Figaro

A może, jakimś cudem, niektórzy mają inne gusta od Twoich i wolą pewne aspekty dwójki od jedynki? Przerażająca myśl. Ja też go nie pamiętam. Ergo w ogóle mi nie przeszkadzał.

Słowa insajdera Maciomaniaka versus słowa developera (jeszcze z czerwca, po wyzwoleniu 10 procentów), który już potwierdził 900p. Fight.

Trzeba mieć gruchę i willota.

Eee. Dialogi to najlepsza rzecz Disgaei.

Smuci mnie mały ruch forumowy w kwestii Disgaea 4. Pamiętam jak wychodziła pierwsza część w 2003 roku i na FPE był niezły szum z tym tytułem. Dzielenie się taktykami, ah, to były czasy. Szkoda że posty zniknęły.

smutny post i to jeszcze od fajnego usera, ehh

Ma być online coop.

No to nawet nie ma co się tu zastanawiać - Super Mario 3D World. edit: Figaro nie słuchaj on gry z WiiU tylko na YT widział jak na razie Pudło. No ale przecież ty nawet TV nie masz do WiiU no dobra u kolegi grałeś, niech ci będzie. Mam 43 calową plazmę w drugim pokoju, kolego

No to nawet nie ma co się tu zastanawiać - Super Mario 3D World. edit: Figaro nie słuchaj on gry z WiiU tylko na YT widział jak na razie Pudło.

Jak pracują i mają na to pieniądze, to kto im broni. Lepsze to, niż na kartony fajek.

Nie ma to jak wymienić Metroid Other M, a zapomnieć o Wonderful 101 i Pikminie 3.

Miyamoto o Zeldzie Wii U i Zeldzie na 3DSa http://www.nintendo.co.jp/ir/en/stock/meeting/140627qa/index.html

No i powiedz sam szczerze, czy te wszystkie sekrety i poukrywane znajdźki znalazłeś sam, czy dopiero po poszperaniu w sieci i przejrzeniu YT? Bo dla mnie to dwa różne światy i perspektywy. To tak samo jakbyś usterkę z silnika auta wyeliminował sam lub z pomocą mechanika. Świat w SOTC może i nie jest pusty, ale mnie w żaden sposób gra nie zachęciła do poznawania tego. W Fez też są takie sekrety, tylko, że raz miejsce zagadki jest znane, nieznany jest tylko sposób wykonania, dwa mechanika i świat do tego zachęcały. W SOTC w dużej części jedyne co widzimy, to ogromne pustkowia. Brakuje mi tu tej zachęty. Widzisz fajnie zaprojektowany posąg, myślisz, że coś może oznaczać, po czasie znajdujesz kolejny w budowie a za trzecim razem trafiasz na fantastycznie zaprojektowaną lokację rodem z Lords of Shadow. Takie małe rzeczy do tego sprzyjają. Ktoś pisał, że można w ten sposób zwiększyć staty bohatera. Ja się pytam po co, skoro nagle okazuje się, że Gameplay jest minimalistyczny i nie gra on dużej roli? Tu dochadzę do drugiej części mojej wypowiedzi, która zacytowałeś i mamy: "co zostawiłoby mnie na dłużej". Jeżeli palnąłbym coś w stylu: " nie zostawiłoby graczy na dłużej", to irytację rozumiem ale ja swoją wypowiedź oparłam tylko na mojej osobie. Bo mnie jara co innego w grach niż Ciebie. Ty możesz wolić córkę, drugi matkę, a ja córkę i matkę. I tym się różnimy w temacie postrzegania gier czy czegokolwiek innego. Dla Ciebie świat SOTC jest wart eksploracji, ja już potrzebuje wabika i zachęty do tegoDruga sprawa, pisząc o wielopoziomowych etapach z kolosami miałem kompletnie co innego na myśli, zresztą opisując to w poście i proszę mi tu nie wcikać rzeczy( filmowość, QTE) o których nie wspomniałem. Trzy, ktoś mi tu zarzucił, że mogę porównywać grę do obecnych produkcji, co jest bzdurą. A głównym powodem jest fakt, że nie ma na rynku gier w stylu SOTC. Jedynie można znaleźć etapy z bossami-kolosami z innych gier( Darksiders 2, Lords of Shadow). Chyba chciałeś się odnieść do postu Dahaki. Masz opinię. Ja mam inną. Dlatego dałem minusa, od tego on służy - do pokazania, że ktoś się nie zgadza. Nie do szerzenia hejtu. Czy mogłem chociaż napisać posta tłumaczącego mój minus? Mogłem, ale byłem na banicji

Jakie musiałbym spełnić warunki, żeby móc poprawnie grać na NTSCowym SNESie?

Ja tam dałem minusa tylko za to zdanie:

New challenger approaching! Zobaczymy czyś miękka faja, czy mężczyzna z krwi, kości oraz gwoździ. Zacznij od Dark Souls.

Nie zaspoilerujesz sobie zbytnio. Bardzo fajny filmik, z pewnymi rzeczami się zgadzam, z innymi nie bardzo. Czasem aż cuchnie bzdurą.

Wróciłem ))) Ten post może zostać użyty w celach naukowych. Jest mocnym dowodem wspierającym tezę, iż forumek zachęca do narzekania na gierki, powstrzymując przy tym przed ich graniem. Tak więc jeśli macie growe zaległości, warto może poświęcić tę godzinkę na pyknięcie poziomu, zamiast napisaniu dziesięciu bezmyślnych postów w CW o tym, jaki to Mendrek jest gupi, a Xbox One słaby. Uncharted 3 – Oh, Drejku... Ileż razy ja Cię odkładałem. Do dziś żałuję, że w jednej rąsi trzymając świeżutkie PS3, drugą łapą wybrałem przed gablotą sklepikową InFamousa zamiast pierwszego Uncharteda. Nie zrozumcie mnie źle, IF to dobra gra, niemniej nie okazała się najlepszym sposobem na ukazanie mocy Czarnulki. Romans z nowoczesnym Indiana Jonesem przeżyłem więc trochę później, lecz i tak zapewnił mi mocny kop w ryja swoim wizualnym kunsztem. Soczysta zieleń otaczającej dżungli i przyjemnie falująca woda mocno wryły mi się w czajnik. Gameplay był jaki był i swoim bywaniem nie przeszkadzał w przeżyciu miłej, letniej przygody. Potem do drzwi zapukała dwójka – gra była ok, choć prawdziwym bohaterem okazał się multiplayer. No i mój romans z serią został ucięty, chyba nie widziałem siebie w trzeciej odsłonie tak wymęczonej formy, przepełnionej przesadną ilością pifpafu, którą jeszcze inni developerzy zaczęli ścigać (za każdym razem ze złym skutkiem). Aż w końcu! Tak nagle! Ni stąd, ni zowąd! Na niebie, zwanym Internet, pojawił się błyszczący znak – darmowy U3 od samego Dobrego Sony. Wychodząc z założenia, że wszystko co darmowe, smakuje najlepiej, z uśmiechem na ustach i błyskiem w oczach zacząłem ściągać 40 gigabajtów, z których 80 procent wynosiły filmiki. Dużo czytałem o tej grze. Dużo złego. Tak więc, siedząc na fotelu, popijając Witaminką i czekając na ściągnięcie (zbyt) wielu aktualizacji, oczekiwałem najgorszego. Z drżącymi rencami oraz padem kapiącym mym lepkim potem, odpaliłem tego oto rzekomego szrota. O dziwo, zamiast zapowiadanego zmartwychwstania Hitlera oraz rozpowszechnienia Super AIDS, dostałem całkiem niezłą grę. Szczerze mówiąc, okazała się być o wiele bardziej przyjemniejsza od poprzedników. Takowy stan rzeczy mógł być spowodowanym paroma czynnikami. Zniwelowano ilość strzelania z „okropnie i obrzydliwie zbyt dużo” do akceptowalnego „ trochę zbyt dużo”. Zazwyczaj pola bitwy bywały zróżnicowane, czasem musiałeś użyć zmysłu taktycznego – jest ok. Nawet zagadki stanowiły mocny element tego tytułu. Kolejnym powodem, dla którego grało mi się fajnie, był mój pomysł zagrania na easy. Okazał się być strzałem w dziesiątkę. Nagle strzelanie skończyło mi przeszkadzać, przeciwnicy przestali być gąbkami na ołów, a ja mogłem skupić się na chłonięciu historii, podziwianiu widoków i patrzeniu na tyłek Drejka. To znaczy, eee… Do następnego akapitu! I gdy wyleciały napisy końcowe, poczułem się nawet spełniony. Przeżyłem serio miłą przygodę. Było wszystko – momenty zabawne, chwile zwątpienia, akcje gdzie budynki mnie przygniatały, woda zalewała , a piasek przysypywał. A to wszystko w gronie świetnie napisanych bohaterów. Nie rozumiem narzekań graczy - co dokładnie było takiego gorszego w tej odsłonie? Dla mnie to najlepsza część serii. Proszę we mnie nie rzucać świeżymi pomidorami, szkoda by się zmarnowały. 8/10 Lollipop Chainsaw – Heh. Gra jest podzielona na Stage 1, Stage 2 itd. Przypomniało mi to, jak bardzo tęsknię za czymś tak prostym – głupim podziałem na poziomy. "You're like a kitten, Nick. A kitten that doesn't speak Japanese." Gameplay jest prosty, masherski, brawlowy i innetrudnesłowa. W grze chodzisz korytarzykiem i najzwyczajniej na świecie nawalasz w przeciwników piłą mechaniczną, zarabiając na swojego score’a. To kolejna rzecz, której mi brakuje w dzisiejszych grach. High score. Walka na punkty. Gra jednak nie pozwala Ci się nudzić – gameplay jest okraszony miłymi dodatkami, typu wykręcone niczym me suty minigierki, zadania (rozjeżdżanie zombiaków za pomocą traktora – O.K), porąbane walki z bossami czy cutscenki. Oh god, cutscenki… „- What’s your favourite color, Nick? - Blue!... No, green! - Aww, I love learning about you! - Ah, I fucked up, it’s yellow.” Tak, humor polany jest gorącym sosem slapstickowym, pośladkami Juliet oraz odrąbaną głową Nicka. Dialogi są… eee… jakiego tu słowa użyć. Dziwne? Niezwyczajne? Odmienne? A może genialne? O tak, poproszę jakąś kinówkę. Spin-offa. Komiks. Cokolwiek w tym uniwersum, na Boga! I te wszystkie nawiązania pop kulturowe, mmm. "Killing people is fun when they're all zombies!" Gra jest również bardzo krótka. Bardzo dobrze. Chyba zaczynam doceniać pozycje, które nie przeginają ze swą wizytą. Ma być konkretnie i mięsisto. Wyciąć cały ten tłuszcz. Może dlatego też lubię MG Rising. W dodatku gra zachęca do ponownych przejść – wszak każdego gadżetu, stroju czy skillu nie wykupisz za pierwszym przejściem. No i za wykręcenie niezłego haj skora, wyłapiesz też trofea. (zombiak przed śmiercią) „Noo, I can’t get this Katy Perry song out of my head... What a horrible way to die!" Tak czy inaczej, dobrze, że jest taka firma jak Grasshopper Manufacture. Ze względu na to, że nie tworzą gier z open worldem, ani takich na 40 godzin, są w stanie wypluwać tytuły co niecałe dwa lata. A każda ich pozycja wybija się swym odmiennym klimatem, wyróżniając się na rynku – co w czasach pełnych brązowych strzelanek, jest mocną zaletą. 8-/10 PS. No i DAT SOUNDTRACK. Mass Effect – Późno zaczynam swoją przygodę z tą serią. Od zawsze byłem fanem prawdziwych stalowych mieczyków, na te świetlne pogardliwie prychając (tak, wciąż nie obejrzałem Star Warsów ;P). Ale pewnego dnia naszło mnie na jakieś konkretnie uniwersum, w które mógłbym się wtopić i wciągnąć. Padło na ME, okrzykiwanego najlepszym IP ostatniej generacji. I faktycznie, gra daje radę. Bardzo przyjemna. Dialogi sztampowe, twisty sztampowe, ale klimat mimo tego został zachowany. Czuję też, że to będzie moja ulubiona część serii. Po pierwsze, będzie mi brakowało w sequelach jeżdżeniem Mako. Nie rozumiem czemu ludzie tak znienawidzili ten pojazd. Steruje się nim zayebiście. Nie ma to jak odlecieć do jakiejś odległej, nieznanej planety i zacząć ją eksplorować. Aż naprawdę czujesz, że masz do czynienia z ogromnym, żyjącym uniwersum. A co masz w kontynuacjach? Jakieś skanowanie na mapie? Ponoć jedynka jest też najbardziej nastawiona na RPG i eksplorację. Szkoda, że sequele skierowały się w stronę akcji i to bezmyślnej – ja chcę ruszenia głową podczas walki, myślenia nad taktyką, może coś w stylu XCOM. Szkoda. Tak czy inaczej, gra sprawiła mi wiele przyjemności. Nie ma to jak wieczorkiem odpalić sobie ME i popijając herbatkę, zwiedzać Normandią kolejne planety, poznając problemy mieszkańców, rozwiązując je przy tym. 8+/10 Trzy ósemki. Ładnie.

Brawo. Pamiętam jak zaczynałeś. Przyznam że nie wierzyłem w Ciebie. Im proud, son.

I jak tam, Don, jakie wrażenia z dotychczasowo granych gier Nintendowskich? Która Ci się najbardziej spodobała?

brałbym gdybym miał telefon

Najs!!! Miłej zabawy. Pamiętaj, Kirby w coopie

E tam, głębia srębia. Ta gra jest zayebista z innego powodu - z powodu konsolowo-japońskiego klimatu, wyebistych bossów, awesome dialogów (tę grę można cytować w nieskończoność) no i genialnego soundtracku, którego do dzisiaj słucham. Gra się w to też bardzo przyjemnie, nie jest to najgłębsza rozrywka, ale nie przesadzajmy, można trochę kombinować.