Wojtq

O tak. Te piosenki znam już prawie na pamięć.

Ten nowy sezon Love Death and Robots ma kilka naprawdę fajnych animacji. Wprawdzie pojawiły się rzeczy wtórne („Automatyczna obsługa klienta" i "Life Hutch"), ale są tu filmy bardzo udane. Najbardziej podobały mi się Wysoka trawa, które wywołało u mnie napięcie jak z koszmarnego snu i zachwyciło animacją, i Regulator z prawdopodobnie najbardziej kompletną historią z całego zestawu, zachowujący fajny balans między fotorealizmem, a wymyśloną estetyką. Ogólnie w animacjach preferuję zabawę stylistyką, która celowo unika fotorealizmu i próbuje zrobić coś unikalnego, czego nie jest w stanie zrobić film aktorski. Dlatego też ten "Life Hutch" wydał mi się nudny zarówno jeśli chodzi o temat jak i wygląd, a już na przykład Straszny dom był zabawnym połączeniem treści i udawanej poklatkowej animacji.

Nomadland Tak wczoraj inaugurowałem otwarcie kin i była to dosyć przygnębiająca wyprawa. Wprawdzie film pokazuje serdeczność społeczności, w którą próbuje się wkupić główna bohaterka, jednak nieprzewidywalność takiego życia i powody przez które ludzie skazani są na życie w drodze napawa pesymizmem, co potęguje piękna, choć smutna muzyka Ludovico Einaudiego. Film ma bardzo luźną formę i nie spieszy się w podążaniu za fabułą, która tutaj jest szczątkowa, przez co całość przypomina często dokument (którym zresztą po trochu jest, bo występują tu prawdziwi współcześni nomadzi). Obejrzeć warto, ale należy mieć na uwadze jego posępny wydźwięk. Promising young woman To z kolei dzisiejszy seans, który o wiele bardziej przypadł mi do gustu. Film ten również porusza ciężkie tematy, ale robi to w o wiele bardziej rozrywkowy sposób. Spytacie jednak "cóż może być rozrywkowego w temacie wykorzystywania kobiet?" Stary jak świat motyw zemsty sprawdza się tu znakomicie, bo trudno nie kibicować głównej bohaterce w jej krucjacie, zwłaszcza jeśli gra ją Carey Mulligan, która pokazuje tu bardzo kontrastujące oblicza. Nie nastawiajcie się jednak na sceny rodem z koreańskiego kina, bo film wiele pozostawia wyobraźni, choć również dobrze wie kiedy i jak uderzyć. Poza tym, jak wspomniałem na początku, film czasami jest po prostu bardzo zabawny, co tylko świadczy o jego klasie, że biorąc na warsztat poważny temat, potrafi odnaleźć w tym wszystkim humor, a na koniec zostawia widza z kilkoma grubymi przemyśleniami.

Na widok tej okładki w podstawówce chciało mi się autentycznie wymiotować. Nie byłem w stanie dotknąć książki. Pamiętam sceny jak rodzice starali się mnie przekonać, żebym czytał, a mnie paraliżowało na samą myśl, sam nie wiem dlaczego, ale coś jest nie tak z tą okładką, no przyznajcie sami. Lektur ogólnie nie czytałem, choć w gimbazie i liceum przeczytałem kilka książek z własnego wyboru. Dopiero po liceum nabrałem większego rozpędu. Sama koncepcja narzucania konkretnych książek jest zniechęcająca. Zgadzam się. Pamiętam jak nasza polonistka pod koniec liceum powiedziała, że jeśli ktoś chce się uważać za kogoś oczytanego to musi koniecznie przeczytać Dżumę. Dobry wjazd na ambicję, i jaki pożyteczny. 8 lat zajęło mi zabranie się za tę powieść i byłem tej nauczycielce bardzo wdzięczny za to polecenie. Wielka książka. Później sobie myślałem, jak to fajnie byłoby porozprawiać o niej na lekcji.

Polecam podcast w którym kilku wieloletnich kumpli z doświadczeniem branżowym rozmawia o grze. Poza tym ogólnie polecam ten podcast, do posłuchania co tydzień również na Spotify/Podcastach Apple, itp.

Ogólnie rzecz biorąc ludzie w stosunku do filmów / seriali nie mają zbyt wielkich wymagań, lub mówiąc bardziej bezpośrednio - mają je bardzo niskie. Telewizje też z premedytacją wrzucają gunwo paradokumentalne typu "Szpital", więc nie powinno dziwić, że najpopularniejszy na świecie serwis streamingowy też karmi ludzi paszą. Film z logiem N? To przecież jak chipsy marki Carrefour. Wiadomo, że czasem trafi się jakaś perełka typu Roma czy Król, ale do filmów sygnowanych logiem N najlepiej nie podchodzić bez chociażby 2 minutowego researchu. Można być spokojniejszym jeśli Netflix jest tylko dystrybutorem, nie producentem (jak było z Romą). Tak też będzie w przypadku dobrze zapowiadającej się animacji "THE MITCHELLS VS. THE MACHINES", która jest produkcją Sony/Columbia Pictures i która miała być normalnym kinowym filmem (wcześniej znanym jako "Connected"), ale z pandemicznych przyczyn Sony dogadało się z Netflixem w sprawach dystrybucji - premiera 30.04.

Za mną ponad 6 godzin i póki co jestem bardzo zadowolony z darmoszki od Sony. Otwarte światy przeważnie mnie przytłaczają, ale tutaj póki co gra idzie po zgrabnej ścieżce, z kilkoma odnogami. Co mi się podobało, to spokojne wprowadzenie w historię i świat, bez nadmiernych dramatów, za to z postaciami, które od razu idzie polubić (nie jak w ostatnio dodanym Days Gone, z którym obcowanie było zwyczajnie przykre od pierwszych chwil. Nie lubię takiego dresiarstwa). Poza tym gra wygląda i rusza się świetnie, a polowanie na mechanicznego zwierza daje satysfakcję. Animacje i dźwięki jakie wydają te stwory są bardzo sugestywne, fajnie to przemyślano.

Ja po ograniu demka mam ochotę na więcej, więc cel dema został spełniony. Nie spieszyłem się nigdzie, bo pomyślałem, że ile zagram tyle zagram, a i tak sporo widziałem. Jest klimacik, choć trochę nie czuć ładowania kul w cielska tych wilkołaków.

Ciekawe. Pewnie już mają rozplanowane sceny na Avengers 5.

I ja się podpisuję pod poleceniami. Film udało mi się szczęśliwie obejrzeć w okienku otwarcia kin i było to bardzo intensywne doświadczenie, z którym poniekąd się utożsamiałem. Nie miałem co prawda doświadczeń tak przykrych jak główny bohater, ale kilka lat temu zaczęło mi szumieć w uszach - jest to wysoki dźwięk, który stale (bez przerwy!) słychać, co jest szczególnie męczące w kompletnej ciszy. Początkowo było trudno mi się do tego przystosować i przechodziłem podobne etapy negacji jak bohater - zwłaszcza, że pierwsze badanie słuchu po zidentyfikowaniu tych szumów okazało 20% utratę słuchu w lewym uchu (co się później okazało, to chyba przez stres nie rozróżniałem dźwięków w trakcie badania, bo teraz słuch mam bardzo dobry). Film zagrany jest znakomicie, a moją uwagę przykuł szczególnie Paul Raci, który zagrał tak naturalnie, jakby rzeczywiście był opiekunem takiego ośrodka. I wiecie co? To nie przypadek, bo facet wychował się w domu głuchych rodziców. Teraz jego naturalność nabiera więcej sensu, co nie? Zakończenie filmu było doskonałe. Znów pozwolę sobie na prywatę, ale już w spoilerze:

Też mnie wnerwiał ten prolog. Dziwny zabieg, bo późniejsza gra wcale nie jest jakaś specjalnie trudna. Żeby nie rzucić padem o podłogę już na początku gry proponuję zmienić na Easy, a po prologu podnieść do góry.

Właśnie się dowiedziałem, że od jutra wjeżdża cały czwarty sezon Fargo! Bosko, wspaniały serial.

Richard Jewell - forumowy kolektyw polecał, więc w końcu obejrzałem. I jakiż to był fenomenalny seans! To taki film z rodzaju "nóż się w kieszeni otwiera" i w który wsiąkłem od początku do końca, czym zasługa bardzo sprawnego scenariusza i fantastycznego aktorstwa. Serio, ten aktor grający tytułowego Richarda całkiem mnie do siebie przekonał. Podobało mi się, że początkowo poznajemy go z różnych stron - zarówno tej pozytywnej, gdy popycha wózek po biurze i wydaje się w porządku gościem, jak i negatywnej gdy nachodzi studenciaków i jest okropnym formalistą. Facet zagrał jakby rzeczywiście był tą postacią, zupełnie naturalnie, brawo. A połączenie go ze świetnym jak zwykle Rockwellem sprawiło, że oglądanie ich wspólnych scen było ogromną radością. Ocena? Moim zdaniem może być tylko jedna:

W grę jeszcze nie grałem, ale muzyka jest świetna, a kawałek otwierający to cudo: Ostatnio dowiedziałem się, że gra właściwie jest time-exclusivem na Xboxa, więc jaram się na myśl o premierze na PS5.

Gdyby ktoś chciał obejrzeć / posłuchać podcast z bardzo luźną rozmową z twórcą gry. Gospodarze podcastu znają się z nim od dawna, już kiedyś rozmawiali o Guacamelee. Odcinki wrzucają co tydzień. Polecam, bo spoko goście. Można posłuchać na Spotify, itd.

Przyłączam się do zadowolonych. Wersji z 2017 nie oglądałem odstraszony zwiastunami, więc podszedłem na świeżo i oglądało się bardzo przyjemnie, a czas poświęcony na rozwinięcie wątków zdecydowanie popłacił. Podobało mi się, ze wszyscy bohaterowie (chyba poza Batmanem) pokazani się w sytuacjach, gdzie faktycznie ratują / pomagają ludziom w bardziej przyziemnych problemach, a nie tylko naprawiają stworzone przez siebie sytuacje lub ratują przed kosmitami. Naprawdę fajny rozrywkowy film, który dostarczył i napięcia i wzruszeń. Ja tam kupuję tę dramaturgię Snydera pełną patosu. Nie wszystko musi tak wyglądać, ale tutaj zagrało mi w sam raz i mam nadzieję, że DC da zielone światło kontynuacji.

O ile w innych grach przemoc jest umowna, tak tutaj zacząłem się zastanawiać, czy ta gra nie zmienia mi czegoś w mózgu. Co prawda nadal jest to zabijanie cyfrowych postaci i nikomu nie dzieje się krzywda, ale to jest już strasznie blisko rzeczywistości. Widzę strach tych postaci, ich desperację jak próbują dosięgnąć moją postać rękami. Sam nie wiem co o tym myśleć, ale wiem, że gra jest niesamowita.

O to właśnie. Ale dla mnie OK. Będzie to dobry pretekst, żeby w końcu usunąć konto. Już dawno bym to zrobił, ale rodzice i brat się przyzwyczaili, więc głupio przerywać, a jak każdy by sobie wziął HBO z lepszą selekcją treści to wyjdzie na zdrowie.

To chyba już lepiej żeby Switch Lite dostał nieco większy ekran, a podstawowy Switch został zastąpiony wersją 4K itd. Łatwiej to rozreklamować, niż 2 nowe wersje podstawowego Switcha. Przy okazji polecam poniższy podcast. Ten odcinek jest już odrobinę stary, bo omawiają ostatnie Nintendo Direct zauważając wbrew obiegowej opinii, że było tam sporo dobrego. Akurat w tym odcinku skupiają się na Nintendo, ale co tydzień wychodzą nowe odcinki, gdzie omawiają newsy i mówią w co grają. Ogólnie lubię tych typów, bo już z 10 lat słucham ich filmowego podcastu (Film Junk), więc z chęcią przyczynię się do popularyzacji kanału. Wszyscy trzej pracują w game-devie, więc czasem mają ciekawe uwagi co do rozwiązań stosowanych w grach. Podcastu można też posłuchać z ich strony, Spotify, Apple, i pewnie gdzieś jeszcze.

Może to kwestia wygodnej pozycji? Ja ostatnio zacząłem dużo więcej grać na PS4 i zorientowałem się, że mam za wysoko powieszony telewizor (linia dolna ekranu na wysokości oczu. Na fotelu zaraz boli mnie głowa, a siedząc na wysokim krześle jest zupełnie OK), więc kombinuję teraz jak sobie opuścić ekran. A jeśli chodzi o wciskanie multi do gier PS4 to właściwie wcale tak nie jest. Większość exów Sony stawia na rozgrywkę single-player, więc zarzut uznaję za nietrafiony. Odnośnie Switcha to sam zastanawiam się nam nim od długiego czasu, właśnie z myślą o graniu przenośnym, i tylko przenośnym. Jeśli na jesień będziemy wracać do biura, to możliwe, że zainwestuję, aby grać sobie podczas dojazdu. Trochę szkoda, że z Twojej relacji wynika, że gry działają średnio.

Po zaliczeniu ścieżki A lecę przez ścieżkę B, która początkowo wydawała mi się zupełnie niepotrzebna, ale podobają mi się tu i tam rzucone scenki przedstawiające więcej kontekstu do danych scen. W ogóle mam dziwne odczucia grając w tę grę - jakby dopiero po czasie zaczynają do mnie docierać pewne przedstawione tutaj motywy, bo często przy pierwszym przejściu miałem takie pytanie w głowie "co ja właśnie widziałem?". Także to drugie przejście nie jest takie bezcelowe z tego co widzę, a sympatia do robocików rośnie (pierwsza scena ścieżki B? Piękne to było). Zauważyliście pewnie jak one się trzęsą gdy stoją w miejscu? Urocze. Muzyka to też coś wspaniałego. Zaczynam wierzyć.