Suavek

Rzygać się chce od tych dialogów w Discovery... Tu kurcze są dobre pomysły, ale realizacja jest tak pompatyczna i naciągana, że aż się odechciewa. Postacie nie zachowują się jak ludzie, tylko androidy mające na celu wygłoszenie jakiegoś wzniosłego monologu i przejście do następnej, z dupy wziętej sceny z nachalną dramą. I ta Burnham... Nienawidzę z całego serca.

Gdybym miał w najbliższym czasie kupić Switcha, to czym się kierować i jaką wersję lepiej wybrać? Interesuje mnie tylko granie w domu i raptem garstka gierek oraz potencjalne przyszłe exclusive'y. Lubię grać w łóżku, więc wersja Lite wydaje się kusząca, ale czy są jakieś minusy? Słyszałem, że Nintendo coś nawaliło, jeśli chodzi o analogi, a w Lite niczego się nie wymieni raczej. Czy są jakieś różnice, jeśli chodzi o wydajność w poszczególnych wersjach? Czy lepiej poczekać, aż ogłoszą nowy model, biorąc pod uwagę, że na ten moment nie ma w sumie jakiegoś "must have", którego nie miałbym na innych platformach?

Gdzie kucharek sześć... Przy dwudziestu-kilku executive producers nic dziwnego, że ten DSC to taki jeden wielki śmietnik... Losowy zlepek scen bez większej logiki i sensu. Widzę dopóki nie zmienią się ludzie odpowiedzialni za współczesnego Treka, to raczej nie ma co liczyć na nic porządnego. A Burnham jak denerwowała, tak denerwuje dalej. Okropna postać wiodąca. Skończyłem za to oglądać powtórnie Enterprise i choć nie jest to moim zdaniem dobry serial, to miał on dobre momenty, a trzeci i czwarty sezon znacznie podwyższyły poziom. Szczególnie czwarty był fajnie zrealizowany i na tym etapie szkoda, że nie pociągnęli dalej. Refit NX z dolnym deflektorem, który zaprojektowali, też fajnie by mógł wyglądać na ekranie. No ale największy minus produkcji, to beznadziejni i płytcy bohaterowie. Zero charyzmy. Najlepszy był Porthos.

Soundtracka mi się zachciało, a tu fajny pakiecik japońce miały z gierkami (czy tam odwrotnie), więc sobie przejdę drugi raz grając w wyrku lub wc...

Kończę trzeci dungeon PQ i trochę znów monotonia daje o sobie znać... Puzzle pomysłowe, ale poszedłem na łatwiznę i skorzystałem z walkthrough, bo nie mam już czasu i cierpliwości na rozkminianie łamigłówek tego pokroju. Tymczasem większość walk sprowadza się właściwie już tylko do Mahamaon/Mamudoon... Tylko walki z bossami i FOE są bardziej wymagające. O ile później nie pojawią się przeciwnicy, którzy całkowicie blokują insta-kille, to może być nudno. Z drugiej strony walki są tak częste i długie, że przechodzenie ich w standardowy sposób wydłuży całą grę dwukrotnie... Ale i tak dużo tu fajnych elementów, a same dungeony pomysłowe. Trochę trzeba pokombinować miejscami, a nie tylko iść przed siebie. A najlepsze i tak są interakcje między postaciami. Wciąż boli mnie fakt, że wszystkich sprowadzono i ograniczono do kilku cech charakteru, ale jest tu dużo ciekawych momentów i dialogów. Nawet sam opening fajnie to obrazuje: Żywiołowa Rise z nieśmiałą Fuuką, uśmiechnięty Shinji, Kanji molestujący Koromaru, Teddy i Aigis jako postacie z innych światów etc. Tu taka scenka przykładowa z początku gry, aczkolwiek animowanych nie ma aż tylu: Większość jest prosta, ale treść oddaje wystarczająco dobrze: Te dwie nowe postacie też niczego sobie. Myślałem, że ich nie polubię, ale fajnie się uzupełniają i otwierają furtkę na dodatkowe interakcje między głównymi drużynami. A skoro już wrzucam filmy, to opening PQ2 też niczego sobie:

Polecam Nie polecam Coś pomiędzy (mixed) Reszta to kwestia argumentacji "dlaczego" i/lub odpowiedniego opisu. Czy komuś się spodoba i jak bardzo, to już kwestia indywidualna. Cyferką można zobrazować co najwyżej "jak bardzo" komuś się podobało, ale nigdy nie będzie to miarodajne. Ja mam wielogodzinną radochę z jakichś popierdółkowatych gierek, które w "profesjonalnych" mediach zbierałyby średnie oceny, zaś często wielkie "megahity" przechodzę niewzruszony i zapominam na wieki. Ale ludzie to leniwi idioci i będą wojenki toczyć z byle powodu. Bo nikt inny nie ma prawa lubić tego, czego ja nie lubię, i vice versa.

Lepszego megatena nie ma moim zdaniem, więc raczej będzie. Tylko poziom trudności nie jest niski, gra ma ciężki klimat i sama w sobie jest takim liniowym dungeon crawlerem. No i wiele też zależy od tego, czy wprowadzą jakieś udogodnienia do systemu, czy zostawią wszystko jak było. Bo trochę archaizmów może zirytować kogoś, kto ma za sobą P4G czy P5.

U mnie to wyglądało tak, że długo przed Personą 3 próbowałem zagrać w Digital Devil Saga, ale odpuściłem sobie po ok. 5h. Zbyt przyzwyczajony byłem do bardziej klasycznych jRPG, żeby grę docenić. Potem przyszła Persona 3 i z czasem przekonałem się do niekonwencjonalnego stylu jRPG i po jakimś czasie do DDS wróciłem. Następnie było już z górki dla mnie - Nocturne, Devil Summoner, Strange Journey - wciągnęła mnie cała seria, jej klimaty i/lub założenia. Ciężko stwierdzić, czy u innych by było podobnie, ale myślę, że szansę niektórym grom warto dać. Spróbuj np. Devil Survivor na NDS/3DS na początek. Spinoff, strategia turowa, ale zawiera elementy megatenowe, plus klimaty są bardziej Personowe. Nawet bohaterowie to takie copy-paste w dużej mierze. Ewentualnie Devil Summoner, jeśli na PS2/emulatorze odpalisz. Dużo elementów przygodowych i fajne klimaty. Pierwsza część taka se, ale druga miód. I w tym przypadku nie ma labiryntowatych lochów do grindowania.

No właśnie nie było, albo bardzo mało. To co mnie interesuje nie było od półtora roku przeceniane i tracę trochę nadzieje.

W sam raz na social distanci... oh, wait... To jest niesamowite, jak ta gra jest rozwijana lata od premiery kompletnie za darmo przy już i tak komicznie niskiej cenie... Inny developer życzyłby sobie 4,99$ za dodatkowy kapelusz i 2,99$ za możliwość zmiany koloru włosów postaci. A tu wychodzi jeden ludek z grą dekady i takie cuda wyprawia. Ciekaw jestem, czy jemu się to opłaca, czy jednak polega na wsparciu wydawcy.

Bo to Discovery... Chyba tylko Picard był gorszy od tego potworka. W sumie zdziwiony jestem, że sezon trafił na Netflixa. Myślałem, że całkiem się odwrócili od CBSu. Niemniej jednak mimo tego nadal niezbyt mnie ciągnie do oglądania. Trailery kompletnie mnie nie zachęciły, a Burnham nadal uważam za okropną i antypatyczną postać, która nie powinna już na tym etapie być głównym bohaterem. Chętniej obejrzałbym perypetie reszty załogi, ale niestety Mary Sue musi przewodzić jak zwykle. A Lower Decks ktoś przemęczył? Pierwszy odcinek tak mnie odrzucił, że w ogóle nie zawracałem sobie głowy resztą, ale widzę gdzieniegdzie opinie, że dalej jest jakoby lepiej... Obecnie też powtórnie oglądam jednym okiem Enterprise i moja opinia na temat serialu nie uległa większej zmianie. Pierwsze dwa sezony to w większości nuda z bardzo sporadycznymi przebłyskami geniuszu. Trzeci sezon rozkręca serię, ale nadal dużo w nim głupot. Ale ogólnie realizacja takiego Year of Hell w formie sezonu, tak jak to planowano pierwotnie z Voyagerem, było dobrą zagrywką. Największy problem serialu to nierówne, słabo rozwijane i niekonsekwentne postacie. Ale z drugiej strony na tle takiego Discovery, o Picard nie wspominając, Enterprise jest bardzo dobrym serialem. Osobiście nie uważam go za zły, ale to taki serial do obiadu z piwem...

Myślicie, że jest jeszcze szansa na jakieś przeceny gier na PSV w PSS? Z tego co widzę, to nie było większych promocji od ponad roku, a teraz czytam, że Sony robi jakiś ułomny sklep bez możliwości zakupu gier PSP, PSV i PS3, ani nawet bez wishlisty... Wiem, że z punktu widzenia korpo Vita jest martwa, a graczy niewielu, ale osobiście mam jeszcze parę gier na oku, ale wolałbym nie wydawać majątku na jakąś popierdółkę... Rozumiem, że wszelkie przeceny w PSS leżą w gestii wydawców, nie samego Sony?

Spontaniczne zakupy na eBay krótko po ponownym przejściu Persona 4 na PC i "odrobinie" alkoholu... PS. Uwielbiam kupować od Japończyków. Dają opis "condition: good/used", a w 90% przypadków wszystko jak nowe.

Coming 2021: AC7 to dobra gra, ale średni Ace Combat. To, że nie ma nic innego, a i w samej serii straszna posucha nie usprawiedliwia faktu, że poprzednie odsłony prezentowały nieco wyższy poziom, zarówno od strony fabuły, jak i rozgrywki/zróżnicowania misji. Muzyka też jest kwestią dyskusyjną. AC7 ma kilka dobrych motywów, ale wyżej stawiam OST z piątki. Ba, wszystko z piątki stawiam wyżej. To była cudowna gra...

Przyznam, że dobrze mi się coś gra w PQ. Jestem już dalej niż kilka lat temu, kiedy gierkę odstawiłem, i jakoś lżej mi idzie. Niewykluczone, że przez trochę lepsze przygotowanie. Ale jak się odblokuje kilka systemów i opcjonalnych bossów, to i grind troszkę lżejszy jest. Zrobiłem sobie też dobre persony dla nawigatorów. Ogólnie system walki nie jest idealny, ale ma dużo fajnych rozwiązań. Potyczki często trwają dłużej niż w innych megatenach, przez co wszelkie statusy mają szersze zastosowanie. Mało tego, statusy działają często też na bossów, co z mojego doświadczenia jest raczej rzadkością. A tu normalnie na bossa fabularnego można rzucić poison, bind i wiele innych. Fajnie się sprawdzają też tzw. Circles, czyli statusy AOE działające przez kilka tur, do których jeszcze można dodać kilka skillów uzupełniających (np. Heal co turę na czas trwania Circle). Niemniej jednak są rozwiązania lepsze i gorsze. Hama/Mudo na zwykłych mobków jest mocarne, a skille fizyczne są nieraz bardziej przydatne, niż magia. Szczególnie, że wiele z nich jest powiązana z jakimś żywiołem, a także daje szanse na Critical. Fabularnie bez szału póki co. Więcej tu uroku płynie z pomniejszych konwersacji i perypetii obu drużyn. Ale tak jak gość mówił w filmiku, który wrzucałem wcześniej - postacie są raczej ograniczone do kilku cech charakteru, a najbardziej irytujący w tym wszystkim jest Teddie... Jak nie bierze udziału w konwersacji, to jest fajnie i dobrze się śledzi poszczególne scenki. Niejednokrotnie się zaśmiałem nawet przy tym. Odstawiłem przez to SMT4, ale póki jest ochota na granie, to mam nadzieję, że skończę PQ. Chętniej bym się zabrał za dwójkę, ale już nie będę rozgrzebywał trzeciego RPGa.

? Nie widzę nigdzie Etrian Odyssey w tytule. Widzę Persona. A nie pamiętam, żeby Persona była o rysowaniu map. Była o łażeniu po lochach, fuzji demonów i śledzeniu losów charyzmatycznych postaci. I wszystko powyższe w rzeczy samej tu jest. Tylko te rysowanie map na siłę i z dupy, bo za grę odpowiada team EO. "Niektórzy to lubią". No spoko. Argument na wszystko. Dla mnie jest to kompletnie poroniony pomysł i dlatego nigdy nie tknę EO. Nie mam nic przeciwko umieszczania jakichś notatek, albo własnych dodatków na mapie, ale rysowanie ścian, zaznaczanie drzwi, schodów, kufrów itp. tylko spowalnia już i tak rozwleczoną rozgrywkę. Co chwila wyjmuję stylusa, żeby coś zaznaczyć, co i tak widzę, co i tak gra widzi, ale perfidnie mi tego nie zaznaczy, choć kliknąłem A setki razy. Gry mają opcje. Mają poziomy trudności i inne ustawienia. W PQ jest opcja automatycznego rysowania ścian, ale to wszystko. A wystarczyłoby dać opcję automatycznego rysowania mapy dla "leniwych" i z pewnością wielu graczy byłoby usatysfakcjonowanych, a gra przyjęta znacznie cieplej. Cała reszta mi się podoba. Gram w jedynkę i jakoś sprawniej mi idzie niż 5 lat temu. Mam nadzieję, że późniejsze lochy mnie nie zniechęcą. Q2 wydaje mi się jeszcze lepsza, tyle co pograłem, dlatego myślę warto sięgnąć, póki jeszcze jest promo.

https://www.southparkstudios.com/episodes/yy0vjs/south-park-the-pandemic-special-season-24-ep-13

No faktycznie, jeśli design SJ Cię nie przekonał, to SMT4 jeszcze bardziej może odrzucić. O ile klasyczne demony są nadal w porządku, tak nowe twory oraz wiele bossów jest już zbyt cudaczna i niezbyt pasująca do reszty.

SMT4 jest dziwny, prawdę mówiąc. Brakuje mu tego postapokaliptycznego klimatu z Nocturne i DDS, a to co jest bywa mało poważne, jak na mój gust. Angielski dubbing wcale nie pomaga w tej kwestii - nie rozumiem idei radosnych i uśmiechniętych sklepikarzy w ruinach Tokio, gdzie resztki ludzkości (rzekomo) walczy o przetrwanie. Postacie są mało ciekawe, przewidywalne, a najlepsze dialogi to jakieś komediowe wstawki od czasu do czasu. Możliwe, że później się rozkręca, bądź robi poważniej, ale prawdę mówiąc ten cały miks różnych rozwiązań i motywów nie zawsze mi pasuje. Dlatego po niecałych 30h fabularnie nie mogę powiedzieć, żeby mnie wciągnęło jakoś mocno, ale od strony mechaniki gra mi się dobrze. Tylko trzeba nastawić się na grind. Muzyka jest dobra, poziom trudności spory, i tak jak w Nocturne i DDS dużo zależy od szczęścia w danej potyczce. Osobiście bardziej przejdę dlatego, że mechanika jest dla mnie satysfakcjonująca. System walki jest podobny do Nocturne i DDS właśnie. Niemniej jednak jeśli Strange Journey Ci nie przypadł do gustu, to nie wiem, jak będzie z SMT4, gdyż moim zdaniem to właśnie SJ bliżej do klasycznych Megatenów, niż IV. Jasne, stylistyka była specyficzna, a muzyka nietypowa, ale z czasem je doceniłem. No i zdecydowanie bardziej 'mroczniejsze' i post-apo było SJ niż IV.

No patrzcie, wspomniałem, i jest. Kilka przecen na megateny w europejskim eShopie: Persona Q2 - 64zł - https://psprices.com/region-pl/game/2933625/persona-q2-new-cinema-labyrinth SMT4 Apocalypse - 36zł - https://psprices.com/region-pl/game/2403817/shin-megami-tensei-iv-apocalypse Strange Journey Redux - 36zł - https://psprices.com/region-pl/game/2403836/shin-megami-tensei-strange-journey-redux W Apocalypse nie grałem. Strange Journey przeszedłem na NDS i polecam osobom, które lubią klasycznego SMT i nie mają problemów z grindem (aczkolwiek w Redux podobno troszkę lżej jest). Persona Q2 na tę chwilę mnie wciągnęła i też jestem skłonny polecić.

Gdzieś słyszałem, że Soul Hackers jest raczej przystępny, na tle reszty megatenów, i ogólnie pozytywne opinie. Ja tylko prawdę mówiąc się obawiałem, czy nie odrzuci mnie oprawa AV, bo faktycznie gra nie prezentuje się pod tym kątem najlepiej, szczególnie na tle reszty megatenów z 3DS. Po kilku godzinach PQ2 mogę od razu stwierdzić, że gra jest znacznie lepsza od jedynki. Początek dużo trudniejszy, ale mechanika bardziej zbliżona do Person 3-5 (poprawione All-Out-Attack) i dużo udogodnień, z automatycznym uzdrowieniem po powrocie do bazy (w PQ1 trzeba było płacić za odnowienie HP i SP...). No i fajnie się śledzi te interakcje między postaciami. Female Protagonist z P3P też jest bardzo fajnie zrobiona. Zobaczymy jak dalej. Tylko boję się, że znowu niepotrzebnie rozgrzebuję jednocześnie trzy wielogodzinne jRPGi... Bo mialem wpierw SMT4 skończyć, a tu mnie Q wciągnęły. Jedyne co mnie zdziwiło, to kompletny brak efektu 3D w PQ2, który w PQ1 był całkiem niezły. Myślę teraz, czy Strange Journey Redux kupić w amerykańskim eShopie, póki jest promo, czy liczyć, że jeszcze będzie w europejskim tak tanio, jak poprzednio (afair najtaniej było za 24zł w marcu... toż prawie darmo).

Pierwszy Metal Gear, Metal Gear Solid i Metal Gear Solid 2: Substance zostały wydane cyfrowo na PC na GOG - https://www.gog.com/partner/konami

Kurcze, ta Persona Q i Persona Q2 to strasznie dziwne twory. Oprawa AV jest pierwszorzędna, biorąc pod uwagę możliwości 3DS. Cut-scenki są fajne, dynamiczne, większość dialogów odgrywana przez oryginalnych aktorów, ogólne założenia rozgrywki całkiem przyjemne i czerpiące mocno z Person 3-4... Ale wszystko psuje raptem garstka rozwiązań wziętych z Etrian Odyssey, które mocno psują ogólny odbiór gry, niepotrzebnie irytując i frustrując przy dłuższej styczności... Kupiłem sobie Persona Q2 korzystając z promocji w amerykańskim eShopie, jednocześnie odświeżając pierwszą część, którą lata temu odstawiłem przez monotonię. No i znowu mam takie uczucie, że z jednej strony chciałbym w to pograć dłużej, a z drugiej już zdążyłem się kilka razy zdenerwować przez jakieś chore patenty na siłę wrzucone do gry, lub też nierówny poziom trudności. Najbardziej nie rozumiem tego całego nacisku na własnoręczne rysowanie mapy. Po co to komu? Można w opcjach włączyć automatyczne rysowanie ścian, ale wszystko inne trzeba samemu oznaczać stylusem, co zabiera czas i niepotrzebnie naraża ekran na rysy. No i sama rozgrywka jest mocno rozwleczona i nastawiona na grind. A biorąc pod uwagę brak możliwości save'a w lochach, można łatwo stracić dużo czasu mając zwyczajnie pecha nawet przy losowej potyczce. A jednak chciałbym te gierki przejść, bo oprawa i ogólna otoczka są naprawdę fajne, a i sama rozgrywka również bywa satysfakcjonująca. Po prostu grając nie mogę pozbyć się wrażenia, że gdyby nie te naleciałości z Etrian Odyssey, to byłby hit, a tak mamy po prostu dobre gry, dla specyficznej grupy odbiorców. Mało tego, nie mogę nawet powiedzieć, że są to pozycje dla fanów Person, bo z pewnością nie każdemu mechanika przypadnie do gustu. Tu gość fajnie opisał obie gierki, gdyby ktoś rozważał jeszcze zakup: