksuję się, oraz przy okazji obcuję z ciekawą historią. Fakt, poświęcam w ten sposób satysfakcję zwycięzcy, ale jak widać nie można mieć dziś wszystkiego...

Czasami jednak zbyt kreskówkowy ten SSJG ale ogółem ten combos z wybuchami od Beerusa, to już te lepsze czasy serii

Ano, bo za gnoja to byście łyknęli tą przemianę jak młode pelikany, a na następny dzień byście z kolegami stawali w kółeczka na szkolnym podwórku, i umawiali kto ma być SSJG

No ej o ile w Naruto to pretensja słuszna, o tyle DBZ siłą rzeczy zawsze był serią wokół SSJ i reszty pionków. Jakbym zobaczył teraz super mega Krillina to bym poczuł się dziwnie...