kotlet_schabowy

Resistance (PS3) Słabiutko. Ja wiem, że tytuł startowy, że 16 lat po premierze, ale w sumie czy to jakieś wyjaśnienie? Swoją drogą, jest to jedna z gierek, którą prezentowano w ciężarówkach Sony, które w okolicy premiery PS3 na wiosnę 2007 kursowały po Polsce. I już wtedy zupełnie nie zrobiła na mnie wrażenia (jak zresztą cały prezentowany line-up), również graficznie. Sięgnąłem po nią chyba głównie po to, żeby poczuć trochę klimatu tamtych lat (launch titles mają ten swoj specyficzny sznyt), no i sprawdzić jedną z nielicznych niesprawdzonych jeszcze serii od, bądź co bądź, mocarnego zespołu. No właśnie... Ale że Insomniacy stworzyli coś tak nijakiego, miałkiego i zwyczajnie nudnego, to dejcie spokój, kto to widział? Pomijam już, że od czasu przesiadki na PS3 i mocniejsze stawianie na "poważne" tytuły ogólnie stracili sporo pazura. Strony technicznej czy jakichś typowych dla tamtego okresu archaizmów (sterowanie) czepiać się nie będę, tym bardziej, że grałem na CRT (ot chlebak mam do niego podłączony, bo służy teraz głównie do retro, ale prawda jest taka, że sporo gier dedykowanych 7 generacji i tak wygląda na kineskopie zjadliwie , ze względu na mizerną rozdziałkę), choć to może nawet paradoksalnie poprawiło wrażenia. Ot takie podkręcone, późne PS2. Jest się za to czego czepiać w kwestiach dużo ważniejszych. Po pierwsze, pozostając jeszcze blisko tematu warstwy wizualnej: ogólne wrażenia estetyczne, design, kolorystyka: to wszystko jest straasznie mdłe, powtarzalne i mało oryginalne. Szaro burymi uliczkami/pomieszczeniami bardzo szybko chce się rzygać, a elementy obce (łącznie z całymi miejscówkami, vide końcówka) też niczym nie zaskakują. Czułem się momentami jakbym grał w Halo 1, i bynajmniej nie jest to pochwała (i nie o wciśnięty chyba trochę na siłę epizod z poruszaniem się pojazdami tutaj chodzi). No niech będzie, że na plus wygląd niektórych Chimer i projekty broni, a także pewien poziom zniszczalności otoczenia/fizyka. A jak z mięsem, czyli strzelaniem i ogólnie mówiąc, gameplay'em? No tu też jest "mocno średnio". Przede wszystkim nie czuć efektów naszych broni, przeciwnicy to klasyczne gąbki, a takie coś w zasadzie psuje całą zabawę w FPSie. Strzelamy w nich, a oni biegają jak z adhd i naparzają w nas raczej niespecjalnie tym poruszeni. Na dodatek przyjmują sporo razów zanim zdechną, co swoją drogą wiąże się z całkiem wysokim poziomem trudności (i mocno niesprawiedliwym- skurwiele trafiają w nas perfekcyjnie nawet z bardzo daleka, ledwie wychylimy nos zza winkla: czułem się, jakbym grał przeciwko komuś z auto-aimem), który w końcowych etapach powoduje już sporo frustracji. Do tego- oczywiście- checkpointy są stosunkowo rzadkie. System zdrowia to taki "pół oldschool": część HP odnawia się sama, ale pewną część odzyskamy tylko dzięki apteczkom. A itemy są rozrzucone dosyć losowo, czasami wręcz głupio. Generalne założenia zabawy są raczej "staroświeckie": chodzimy po liniowych poziomach, brzydale atakują nas grupowo, trzeba się chować za zasłonami , wyskakiwać oddając parę serii, i znowu chować, okazyjnie biegając po rejonie szukając stuffu i wciskając przycisk. Do tego wspomniana już odmiana, jaką jest śmiganie maszynami (klasyczny jeep z działkiem, ale też pojazdy obcych), które nie robi jednak specjalnego wrażenia. Insomniacowy vibe odczuwalny jest w zasadzie tylko w jednej kwestii: w uzbrojeniu. Widać, że twórcy chcieli sobie tutaj pofolgować i trochę w stylu przygód Ratcheta i Clanka dostajemy dosyć oryginalne pukawki. Tylko co mi z oryginalności, kiedy sprzęt nie jest specjalnie efektywny? Sztuka dla sztuki, jak w przypadku broni strzelającej wybuchającymi "glutami". Albo karabin energetyczny pozwalający nam strzelać przez ściany i inne przeszkody: brzmi spoko? No ale nie jest xD. Umiarkowaną frajdą jest śledzenie celowniczkiem, gdzie czai się Chimera (nie mamy żadnego x-ray'a czy czegoś w tym rodzaju, celownik po prostu zmienia kolor) i walenie jak debil w ścianę. Z drugiej strony, wrogowie dysponujący taką zabawką trafiają w nas, a jakże, perfekcyjnie. Sprawia to, że w niektórych momentach nie można nawet spokojnie skitrać się za zasłoną. Żeby było "śmieszniej", Resistance to jedna z tych gier, w których notorycznie brakuje nam ammo do większości giwer, więc w praktyce przebijamy się przez tabuny przeciwników z tymi samymi dwiema-trzema pukawkami, do których amunicję zostawiają denaci (czy to z ludzkiej, czy obcej strony barykady). Ergo- nie ma dużo okazji do swobodnej, spontanicznej rozwałki. Całość zajęła mi jakieś 10-12h, przy czym gra tak "mocno" mnie wciągnęła, że zacząłem ją jakieś pół roku temu, przeszedłem z połowę i poszła w odstawkę. W ostatnich tygodniach wymęczyłem do końca (ktoś może zapytać, po co to robię, cóż, widocznie jestem pojebany) i nie było lepiej, a ostatnie parę godzin (szczególnie niekończące się, wyglądające cały czas tak samo korytarze w "bazie" Chimer) strasznie się dłużyło. Jasne, nie jest to totalny szrot, ogólny feeling sterowania i strzelania jest znośny i momentami jakąś tam minimalną frajdę z sieczki można mieć, ale to dużo za mało, jak na tytuł AAA od takiego dewelopera. Setting też miał potencjał, a zupełnie go nie wykorzystano. Aha, muzyka występuje sporadycznie i większość przygody poruszamy się w ciszy (nie znoszę tego, jeszcze bardziej podkreśla nudę), a fabuła jest sztampowa, przedstawiana w mało wciągający sposób (narracja z perspektywy korespondentki, ale oglądamy głównie rysowane plansze, mało cutscenek i dialogów), a główny bohater jest tak totalnie nijaki (pod każdym względem), że w sumie mogliby go w ogóle nie pokazywać. Całość robi wrażenie skleconej na szybko i po łebkach i być może dopiero sequele rozwinęły skrzydła. No ale sprawdzać ich nie zamierzam xD.

Emperor's New Groove (PSX/PS3) Ciąg dalszy przygody ze starociami, które w większym lub mniejszym stopniu były w moim "obszarze zainteresowań" w okresie premiery, no a później wyszło jakoś tak, że w nie nie zagrałem. Mijają lata i jakiś mały implus może sprawić, że sięgnie się po coś, co w sumie nie było nawet w oficjalnym backlogu (ostatnio mam tak coraz częściej, może to efekt regularnego wertowania starych PE). Nowe Szaty Króla miały premierę jakoś w 2000 (filmu wówczas nie widziałem) i zwróciły moją uwagę za sprawą bardzo pozytywnej recenzji w Neo Plus. Jak oceniam natomiast zabawę w 2023, zupełnie na świeżo i bez nostalgicznego filtru? To całkiem dobra, nadal grywalna i dosyć oryginalna w założeniach gierka, bynajmniej nie typowy produkt na licencji Disney'a. Co jakiś czas przychodziła mi do głowy myśl, że wyczuwam tu vibe serii Croc, po czym przy którymś z kolei odpaleniu gry przyjrzałem się w końcu planszom początkowym, prezentującym twórców: toż to ekipa Argonaut. Podobieństwa stwierdzam jednak głównie w designie poziomów (3D, ale raczej korytarzowe, czasem z odnogami, mocno podzielone na mniejsze obszary), brak na szczęście znanego z przygód krokodyla drewna. Mamy tu sporo motywów platformowych w najbardziej klasycznym stylu, ale też proste (choć nie prostackie) zagadki pokroju manipulowania otoczeniem czy jakąś machinerią w celu dotarcia dalej, mini-gierki (powiedzmy) czy etapy, w których wcielamy się w inne zwierzę, niż "normalnie". Bo, jak może wiecie, sterujemy tutaj lamą, a konkretniej zamienionym w lamę królem. Wiąże się to ze specyficznymi ruchami (i ciągłym stukaniem kopyt) i feelingiem sterowania, ale responsywność jest zazwyczaj nienaganna. Momentami można się wkurwić przy dalszych skokach, które muszą być mocno wymierzone, no i tradycyjnie dla tamtej ery gejmingu, kamera lubi płatać figle, ale nie jest źle i czuć, że ENG to tytuł dosyć "nowoczesny", że tak powiem. Zresztą już pierwsze wrażenie zrobił na mnie świetne, właśnie za sprawą sterowania, ale też płynnej animacji (na początku obstawiałem nawet 60 klatek, ale chyba coś mi się pomyliło xD) i ogólnej przystępności. Grafika jest raczej prosta (i w bardzo niskiej rozdziałce), ale kreskówkowy styl wizualny i intensywna kolorystyka to wynagradzają. Muzyka sobie plumka i jest nawet chwytliwa, ale dosyć szybko robi się powtarzalna. Całość można zaliczyć w kilka godzin, przy czym końcówka trochę mnie męczyła. Ostatnie kilka przejazdów "wagonikiem" (kmwtw) winduje poziom trudności (generalnie niewysoki, ale też zapewniający jakieś tam wyzwanie, ot takie paradoksy "prostych gier dla dzieci" z tamtych lat) w kosmos i wymaga wielu powtórek z uczeniem się trasy przejazdu na pamięć. Każdy level, poza zwyczajnym jego "przejściem", mamy możliwość wymaksować poprzez odnalezienie wszystkich monet i innych dupereli, ale dosyć szybko odpuściłem takie wyzwanie, bo, po pierwsze, nie byłem specjalnie zmotywowany (nagroda za znalezienie wszystkiego na danym poziomie to...artwork xD), a po drugie dosyć łatwo pominąć (nieodwracalnie) choćby jedną monetę na początku poziomu i w tym momencie całość mamy już spaloną- pozostaje restart, no ale bądźmy poważni. Na plus luźna atmosfera i obecny tu humor (choć voice actor głównego bohatera raczej drażniący), łącznie z łamaniem czwartej ściany i nawiązaniami do innych dzieł popkultury. Ogólnie grało się spoko i jak na ponad 20 letnią zręcznościówkę z szaraka, bezboleśnie.

Bugs Bunny: Lost in Time (PSX/PS3) Sięgam czasem po takie starocie "z dupy" jak dostanę natchnienia na retro, ale zazwyczaj nie są całkiem przypadkowe, łączy mnie z nimi jakiś choćby minimalny sentyment, skojarzenie z dawnych lat. Tak było z Bugsem, którego recki/opisy przewijały się przez moje ręce w okresie początkowych miesięcy posiadania szaraka i wkraczania w światek prasy gejmingowej. Dominowały noty w okolicach siódemki, więc gra nie wskoczyła na listę must have (tak, inflacja ocen działała już w 1999 roku). No ale przyszedł odpowiedni moment i udało się ją ukończyć (bo to wcale nie takie oczywiste w przypadku retro), jak więc oceniam to doświadczenie? No nawet spoko było, choć niektóre archaizmy i "uroki" gier 3D z piątej generacji dają mocno popalić, i nie są to bynajmniej sprawy drugoplanowe. Klasycznie: niedomaga kamera. Mimo, że możemy ją ustawić, to nawet jeśli się gdzieś nie zablokuje, to potrafi sama z siebie (a właściwie to dzięki programistom) wykonać jakiś ruch dookoła królika, najlepiej wtedy, kiedy akurat manewrujemy nim w powietrzu przy wymierzonym skoku. O właśnie, skok. Podstawowy ruch w platformówce, tutaj jest mocno skiepszczony, ociężały i zwyczajnie ciężki do wymierzenia. Tyle dobrze, że Bugs ma nieograniczone życia, więc porażka AŻ tak nie boli, ale to też zależy od sytuacji. Levele są dosyć duże, a checkpointy rzadkie, i choć generalnie LiT nie jest grą specjalnie trudną samą w sobie (bardziej z powodów "rozkminkowych", ale o tym później), tak czasem developerzy postanowili lekko strollować graczy, odwalając takie patenty, jak w jednym z poziomów "marsjańskich". Pozwolę sobie na opis całej hecy, który może być mało ciekawy i klarowny, ale muszę to z siebie wyrzucić: otóż w jednym z miejsc musimy unikać robocika, który może nas (i nie tylko) zamrozić. Jeśli mu się to uda i nie zdążymy się odpowiednio szybko wyswobodzić (mashowanie przycisków, w praktyce loteria), to zostajemy wyrzuceni do "zsypu" i lądujemy na początku poziomu. Stamtąd czeka nas przeprawa przez różne przeszkadzajki, ślamazarne skakanie itd. Na papierze brzmi dość zwyczajnie, ale cały wic i wspomniany "trolling" polega na tym, że tuż przed spotkaniem robota mamy checkpoint, więc teoretycznie wszystko jest sensowne: nie uda się, to mamy szybką powtórkę. Niestety, całość jest zaprojektowana tak, że jak robocik wrzuci nas do zsypu, to lądujemy przymusowo na CHECKPOINCIE na początku planszy, nie mając na to jakiegokolwiek wpływu. Ergo: punkt kontrolny przed spotkaniem z przeciwnikiem jest bezużyteczny, a my tak czy siak musimy drałować całą drogę. Kolejny zarzut to wyśrubowane wymogi dotyczące postępu "fabularnego" i możliwości odwiedzin w kolejnych etapach gry. Bugs to typowy collectathon, gdzie najważniejsze są zegarki (znajdujemy je na poziomach, czasem poukrywane, ale też zdobywamy po walkach z bossami, pościgach czy mini gierkach/zagadkach), których odpowiednia ilość pozwala nam zwiedzać kolejne poziomy. Sęk w tym, że żeby przejść dalej, trzeba prawie maksować wcześniejsze etapy, co swoją drogą jest upierdliwe, bo często do zdobycia zegarka potrzebna jest specjalna umiejętność, którą uzyskamy w innym etapie, do którego nie możemy się dostać, i takie błędne koło spierdolenia. Raz musiałem się nawet posiłkować playthrough na YT xD. W praktyce część leveli musimy odwiedzić kilka razy. Nie byłoby to wszystko jeszcze takie złe, gdyby nie jedna zasadnicza, chujowa zagrywka: jeśli brakujący nam gadżet znajduje się np. w połowie albo pod koniec etapu, to za każdym razem musimy od nowa wykonywać wszystkie czynności typu szukanie klucza do otwarcia drzwi, przesuwanie skał, wciskanie przycisków, no po prostu od nowa przechodzić cały poziom, żeby w połowie użyć nowo zdobytej umiejętności, otworzyć jakieś drzwi i znaleźć brakujący budzik. Paranoja, ale taki urok (niektórych) starych gier. Tyle dobrze, że możemy w dowolnym momencie opuścić poziom ze wszystkimi zdobytymi itemami. Gdy przymknąć oko na te wszystkie felery, to gra oferuje parę godzin oldschoolowego skakania, eksplorowania sporych poziomów, skakania po głowach przeciwników i "przygodówkowych" rozkmin (nie zawsze całkiem oczywistych). To wszystko przeplatane poziomami "pościgowymi" (raczej padaka, mało responsywna i wymagająca uczenia się ścieżek na pamięć) i walkami z bossami (banalne, ale to dobrze). No także jakaś tam frajda z zabawy istnieje, a postęp daje pewną satysfakcję. Oprawa ma swój urok ze względu na kreskówkowy styl (technicznie rzecz biorąc jest mało wyraźna, obiekty są raczej proste, tekstury rozpikselowane a otoczenie pustawe) no i całość ma jakiś tam klimat Looney Tunes (parę znajomych twarzy, niezłe głosy i sympatyczna muzyczka), ale nie jest to rozwinięte w jakoś mocno odczuwalny sposób. W skrócie: dosyć drewniane przeżycie, ale mam na uwadze, że nie jest to też typowa, skillowa platformówka, bardziej coś ala "action adventure" z tamtych czasów, mimo trudności wybacza pewne błędy i koniec końców dałem radę ją zaliczyć bez wielkiego zgrzytania zębami, ale szarak ma wiele bardziej przystępnych produkcji z tamtych czasów.

GTA 3: Definitive Edition Idąc za ciosem po VC zaliczyłem trójeczkę. Nie po kolei, tak samo jak dawno temu oryginały: trójkę ograłem jakiś rok po VC, na głodzie w oczekiwaniu na SA (w okresie premiery nie miałem na czym jej odpalić, jedynie czasem pykałem u kumpli, ale to jedynie zaostrzało apetyt), no i jak łatwo się domyślić, z racji gameplay'owego regresu nie byłem jakoś bardzo zachwycony. No ale GTA to GTA, więc grało się dobrze, co nie zmienia faktu, że do tej części mam najmniejszy sentyment i nie wracałem do niej od wielu lat. Jak więc gra się po przerwie, i to w "dopasioną" wersję? Cóż, to nadal najbiedniejsze w niemal każdym względzie GTA w 3D i czuć, że Rockstar dopiero miało się rozkręcić. Misje są raczej krótkie (szczególnie w pierwszych godzinach fabuły, niedługiej swoją drogą) i mało skomplikowane, choć w późniejszych partiach potrafią zaleźć za skórę (tu znowu zbawienna jest wrzucona do DE opcja szybkiej powtórki misji po porażce), szczególnie, gdy przykładowo jesteśmy już prawie na końcu uciążliwej misji, ale w trakcie pościgu trafiliśmy w lampę, auto nam się przewróciło i, co "naturalne", za kilka sekund wybuchło. Notabene, czas od zapalenia się bolidu do jego wybuchu jest tutaj absurdalnie krótki i jestem pewien, że w oryginale mieliśmy go więcej, także tutaj devowie skiepścili sprawę, bo w praktyce prawie nie ma możliwości wyjść bez szwanku z takiego wydarzenia. Ogólnie jest tu trochę drażniących archaizmów, ale raczej nic, co całkiem odrzuciłoby od gry. Grafikę poprawiono na ile się dało, ale obiekty, samochody i modele postaci są prościutkie i raczej mało atrakcyjne. Ogólnie nigdy nie przepadałem za Liberty City, czy to w wydaniu z PS2, czy już w czasach HD, więc tutaj dochodzi dodatkowy, subiektywny czynnik. Ot nudna, amerykańska metropolia. Stacje radiowe mają swój urok i specyficzny klimat (Rise FM!), również z uwagi na użycie minimalnej liczby znanych utworów (za wyjątkiem Flashback FM, w całości opartego na OST z Człowieka z Blizną), ale tracklista jest dosyć skromna, szczególnie w porównaniu do molochów, które zaoferowano graczom w sequelach. Problematyczne jest nadal celowanie (tu zarzut do remastera), występują pewne błedy i problemy, ale ogólnie grało się dobrze i jakiś tam nostalgiczny powrót do przeszłości zaliczyłem. Formuła krótszych misji i mniejsze miasto ma swoje plusy, bo trójka jest przez to chyba najbardziej "arcade'owa" i nadająca się do szybkich sesyjek. Przed SA zrobię sobie chyba dłuższą przerwę, bo wersję z czarnuli zaliczyłem stosunkowo niedawno.

Hercules na PSXa. To już chyba drugie porzucenie tej gry, pierwsze było daawno temu, a kolejne z dwa miechy temu. I to chyba w tym samym momencie przygody i z tych samych powodów xD. No po prostu nie toleruję motywu, w którym hasło do poziomu (bo save'ów tu nie ma) mogę dostać tylko zbierając określone znajdźki na poziomie. Tekken 6 Chyba o nim nie pisałem w tym wątku, a przypomniało mi się. Początki przygody z PS3, no to wypadało pobawić się starym, dobrym Tekkenem. O ile dobrze pamiętam, to nie ma tam klasycznego trybu story opierającego się na zwykłej bitce, tylko kolejne postacie i zakończenia odkrywamy grając w bieda Tekken Force'a. Absolutnie nudne, płytkie i męczące. A sama gra w "zwykłych" trybach też mnie jakoś nie zachwyciła, design postaci, festyniarskie efekty i kupowanie fatałaszków...no nie, nie tym razem. I chyba już żadnym innym, bo od tego momentu przygodę z serią odpuściłem, inna sprawa, że zawsze było to dosyć casualowe szpilanie.

Call of Duty: Black Ops - Cold War Kolejny tytuł z Plusa, idealny do abonamentu, bo gra na tyle mnie interesująca, że z chęcią pyknę, ale jednocześnie nie na tyle, żebym za nią płacił pełną kwotę xD. Od czasów oryginalnego MW3 gram w CoDy już bardzo wyrywkowo (WW1, MW2, teraz to) i nie powiem, bo te, które mają klasyczną, singlową kampanię, nie osadzoną w jakichś z dupy klimatach sci-fi/kosmosu, zazwyczaj są naprawdę spoko. Tak też było i tym razem. Co tu dużo gadać: kilka godzin intensywnego, satysfakcjonującego strzelania w starym, dobrym stylu. Feeling broni jest bardzo przyjemny, poziom trudności na normalu w sam raz na z grubsza bezstresową zabawę, misje są urozmaicone i nie ma miejsca na nudę: ciągle zwiedzamy nowe miejscówki, przestojów jest niewiele, ale jak już są, to podane w ciekawy sposób (cała akcja na Łubiance: świetna sprawa, zarówno ze względu na klimat, jak i rozgrywkę, w tym kilka sposobów na osiągnięcie celu). Znużenie odczułem jedynie w momencie, ujmę to nie spoilerując, "schizy", której efekt był nieco powtarzalny (szczególnie jeśli chciało się bawić na przekór "narratorowi"). Twórcy pokusili się nawet o wprowadzenie lekkiej świeżości w postaci swego rodzaju "hubu", z którego możemy wyruszyć też na misje poboczne, co więcej, przygotowując się do nich mamy okazję rozwiązać "zagadki" szpiegowskie. Mimo wszystko nie siadło mi to do końca i gdzie jak gdzie, ale w CoDzie najzupełniej wystarczy mi standardowa formuła głównej przygody. O ile bohaterowie (wracają znane twarze, ale w sumie co z tego?) i sama fabuła to sztampa, tak realia, w których się to wszystko rozgrywa, wypadły rewelacyjnie. Zimna Wojna w latach 80 (plus flashbacki, które akurat nie porywają, ot typowy Wietnam), szpiedzy, Reagan, mur Berliński, groza atomowa, a to wszystko w charakterystycznym, CoDowym wydaniu: lekkiej komiksowości i przesady, połączonej z realizmem. Props za wszystkie pukawki i zabawki (choć trochę mało tu jak na serię odskoczni choćby w postaci innych pojazdów), na PS5 z Dual Sensem odczucia muszą być kozackie. Poza tym jest ładnie i (zazwyczaj) płynnie (PS4). No także dla relaksującego i cieszącego oko postrzelania w ciekawych klimatach naprawdę warto sprawdzić.

Temat już przeterminowany, ale dopiero nadrobiłem serialowe TLoU, więc dorzucam swoje 3 grosze. W sumie to nie wiem, jak to ocenić, bo w ogóle dziwna to adaptacja. Poniekąd luźna, dorzucająca sporo od siebie, z drugiej strony momentami odtwarzająca oryginał prawie 1:1. Tu dodam, że maniakiem gry nie jestem i skończyłem ją dotąd dwa razy (choć nie powiem, z każdym odcinkiem serialu coraz bardziej nabierałem smaku na powtórkę i zobaczenie, jak to "naprawdę" ma wyglądać). Podczas seansu miałem trochę ambiwalentnych odczuć, ale chyba ani razu nie poczułem, że to, co widzę jest absolutnie zajebiste/totalnie chujowe. Podchodzę do tego tak, że to mocno indywidualna (mimo udziału Druckmanna) reinterpretacja materiału źródłowego, z obowiązkowym wepchanie "woke gówna". Casting generalnie wypada marnie, tzn. aktorzy robią swoje (bez specjalnej wczuwki lub z trochę za dużo wczuwką, tu patrzę na parę głównych bohaterów), ale sam dobór wizualny...ja wiem, że "graczowi nigdy nie dogodzisz" i angażowanie aktorów jak najbardziej podobnych do pierwowzorów skutkowałoby pewną nudą wizualną, ale tutaj momentami pojechano mocno (blackwashing obowiązkowy). Ja po prostu widziałem tutaj "inne wersje" znanych bohaterów, i tak też traktując cały serial można trochę mniej zgrzytać zębami. Wizualnie w szerszym znaczeniu, całość trzyma raczej wysoki poziom. Ogląda się to dobrze, zdjęcia robią wrażenie, a do efektów nie mogę się doczepić. Podziw budzi (pokazana w dostępnym na HBO, półgodzinnym "making of") ilość efektów tradycyjnych, statystów, makijaż etc. Jakby ktoś pytał, gdzie poszły te miliony budżetu, to polecam sprawdzić ten materiał. Zastrzeżenie mam do tempa narracji. Z jednej strony 9 odcinków powinno wystarczyć na pokazanie "samej fabuły" (to, że dostaliśmy mniej starć z klikaczami i innych "gameplay'owych" fragmentów, mi akurat zwisa i nie tęsknię), z drugiej niektóre wątki są trochę rozwleczone i nudnawe (cały epizod z Kathleen i spółką), natomiast inne ucięte lub przyspieszone. No także całość mocno nijaka, momentami słaba, z przebłyskami wysokiej jakości. Materiał źródłowy był na tyle dobry, że i tak jest to samograj i trzeba się mocno postarać, żeby to zepsuć, więc nie uważam TLoU za niewypał.

GTA: Vice City (Definitive Edition) Prawie półtora roku temu zainstalowałem "na testa" niesławną, odświeżoną trylogię GTA, po czym mimo wszystkich problemów i afer, momentalnie wsiąknąłem w ukochane Vice City. Wyszło tak, że zrobiłem jakieś pół fabuły i gierka poszła na bok (poniekąd też dlatego, że druga jej część niestety od zawsze cechowała się spadkiem poziomu). No ale udzielił mi się klimat wakacji, a że przy okazji stuknęło 20 lat od ogrania oryginalnego VC, które to było moją pierwszą gra na PS2 i na zawsze będzie nostalgiczną bombą, to postanowiłem dokończyć i z racji tego wrzucić tutaj parę zdań. Swoją drogą, przelecenie samej fabuły z kilkoma misjami pobocznymi (bez specjalnego pośpiechu) to jakieś 10 godzin zabawy. W sumie zaskakujące. O samej grze nie ma sensu za dużo pisać, bo to absolutny klasyk i jak dla mnie najlepsze ze starych GTA (ot, najbardziej spójne i wyważone, z najlepszym klimatem, OST i bohaterami), ale też z szeregiem problemów, z których niektóre drażniły już dwie dekady temu, a niektóre dają się mocno we znaki dopiero teraz, kiedy człowiek jest już rozpieszczony nowoczesnym gameplay'em. No ogólnie jest lekkie drewno, nie da się ukryć. Część rzeczy naprawił remaster (ot choćby checkpointy przed rozpoczęciem misji, pozwalające wrócić do niej momentalnie po porażce), część naprawić usiłowano, ale nie do końca wyszło (celowanie, które, śmiem twierdzić, momentami jest nawet gorsze, niż na PS2), a część zepsuto xD (nowe bugi i glitche). Do tego OST wykastrowano (mimo wszystko nadal robi robotę), a warstwa wizualna jest, powiedzmy, kontrowersyjna. Najbardziej dyskusyjnie wypadły "poprawki" modeli postaci, natomiast wygląd otoczenia, samochodów i przede wszystkim efekty świetlne oceniam na plus. Oczywiście podchodząc do tego tak, że to inny produkt i siłą rzeczy nie odda natury wizualnej oryginału, bo tutaj wszystko jest jakieś takie jakby "plastelinowe". Całościowo oceniam jednak tę edycję w umiarkowanie pozytywny sposób. Nie da się ukryć, że to (abstrahując od błędów, z których niektóre mogą nawet uniemożliwić skończenie danej misji xD) najwygodniejsza obecnie forma zaliczenia tych klasyków. Trzon to oczywiście nadal stare, dobre VC, momentami irytujące archaizmami czy dziwnymi rozwiązaniami gameplay'owymi (choćby fakt, że w pewnym momencie scenariusza przestają nam się pojawiać misje i musimy się domyśleć/dowiedzieć, że żeby popchnąć całość dalej, należy kupić przynajmniej 6 nieruchomości-interesów i zaliczyć ich zadania, co notabene wiąże się z grindowaniem hajsu). Mimo wszystko w przyszłości raczej prędzej wrócę do wersji na PS2/PC, niż edycji "definitywnej".

Ja już mam, przewertowałem całość i przeczytałem art o demkach. Dżujo to taka trochę "cicha woda" w ekipie PE, bo mam wrażenie, że nie jest często wymieniany w kontekście pochwał za teksty (może też ze względu na ich ilość), a w sumie zawsze trzymają wysoki poziom i dotyczą interesujących (mnie w każdym razie) tematów. Kącik anime: cóż, nie jestem targetem, jak dla mnie co ciekawsze propozycje mogłyby po prostu trafiać do Regionu Filmowego, ale w sumie nie mam nic przeciwko, tym bardziej, że miejsca mamy teraz dużo. Tu płynnie przejdę do "wydarzeń" organizacyjnych tego numeru, czyli zmiany ceny, drukarni i grafika/layoutu. Tego ostatniego na razie jakoś mocno nie dostrzegłem w praktyce (może poza niezbyt ładnie prezentującym się dzieleniem mniejszych recek na jednej stronie, ot po jednej stronie jest jeden kolor tła, a po drugiej drugi), ale życzę mu powodzenia i liczę na zmiany na plus i zaangażowanie w temat, bo ostatnimi laty bywało momentami słabo (czego powody poniekąd były tutaj już wyjaśnione). Drukarnia: cóż, wygląda na to, że i tak nie ma w czym przebierać i trzeba brać co jest, ja jako czytelnik mogę tylko napisać, że jakość papieru jest średnia (cały numer, oprócz okładek, sprawia wrażenie, jakby wysechł po wcześniejszym zawilgoceniu), grafiki są na nim troszkę rozmyte, no i sama okładka też stała się matowa, do czego trzeba się będzie przyzwyczaić, za to zapach na plus xD. Natomiast co do ceny, to oczywiście nie jest to deal breaker, przez który przestanę/rozważam przestanie kupowania pisma, ale nie ma co też wpadać w drugą skrajność i udawać, że nie ma tematu, bo "jesteśmy dorośli i PE może kosztować nawet 50 zł, byle dalej wychodziło i trzymało poziom". No nie, koniec końców to produkt i biznes, o czym dobrze wie wydawca, a my jesteśmy odbiorcą/klientem. To już któraś podwyżka z kolei i o ile całkowicie rozumiem powody rynkowe/ekonomiczne, tak nie przekonuje mnie (również za sprawą całokształtu osoby autora tych wyjaśnień) rzekomy wybór między mniejszą ceną przy 100 stronach, a podwyższeniem jej i zachowaniem większej liczby tychże. Jeśli faktycznie tak miało być (moim skromnym zdaniem klamka i tak zapadła, a liczba stron to po prostu miły bonus-uzasadnienie), to dlaczego nie zasięgnąć wcześniej opinii czytelników? Osobiście widzę plusy obu "rozwiązań", ale nie ukrywam, że ilość interesujących mnie treści w danym numerze PE się waha i czasami czytam wszystko/prawie wszystko od deski do deski, a czasami skipuję/czytam od niechcenia nawet kilka artykułów. Normalne: każdemu nie dogodzisz, ale chodzi mi o to, że nie zawsze więcej=lepiej i jakbym miał wybierać, stanęłoby na opcji "100 stron za 2 dyszki". Poza tym: zapowiada się sporo ciekawych tekstów, no i wpadła "zapowiedź" PS2 Extreme.

Doom: Eternal (PS4) Jak wspominałem przy okazji poprzedniej części, długo mi było nie po drodze z tą marką, jednak prequel okazał się na tyle dobry, że sięgnąłem (bez specjalnego pośpiechu, bo minął mniej więcej rok) po drugą część. No i cóż, trzon pozostaje tak samo zajebisty, więc generalnie można by powiedzieć, że "nie dało się tego popsuć", i w sumie tak jest, choć pewne zastrzeżenia mam. W zasadzie to jeden, podstawowy zarzut: rozwleczenie gry w końcówce i nasranie kill roomami z niekończącymi się hordami przeciwników. O ile dobrze pamiętam, to podobną wadę miała "jedynka". Co za dużo to i świnie nie zeżre i niestety od dominującego przez jakieś 3/4 gry uczucia "ale zajebiście, chcę więcej" w pewnym momencie doszło do "no dobra, niech to się kończy". Smaczku dodaje dosyć wysoki w domyślnym trybie poziom trudności (choć ogólnie oceniam całościowe wyzwanie jako dobrze wyważone) i długie starcia z ostatnimi bossami. Poza tym? Doom jak to Doom, rozwałka na wysokim poziomie, mięsiste strzelanie, szybkie tempo, adrenalina, ostra muzyka i wręcz instynktowne działanie. Movement jest mega responsywny. Ukończenie każdego starcia daje mocną satysfakcję. Z jednej strony momentami jest trudnawo, z drugiej cały czas czujemy, że to my tu rządzimy i rozstawiamy piekielne pomioty po kątach. Niestety niekiedy w to wszystko wkradał się chaos, szczególnie w momentach, kiedy nie miałem już zupełnie czasu na myślenie, bo przeciwników dużo, a HP coraz mniej. Dlatego też czasami w ferworze walki zapominałem o niektórych ruchach i opcjach z naprawdę rozbudowanej listy (a to miotacz płomieni, a to dwa różne granaty, a to miecz, a to piącha, a to piła, do tego całe kółko broni, każda z dwiema opcjonalnymi, zmiennymi nakładkami itd.). Co do broni to i tak korzystałem regularnie może z połowy, tradycyjnie efektywność wzięła górę nad efektownością (tu patrzę na shotguna z łańcuchem). Prezentuje się i brzmi to wszystko świetnie (60 klateczek, bardzo ładna grafa), na dodatek mamy tu większą niż poprzednio różnorodność miejscówek (moi faworyci to "poziom zimowy" i Urdak ze specyficzną, jakże odmienną od reszty atmosferą) , co wyszło grze bardzo na plus. Lore z grubsza zlewałem, w sumie zupełnie mnie nie interesowało, natomiast znajdźki, sekrety i inne cuda, tak jak poprzednio, mocno zachęcają do eksploracji, która sama w sobie jest dużym i ważnym elementem tożsamości gry i mocno przypadła mi do gustu. No także świetny tytuł, idealny na sesje "po jednej misji", gdzie taka misja potrafi trwać 2-3 h. Całość w moim przypadku szacuję na jakieś 12-15h, ale jak wspomniałem, ostatnie godziny już mnie męczyły. Dla tych, którym kampania nie starczy, jest oczywiście sporo dodatkowego contentu, na czele z multi, którego jednak nie sprawdzałem.

To teraz ja trochę ponarzekam, ale myślę, że "ojciec chrzestny" tego wydania przyjmie to na klatę, jako że sam lubi pomarudzić. Magazyn mam od premiery, ale pochłaniałem go jakoś powoli i na raty, częściowo dlatego, że w pierwszej kolejności nadrabiałem otrzymaną w ten sam dzień edycję dedykowaną Pegasusowi, a częściowo po prostu aż tak mnie nie wciągnął, na co wpływ miała również forma całokształtu. No niestety, pod względem estetycznym jest po prostu słabo, i tutaj zestawienie z przeglądanym na świeżo Pegasus Extremem jedynie pogłębiło te odczucia. Po pierwsze, te nieszczęsne screeny, a konkretnie ich rozmiary. Argument o przejrzystości miałby sens, gdybyśmy mówili o grach w wyższej rozdziałce. Tutaj wypada to po prostu paskudnie. Z drugiej strony mamy sporo zdjęć (chyba głównie z materiałów wideo), na których prawie nic nie widać, bo są tak ciemne i rozmazane. Na dodatek skład jest jakiś taki bez ładu i, nomen omen, składu. Może to jakaś awangarda, ale dla mnie tytuł gry/artykułu wrzucony na drugiej stronie tekstu jest co najmniej dezorientujący. Czcionka i układ przypomina złote (niestety, nie ze względu na oprawę) lata PE w okolicach 2001-2002. Biorę pod uwagę, że był to celowy wybór, mający nadać całości oldschoolowy sznyt (a może nie xD?), ale no niestety do mnie to nie trafiło. Brak też konsekwencji w temacie "oceniaczki": w jednych reckach jest osobne podsumowanie, w innych nie, czasem są plusy i minusy, a czasem ich nie ma. Nie wiem też do końca, jak ocenić "Forumki" (abstrahując oczywiście od tego, że ich obecność sama w sobie jest plusem), z jednej strony wklejenie screenshotów bezpośrednio z forum wydaje się strasznym pójściem na łatwiznę, z drugiej taka forma ma swój urok. Wisienką na torcie jest nie najlepszy papier i nieładnie pachnąca farba. Ja rozumiem, że całość powstaje w realiach "od maniaków dla maniaków", że mimo wszystko przedsięwzięcie jest niszowe, ale koniec końców to edycja specjalna poważnego pisma, za bądź co bądź sensowną cenę, więc pewien poziom moim zdaniem powinien być zachowany. Co do wyboru tematów, to generalnie nie mam się do czego przyczepić, no może oczekiwałem troszkę więcej/inaczej opisanego tła historycznego/żywota Segi Saturn, trochę w stylu bardziej ogólnie podchodzących do tematu felietonów o sprzętach retro, jakie można spotkać choćby w PE. Tutaj miałem wrażenie, że taką rolę ma tylko jedna strona od Mazziego ("Ohayo Saturn"). Poza tym brakło mi recek kilku głośnych, multiplatformowych tytułów typu Resident Evil czy Tomb Rider, które może i są mocniej kojarzone z szarakiem, ale taki kontekst porównania z dominującą na rynku platformą mógłby być ciekawy. Wiadomo, że wszystkiego nie da się wcisnąć do pisma, ale ja po prostu wolałbym więcej, a krócej. I tu znowu nawiążę do "konkurencji", czyli Pegasus Extreme, gdzie taka forma sprawdziła się idealnie. Nie mówię, że powinno to wyglądać identycznie, ale ogólne założenie było wg mnie trafne. Osobny akapit na poziom "techniczny" tekstów. Niestety efekt końcowy wygląda w wielu miejscach tak, jakby korekty nie było lub była mocno przemęczona. Baboli jest pełno. No i sorry, ale muszę na to zwrócić uwagi: w tekstach Konsolite często jest coś nie tak z szykiem zdania, cierpią też na sporo powtórzeń. W rezultacie czyta się to, że tak powiem, niewygodnie. Także no ja jestem trochę zawiedziony efektem końcowym, który sprawia wrażenie zrobionego w mocnym pośpiechu. Mimo powyższych wad większość tekstów czytałem z zaciekawieniem, tym bardziej, że Saturn to dla mnie dosyć enigmatyczny sprzęt, z którym praktycznie nie miałem do czynienia, a okres jego żywota to interesujący czas dla branży. Wyróżnienie dla Piechoty (standardowo-klasa) oraz Dżuja. No i dla redaktora prowadzącego, za ogarnięcie przedsięwzięcia i zapewne masę pracy, organizacyjnej jak i twórczej (widoczną choćby w ilości tekstów jego autorstwa). Może więcej czasu albo większa dywersyfikacja zadań wpłynęłyby na całość pozytywnie.

Wczoraj w Empiku dorwałem, także sukces (żeby nie było, że piszę tylko jak numer jest spóźniony). Na razie przewertowałem na szybko i przeczytałem najbardziej interesujące mnie tematy. MGS: poprawny, choć pozostawia trochę niedosytu, mam wrażenie, że zabrakło bardziej osobistego spojrzenia, być może autor nawet nie grał w TTS, co z punktu widzenia tekstu nie jest problemem samo w sobie; z innej beczki tradycyjnie muszę się dowalić do elementów wizualnych, mianowicie artu w podłej jakości wrzuconego na początku. Aha, props za okładkę, bodajże najładniejsza w tym roku.

Zamówiłem sobie i otrzymałem niedawno ten numer specjalny razem z Saturnem Extreme, bo przy premierze go odpuściłem (ot Pegaza nigdy nie miałem i jakąś potężnym uczuciem do niego nie pałam, jak zresztą generalnie do ery 8 bitów), ale po jakimś czasie uznałem, że to jednak błąd, choćby dlatego, że takie edycje specjalne to wartość sama w sobie, a przecież zawsze coś do poczytania się w środku znajdzie. No i po lekturze może połowy (i przewertowaniu całości) magazynu mogę powiedzieć tylko, że wyszło świetnie. Począwszy od szaty graficznej (ogólna estetyka), przez ogólny pomysł na to, jak pisać o gierkach (mniejsze i większe recki zestawu tytułów niekoniecznie stricte najlepszych na NESie, ale znanych i lubianych przez polskich graczy), aż po publicystykę i wspomnienia. Nawet potencjalnie niezbyt interesujący mnie art o scenie okazał się lekki w czytaniu. Zwyczajnie sięgam sobie po pismo i wciąga mnie prawie każdy jego fragment, a ostatnimi miesiącami ciężko było o takie zjawisko. Super.

Olli Olli World Kolejny tytuł z Plusa, za którego wziąłem się spontanicznie z braku pomysłu/chęci/dostępu do czegoś z "poważnego" backlogu. No i bawiłem się całkiem dobrze. Co prawda ta wylewająca się litrami indie-hipsterska otoczka na początku trochę mnie mierziła, a humor jest dosyć specyficzny (choć ma swoje momenty, notabene tłumaczenie PL całkiem zgrabne, z niezłymi nawiązaniami do naszej popkultury czy ogólnie motywów językowych) ale grunt, że fundament zabawy jest elegancki. A o co chodzi? No jeździmy na desce, robimy triki i pokonujemy przeszkody. Jest tu cały klasyczny zestaw, od grindowania, przez flipy i graby, po manuale i różne ich wariacje. Mamy świat złożony z kilku "wysp", a na każdej kilkanaście leveli (w tym samouczki oraz różne bonusowe wyzwania), w których podstawowym i najważniejszym zadaniem jest dojechać ze startu do mety. Nie jest to (szczególnie w dalszej części gry) takie proste, bo gra łączy skejtowanie ze swego rodzaju platformówką. Całość jest mocno skillowa, odbywa się w dużym tempie i wymaga szybkiego reagowania na zmiany np. podłoża. Gra rozkręca się powoli i pozwala nam opanować najważniejsze zasady i ruchy, ale i tak nawet po paru godzinach zdarzyło mi się zareagować w jakiejś przypałowej sytuacji instynktownie, wciskając klawisze tak, jak w serii THPS, (co w ogóle jest u mnie standardem w przypadku ogrywania jakichkolwiek gier skejterskich, lata katowania Tony'ego robi swoje). Momentami zasuwamy tak szybko, a przeszkód jest tak dużo, że działamy już praktycznie odruchowo, w "transie". Ewentualny "zgon" sprawia, że niemal natychmiast ruszamy od nowa. Ot takie trochę Hotline Miami. Ma to swój urok, choć porażki potrafią zaboleć, kiedy checkpoint był kawałek levelu wstecz, a chcieliśmy zaliczyć wyzwanie wymagające przejazdu bez skuchy. No właśnie, bo poza wspomnianym już przejechaniem etapu, najwięcej zabawy zapewnia odhaczanie obecnych na każdym z nich challange'y. Niestety, na dalszych poziomach (jakoś w okolicy przedostatniej wyspy) warunki do spełnienia robią się już dosyć abstrakcyjne, a same levele są przesadnie pogmatwane, wręcz nieczytelne. Osobiście w końcówce gry już leciałem "na pałę", byle do końca, choć gameplay niezmiennie satysfakcjonował i kiedy opanuje się już co ciekawsze ruchy, to można łapać naprawdę fajne flow i trzaskać grube kombosy. Ogólnie polecam każdemu, kto lubi śmiganie na desce i ma ochotę na konkretne, "czyste" granie, stanowiące momentami spore wyzwanie.

No właśnie z tym się nie zgadzam, bo po prostu tak nie jest, a takie stawianie sprawy zamyka jakąkolwiek polemikę. Abstrahując już od dyskusyjnego geniuszu, MGSy 1-3 to moje gry życia, 4 to już spadek formy pod każdym względem, ale nadal ma to coś, nawet jeśli wypada to często kiczowato lub nawet żałośnie, części "poboczne" lubię, ale MGS V (a później też DS) to zupełnie inny świat. I trzeba bardzo mocno "mrużyć oczy", żeby tego nie widzieć. I fundamenty gameplay'u mogą sobie być najlepsze na świecie (przecież sam cenię skradanie w PP i- do czasu- wycieczki w DS), ale jak dla mnie (i nie tylko, co widać po opiniach graczy, o fandomie, który Phantom Painem wręcz gardzi, nie mówiąc) wrażenie końcowe psuje masa innych problemów, na czele z wybitnie nieudanym (i w ogóle nie pasującym w tej formie) otwartym światem i niesamowitym rozwleczeniem obu wspomnianych tytułów. A to, co się wyprawia w temacie scenariuszy, to temat na osobną dyskusję. Ja swoje już o ostatnich dziełach Kojimbo napisałem, czy to tu, czy w dedykowanych tematach, więc nie będę się rozwodził. Dla mnie facet jako scenarzysta jest skompromitowany już od dłuższego czasu. Nie lubię wpadać w podniosłe tony gdy mowa o gierkach, bo to "tylko zabawa", ale tego, co zrobił z MGS V, zarówno (a może przede wszystkim) w kontekście fabuły, jak i pomysłów na całokształt zabawy, nie wybaczę. Dziwię się, że niektórzy nabierają się jeszcze na jego rzekomy "geniusz". Owszem, jego gry wyróżniają się na tle tych mitycznych "mainstreamowych" tytułów (ale czy w dzisiejszych czasach, mając do dyspozycji tak wiele mniejszych, oryginalnych, niezależnych gier, nie jest to też już trochę nieaktualne?) i za to zawsze props, cenię ogólny production value, dopracowanie w najdrobniejszych szczegółach, oprawę i obecność różnych ciekawych rozwiązań, koniec końców nie bez powodu uważam oba wspomniane tu tytuły po prostu za dobre gry, ale Kojima paradoksalnie miesza tą oryginalność z najgorszymi kliszami gier AAA minionej i obecnej generacji, czyli obesranym open worldem z milionem znajdziek i pobocznych misji, craftingiem, bezsensownymi elementami "rpg" i rozpychając do 50-60 h przygodę mogącą śmiało się zmieścić w 1/3 tego czasu. Do tego fetyszyzacja Hollywoodzkich nazwisk i pompowanie budżetu angażami, które w sumie nie są żadną wartością dodaną (z memicznym już wręcz występem Kefira jako Big Bossa). Niespełniony twórca filmowy, ale do pewnego czasu nie przekraczał pewnej granicy i w ramach konwencji było to zjadliwe. Obecnie już stało się po prostu męczące.

FIRST STRAND TYPE GAME fix'd

Mnie bawi powtarzający się czasem w kontekście DS tekst "żeby siadło, trzeba po prostu lubić styl Kojimy". Gdzie "styl Kojimy" jakoś od MGS V to zupełnie co innego, niż "styl Kojimy" w trakcie poprzedzających ostatniego MGSa ~15 lat. I nieprzypadkowo dwie ostatnie jego gry to największe grafomaństwo i najwięcej rozmydlonego gameplay'u w OTWARTYM ŚWIECIE. Szkoda.

Skill skillem, ale chyba zapominacie o wybornym trofeum za obejrzenie wszystkich retrospekcji (tak, chodzi również o te "zaśnieżone" screeny z poprzednich części, które pojawiają się, jak w odpowiednich momentach cut scenek wciskamy któryś button, w praktyce trzeba go spamować i modlić się, żeby wszystko "zaliczyło"), które wymaga w praktyce obejrzenia większości scenek z poradnikiem "na kolanach", a o tym, czy coś pominąłeś dowiadujesz się na koniec gry, i wtedy czeka Cię powtórka całości, bo nigdzie nie masz pokazane, które zaliczyłeś, a które nie xD. Jebane gówno. Poza tym wszystkie piosenki w iPodzie (ergo-zaliczenie gierki kilka razy na najróżniejsze dziwne sposoby, w tym oczywiście na Big Boss Extreme, co samo w sobie jest momentami koszmarem) i w efekcie platyna w MGS4 jest nie bez powodu legendarna. Co do remake'u, to pierwsze, co mi się nasunęło na myśl, to że zapowiada się raczej typowy jak na dzisiejsze czasy, bezpieczny i w sumie bezjajeczny twór. Ładna graficzka, uaktualnienie standardów sterowania, ekwipunku itd. i pewnie pozostawienie oryginalnych fundamentów zabawy, z lekkimi zmianami. Wiadomo, że to jedna z gier życia, więc jeśli tego nie skiepszczą, to i tak pozycja obowiązkowa, ale jakoś nie napalam się specjalnie mocno. Mimo wszystko bardziej by mnie ruszyła zapowiedź remake'u jedynki.

Chciałem pograć online w gry od EA i oczywiście trzeba mieć jakieś ich zjebane konto. Parę lat wstecz założyłem je, żeby w ogóle odpalić któryś z ich jakże zacnych tytułów no i zlałem temat, bo grałem tylko w singla i elo. Okazuje się, że to konto zostało przypisane na stałe do mojego PSN id, ale od tamtej pory e-mail został przez nich dezaktywowany i generalnie jestem w jakimś limbo, bo z jednej strony nie mogę przypisać do konsoli nowego konta EA, ale jednocześnie nie mogę się zalogować na stare, bo mail został przez nich usunięty z systemu xD. Przeglądnąłem cały ich dział pomocy i w sumie nie ma żadnej metody, pozostaje kontakt na żywo z konsultantem. Zanim się na to zdecyduję (i będzie mi się chciało), to zapytam tu: miał ktoś takie przejścia? Pewnie marna szansa, ale spróbować można. Edit: załatwione z service deskiem.

Dostaniesz, ale to co się dzieje z cenami w "poważnych" sieciówkach to jest iksde. Przez tydzień cena X, z dnia na dzień cena X+1500 zł, za tydzień "promocja" 500 zł niżej, za dwa tygodnie 1000 zł w dół, raz na miesiąc akcja typu "kup z konsolą i TV wyjdzie cię tyle, ile miesiąc temu bez konsoli" itd.

No niestety muszę podbić przedmówców. LOLa znam z trzech pierwszych numerów, więc samo opisanie, czym był projekt i co trafiało do magazynu, nie było dla mnie specjalnie interesujące. Jasne, pewnie sporo czytelników nie trzymało tego "spin-offa" w ręce, ba, nawet nie wiedziało o jego istnieniu, no ale z mojej perspektywy tak to wygląda. Tym bardziej, że projekt umarł dosyć szybko, a osobistości w niego zaangażowane były mocno "kolorowe", więc śmiało można założyć, że za kulisami bywało ciekawie. Choć biorę oczywiście pod uwagę, że nie wszystko można/wypada opisywać, nawet po latach. No i szkoda mi się zrobiło, że nie nabyłem wówczas numerów 4 i 5, nawet nie wiedziałem, że tyle ich było. Koniec końców, dzięki za ten powrót do przeszłości i liczę na podobny dotyczący Maniaka.

Sackboy: Wielka Przygoda Czyli "perełka z Plusa". Pierwsza gra z abonamentu, którą skończyłem od momentu jego zakupu prawie pół roku temu, co samo w sobie jest chyba wymowne. Sięgnąłem po Sackboy'a z braku laku, żadnego LBP dotąd nie ukończyłem, ale dochodziły mnie słuchy, że Wielka Przygoda to odejście od klasycznej formuły i obranie kierunku bardziej standardowej platformówki, co dla mnie było zdecydowanym plusem. Początki były takie sobie, gierka wydawała mi się straasznie dziecinna, i bynajmniej nie chodzi o sam design postaci i świata. Urokliwa i relaksująca, ale banalna i monotonna. No ale ów urok i odprężający charakter mnie przyciągnęły (naprawdę przyjemnie było po całym tygodniu, nawet będąc już lekko sennym, pobiegać sobie po takim kolorowym świecie z przyjemnymi rytmami w tle, bez większej spiny), a później okazało się, że jest coraz lepiej i gra z czasem pokazuje "pazur". Wraz z postępem rośnie poziom wyzwania, pojawiają się fajne "skillowe" challenge na czas (powodzenia każdemu, kto podchodzi do ostatniego z nich na złoto), nowe umiejętności/gadżety, a każdy poziom oferuje sporo sekretów i opcji wymaksowania, co też zaczęło mnie motywować do trochę "poważniejszego" grania. Co do samego feelingu poruszania się, to jest zadowalający. Sterowanie jest responsywne, skok nie taki "balonowaty", jak w LBP (na tyle, na ile pamiętam z krótkiego kontaktu z pierwszą częścią), do tego "dash", roll i możemy już sklejać całkiem niezłe akcje xD. Poziomy są raczej liniowe (z odnogami kryjącymi różne niespodzianki), mamy dojść do finiszu, po drodze pokonując przeszkody i różne tałatajstwo (które potrafi czasem zajść za skórę). Urozmaiceń jest sporo, ale nie ma sensu ich tutaj wymieniać. Klasyczna platformówka, i dobrze. Robotę robi też (a może przede wszystkim) multi. Mamy tutaj typowy coop na wspólnym ekranie (ja grałem online, ale można też kanapowo), przy czym tylko część etapów w każdym świecie jest stworzonych stricte pod ten tryb i nie da się ich ukończyć samemu. Najpierw bawiłem się chwilę z randomami (hostując rozgrywkę trzeba czekać kilka-kilkanaście minut, aż znajdzie się chętny, ale połączenie odbywa się w płynny sposób i gracz może do nas dołączyć nawet w trakcie przechodzenia levelu, w miejscu respawna/checkpointu), no i różnie bywało (mniej lub bardziej ogarnięci). Później wciągnąłem do zabawy kumpla i tu już zrobiło się całkiem klawo. Ogólnie online przez ostatnie parę lat praktycznie dla mnie nie istniał, więc poczułem trochę tej dawnej frajdy ze wspólnego szpilania i pierdolenia głupot przez mikrofon. A opisywany tytuł ewidentnie pasuje do takiego wesołego grania. Dużym plusem jest oprawa i cała otoczka. Wizualnie jest cymesik (do tego płynnie, obstawiam 40-60 fps na zwykłej PS4, niestety czasem z dropami), kolorowo, z wieloma fajnymi efektami, zwyczajnie miło się patrzy na ten świat, na dodatek pomysłowo zaprojektowany. No i nie da się nie ulec urokowi tytułowego szmaciaka. Do tego dochodzi świetna muzyka (zarówno oryginalny soundtrack, jak i licencjonowane kawałki, ale najciekawsze jest połączenie jednego z drugim, mianowicie "orkiestrowe" aranżacje popowych hitów, super, na dodatek tempo i zmiana "zwrotek" dostosowuje się do postępów na ekranie) i w rezultacie otrzymałem to specyficzne "coś", co uwielbiam w grach. Niekoniecznie musi to być potężny hit, poważna przygoda czy dopracowany do perfekcji gameplay. Ale odpowiednie połączenie pewnych elementów sprawia, że taki niepozorny, śmieszny Sackboy będzie przeze mnie bardzo miło wspominany. No i kto wie, może nawet sięgnę po platynę. Ogólnie polecam.

Donald Duck: Quack Attack (PSX/PS3) Czasem mówi się o niektórych grach, że są "dla dzieci", a w praktyce również stary pryk może się przy nich dobrze bawić i mieć jakieś wyzwanie (wszelkie Crashe, Ratchety, Mariany etc.). W tym akurat przypadku zaszeregowanie do tej kategorii jest jak najbardziej dosłowne i na miejscu. Przygody Donalda to gra króciutka (2-2,5h), raczej łatwa (dosłownie kilka momentów wymagających powtórki/lekko frustrujących, głównie przy bossach, których ataków trzeba w iście oldschoolowym stylu uczyć na pamięć metodą prób i błędów) i w samych założeniach zwyczajnie prosta, żeby nie powiedzieć prostacka. Kaczor dysponuje niewielką liczbą ruchów, levele to w zasadzie cały czas to samo, tylko w innej scenerii (tzw. 2,5D, parcie w jednym kierunku korytarzem, skakanie po platformach i głowach przeciwników, zbieranie różnych pierdół), z urozmaiceniem w postaci levelu "uciekanego" (ala seria Crash) i oczywiście walką z bossem w każdym świecie. Tych jest 4, na każdym 5 lvl plus szef. Prezencja nawet jak na 2000 rok jest mocno przeciętna (aliasing, proste obiekty, niezbyt ładne tekstury), a muzyki, z racji na biedny repertuar (dosłownie kilka utworów, przy czym "motyw przewodni" pojawia się co chwilę) pochwalić nie sposób. Całość jest dosyć koślawa i trochę drewniana, ale generalnie responsywność jest zadowalająca więc, co najważniejsze, z grubsza da się grać bezboleśnie, mimo archaizmów. Jedynie skok czasem mi nie do końca wchodził, ale tu już nie jestem pewien, czy to nie wina pada. No także co tu więcej dodać xD. Podróż ponad dwie dekady wstecz do tytułu, który w sumie już wtedy nie bardzo mnie interesował (nie pomagały recki), mimo, że w czasie jego premiery byłem jeszcze czytelnikiem Kaczora Donalda i postać bardzo lubiłem. Trzecia liga platformówek na PSX, jadąca czysto na licencji, a i tej zbytnio nie wykorzystuje (dosłownie kilka znajomych "twarzy", fabułka pretekstowa, z dwoma FMV jako intro i outro). Jak już napisałem, mimo wszystko da się grać i nawet odczuwać pewną frajdę, ot gierka do szybkiego "przelecenia" w momencie najścia nostalgicznego głodu za retro, a całość z racji na tytułowego bohatera i jego "uniwersum" ma sporo uroku. A że lubię co jakiś czas sobie zrobić taką sesję, to generalnie jestem kontent.

W końcu nadrobiłem ostatni sezon (aż się zdziwiłem, że to już prawie rok od zakończenia, czekałem na sprzyjające okoliczności i generalnie nabranie "smaku" na taki serial, no ale grunt, że nie trafiłem na żaden spoiler). Cóż, nigdy nie byłem zwolennikiem oglądania na bieżąco (jeśli można tak to nazwać, bo i tak zawsze czekam na zakończenie całego sezonu), bo potem efekt jest taki jak teraz, mianowicie nie pamiętam z poprzednich serii prawie nic poza najważniejszymi wydarzeniami, a nie oszukujmy się, żadne recapy nie zastąpią oglądania ciągiem. Z drugiej strony trudno w takim 2015 usiąść sobie z postanowieniem "dobra, czekam teraz 5/7/10 lat i obejrzę całość". No generalnie nie ma dobrego rozwiązania. A co z samym finałem BCS, który to serial całościowo, uważam za świetny, jeden z najlepszych seriali ostatniej dekady? W sumie lekko mnie zawiódł. Może to wynik nastawienia, które wynikało z dotychczasowego poziomu, może trochę ogólny spadek zajawki na uniwersum i wybicie się z niego, ale sądzę, że sporo w tym zasługi po prostu scenariusza i niektórych wątków. Samo zakończenie mi się niezbyt spodobało, przekaz jest oczywisty, ale jakoś mi nie pasuje do Saula/Jimmiego, a subiektywnie po prostu nie łykam w popkulturze (bo to przecież nic oryginalnego) motywu Poza tym to stary, dobry BCS, choć jakby trochę "cięższy" jeśli chodzi o atmosferę, co nie dziwi. Cameo znanych bohaterów przyjąłem bez większego entuzjazmu, no fajnie zobaczyć, ale w sumie tyle. Dobrze, że już tego nie ciągną i odeszli z klasą, tak jak zresztą było z Breaking Bad.

Mi pamięć figle płatała i wydawało mi się, że właśnie Saturna oferowali jako nagrodę w krzyżówkach (być może w jakichś konkursach się przewinął w historii pisma). Chociaż co by nie mówić, Mega Drive jak na tamte lata to też nie lada gratka (przypominam, że niewiele wcześniej jako "nowość" widywało się reklamy Pegasusa). Cóż, jak kilku przedmówców, także i ja o czymś takim, jak Sega Saturn dowiedziałem się z reklam w Kaczorze Donaldzie. Nie powiem, działały na wyobraźnię, szczególnie takie arty, jak wrzucony powyżej. Koniec końców, jedyny faktyczny kontakt z tą konsolą miałem na standzie w jednym ze świeżo wybudowanych w Krakowie HIPERMARKETÓW (prawdopodobnie Hit, więc okolice 1997), gdzie odpalona była któraś część Virtua Cop. No grało się fajnie, ale nie było to nic, co by mnie zwaliło z nóg (w przeciwieństwie do chociażby Mario 64, również prezentowanego w tamtym miejscu). No także SS to dla mnie zawsze był nieco tajemniczy sprzęt z niewykorzystanym potencjałem. W późniejszych latach miałem moment, kiedy rozważałem zrobienie sobie kolekcji najciekawszych retro sprzętów i nadrobienie najlepszych tytułów na nie, no ale nie pykło, czego trochę żałuję, szczególnie patrząc na dzisiejsze ceny.