Wojtq

Mnie ostatnie wyczyny Marvela mocno nudziły, ale Spidey niezwykle podszedł mi do gustu. Doskonały Holland, prosta historia o mikroznaczniu (nikt tu nie chce przejąć władzy nad światem), fajnie ukazany konflikt głównego bohatera. Sceny akcji pomyślane trochę na przekór oczekiwaniom, co nadaje im świeżości - brak tu huśtania pomiędzy wielkimi drapaczami chmur. Film raczej stara się wrzucać Pająka z miejsca, w których manewrowanie za pomocą sieci byłoby większym wyzwaniem. Do tego humor i lekkość z jaką jest podany jakoś do mnie trafiły, podobnie jak zawiązanie intrygi głównego złego. Żałuję nieco, że film nie jest swoim własnym tworem i w dużej mierze opiera się na znajomości historii z innych Marveli, ale tutaj było to zgrabnie wplecione w historię skupioną przede wszystkim na Peterze. Ostatnim Marvelem, który tak mi się spodobał był Zimowy Żołnierz, więc Pająk przywrócił mi entuzjazm do tego filmo-serialu. Polecam.

O właśnie! Już kiedyś brałem to pod uwagę. Dzięki.

Jadę jutro pociągiem 8 godzin i mam ochotę na jakiś serial - zabawny, lekki, ale nie głupi. Możecie coś polecić?

Czerwony Żółw Nie przegapcie tej animacji. Piękna, poruszająca - również za sprawą muzyki, historia o rozbitku, który trafia na Wyspę i tak spotyka tytułowego żółwia. Razem mają wiele przygód, a całość pozostawia duże pole do interpretacji. Nikt tu nie wypowiada ani jednego słowa, co tym bardziej ujmuje i przyciąga do ekranu. Film obecnie grają w kinach, więc polecam docenić niszową produkcję i obejrzeć legalnie.

Graj, a nie zadawaj głupich pytań! Zakończenie jest przepiękne, tyle Ci powiem.

Podpinam się pod wypowiedź gekona. Film wygląda na kolejną sztampę od Marvela.

Gra wygląda na korytarzyk z niewielką ilością rozgrywki. Spodziewam się sporadycznych walk i dłużącego się łażenia po mrocznych wąwozach. Obym się mylił.

Historię się tworzy dokonując nieoczywistych wyborów. To pomieszanie klimatów może wyjść tylko na dobre i tchnąć powiew świeżości do serii. O Rogue One nikt nie będzie pamiętał za 10 lat.

No nie bardzo.

Dołączam się do grona fanów Bloodline. Czekam na trzeci sezon z zapartym tchem i mam nadzieję, że szlag ich wszystkich...

Ja jestem już po 13 Powodach. Minęło kilka dni odkąd skończyłem sezon, a nadal nie mogę się otrząsnąć tak do końca. Po seansie 12 i 13 odcinka byłem wręcz zdruzgotany. Wszyscy wiemy jak kończy się historia Hanny, ale oglądając retrospekcje może nie docierać do widza ta oczywistość. Przywiązałem się do niej mimo, iż przez cały ten czas była martwa. Ten dysonans tworzył ból, który narastał we mnie z każdym odcinkiem, żebym na sam koniec został przejechany jak walcem. To jest największa zaleta tego serialu: dziewczyna nie żyje, a ja dopingowałem Clayowi w ich wspólnych scenach licząc na to, że w końcu się zejdą razem i jakoś się ułoży. Nie pamiętam kiedy aż tak żywo reagowałem na dramatyczne sceny na ekranie (szczególnie mówię o tych pod koniec). Serial znakomicie oddaje bezsilność człowieka w obliczu takiego dramatu. Jesteśmy jak ten Clay, dowiadujący się wszystkiego, kiedy już nic nie można zrobić, a wszystkie szanse zostały bezpowrotnie zmarnowane. Wady: są. A właściwie jedna duża - brak całkowitego domknięcia. Historia Hanny, jak można się domyślać, jest zakończona. Aż chciałoby się zobaczyć jakiś sensowny epilog, ale widać producenci mają plany powiedzieć coś więcej o nastoletnich dramatach, które mogą doprowadzać do ogromnych tragedii. Polecam!

BB widziałem, a pozostałe dwa mają za dużo sezonów. Gdybym się wciągnął to nic bym nie robił tylko oglądał. Może w końcu spróbuję to pierwsze, skoro taki sztos.

Polecicie jakiś za(pipi)isty serial? Mam już za sobą: Stranger Things, Narcos, OA, Black Mirror, Bloodline i dokumentalny Abstract (polecam bardzo wszystkim choćby odrobinę artystycznym duszom).

Zdzierżyć gościa nie mogę:

Mnie Manchester po osiągnięciu swojego apogeum w połowie filmu (wiecie o czym mówię) też się lekko dłużył. Nadal mi się podobał humor i relacje głównych bohaterów, ale brakowało mi jakiegoś poczucia celu, do którego to wszystko miałoby dążyć. Film się kończy w nieco rozwodniony sposób i brakuje mu silnego zakończenia. Spotkałem się z bardzo ciekawą opinią, że jest to jeden z najbardziej realistycznych filmów. I rzeczywiście sposób, w jaki napisano dialogi i w jaki odgrywają je aktorzy jest niezwykle naturalny i inny od typowej filmowej narracji.

Skończyłem wczoraj tę GRĘ i nadal jestem wstrząśnięty, jak wspaniała to była przygoda. Na każdym kroku byłem oczarowany kunsztem z jakim został wykreowany ten majestatyczny świat, z jaką precyzją i pomyślunkiem zaprojektowano kolejno pokonywane poziomy. I ten Trico, prawie jak żywy. Jego wykonanie i zachowania stale podtrzymywały mnie w iluzji, że mam do czynienia z prawdziwym stworem. Jeśli celem Uedy było stworzenie mocnej, emocjonalnej więzi między graczem i bestią, to w moim przypadku udało mu się to z naddatkiem. W czasie, kiedy musiałem go opuścić, często łapałem się na tym, że odwracałem się do niego, szukałem go czy tylko tupałem nogą, żeby przysiadł i poczekał. A już końcówka to była dla mnie istna emocjonalna masakra. Jest to jedna z tych gier, w których cutscenki (tak pięknie wplecione w rozgrywkę!) były dla mnie przeżyciem, a nie sprowadzały się do biernego oglądania obrazu. I brak mi słów, jak ta gra jest mistrzowsko zaprojektowana i wyreżyserowana: nigdy nie czułem zagubienia, ani też nie miałem wrażenia, że gra mnie oszukuje. Wszystko w niej jest takie cholera, nie wiem, naturalne. Co mnie tym bardziej cieszy, to brak jakichkolwiek znajdziek. Jedyną rzeczą, którą "zbieramy" są beczki, a i te pojawiają się w kilku wytyczonych momentach i spełniają swoją własną rolę. Chciałbym, aby więcej gier skupiało się właśnie na tym co ważne i nie rozpraszało gracza szukaniem jakiś nieistotnych pierdół. Styl rozgrywki porównałbym do wychwalanego przeze mnie Portala, który najpierw uczy gracza prostych reguł gry, by później skoncentrować go na rozwiązywaniu za jego pomocą kolejnych łamigłówek. Tak samo jest w tym przypadku: mamy Trico, kilka komend, wiemy jak reaguje w danych okolicznościach (co zawsze widzimy sami, w trakcie właściwej gry, nie szkoleniowej scenki i czy coś. To ważne!), więc później wiemy dokładnie co mamy robić, aby przejść dalej. O to mi chodziło, gdy pisałem, że gra nie oszukuje. Wiemy dokładnie co mamy robić. Gdy Trico obrywa włóczniami to wiemy co z nimi zrobić, bo w pierwszej jaskini nam pokazano (nie wspominając o tym, że sami musimy dokonać oględzin stwora po walce, żadne wskaźniki nie poinformują nas o jego ranach). Gdy ścigają nas zbroje, w pierwszej chwili szukamy Trico i znajdujemy bezpieczeństwo na jego grzbiecie. To jest niesamowite, jak dobrze przemyślano ten prosty mechanizm i jak pięknie wprowadzono go w życie. Krótko mówiąc: brać i grać. Najlepiej kupić nówkę, żeby wynagrodzić trud włożony w produkcję tego dzieła. Warto było czekać te 7 lat. Piękna gra. PS. Grałem na zwykłej PS4 i po ściągnięciu patcha 1.03 było całkiem spoko. W bardziej otwartych terenach, wypełnionych jasno oświetloną trawą gra rzeczywiście spowalniała, ale przez większość rozgrywki nie miałem na co narzekać. Kamera czasem się gubi, ale to też mi nie wadziło. A sterowanie chłopkiem mnie się podobało, co może też być spowodowane jego unikalną animacją. Nie dajcie się zwieźć narzekającym!

Bo tak naprawdę, to Rogue One nie jest prawdziwym filmem. To tylko jedno wielkie "fan-service", nic więcej (choć fajnie się to ogląda, nie powiem).

Tak, jestem ignorantem, bo oczekuję, że film ciekawie przedstawi jakąś postać nie posiłkując się pierdyliardem bajek, komiksów czy książek. Przepraszam.

Tak jest, kiedy bohaterów z krwi i kości zastępuje się wesołą bandą składającą się z reprezentantów każdej możliwej rasy, których charaktery zastępuje się w miarę unikalnym wyglądem. Nieważne, że żaden z nich nie został wystarczająco ciekawie zarysowany, aby w finale przejąć się ich losem. Ważne, że film trafia w każdą możliwą grupę demograficzną i napędza sprzedaż klocków i figurek. SPOILERY PONIŻEJ: Sam film, pomijając nijakich bohaterów, był dla mnie wizualną ucztą. Niezwykle podobało mi się rzucanie nowego światła na znane elementy. Udział Lorda Vadera został umiejętnie wpleciony w historię i nawet dostał scenę z jakimś nowym spojrzeniem na postać (choć jego wyłonienie się z ciemności przy Krennicu przedstawia jednak podejście "na klęczkach" do tej postaci, ale sama scena była fajna, więc nie narzekam). Znana i mielona w kółko Gwiazda Śmierci miała tu szansę na nowo zabłysnąć, gdyż postarano się, aby każda scena z jej udziałem była interesująco zaaranżowana i pokazywała jej ogrom.Sam motyw przewodni z celowo wbudowaną wadą w konstrukcję i końcowe momenty filmu tworzą wspaniałe dopełnienie i idealne połączenie z Nową Nadzieją. Nie znoszę bezcelowych "mrugnięć" do widza w filmach z odnośnikami do innych filmów (dlatego też uważam, że scena ze starymi droidami powinna zostać wywalona w cholerę), ale to co dzieje się w końcówce filmu to istna poezja. Ostatnia bitwa, ślizganie się X-Wingów na polu ochronnym, zderzenie dwóch Niszczycieli, Jadha i jej wybuch - coś pięknego. I jeszcze ta scena, kiedy Jyn z tym gostkiem leżą na plaży i widzą zbliżającą się falę. Szkoda, że film nie postarał się bardziej związać widza z tymi postaciami - wtedy wrażenie byłoby jeszcze lepsze. PS. Przez większość seansu po głowie chodziła mi myśl, że Disney ostro skopał Epizod VII, wplatając do niego na siłę nową Gwiazdę Śmierci, bagatelizując ją i pozwalając rozwalić ją rebelii bez żadnych przygotowań. Tutaj cały film poświęcony jest wywiadowi i samobójczej misji dzięki której rebelia ma szansę odzyskać nadzieję, podczas gdy w Przebudzeniu wystarczył Han Solo mówiący z przekąsem, że to taka sama Gwiazda, tylko większa. Tak się nie robi. PS2. Też oczekiwaliście "krzyków" Allahu Akbar w scenach z zamachowcami na Jedha? Trochę było to nie na miejscu, zwłaszcza, że pracowali oni dla starego przyjaciela głównej bohaterki. Jeszcze tego trzeba, aby Gwiezdne Wojny popierały terrorystów.

No wspaniałe, wręcz "genialne" jak to powiedział Ma_niek. A dejcie spokój. Jeśli w tak nędznym, wymuszanie zabawnym i przedramatyzowanym stylu miałby być filmowy Wiedźmin, to ja podziękuję. Już lepiej gdyby Bagiński trzymał się niemych produkcji, jak Katedra.

Gdzie widziałeś? Do kin wchodzi w piątek i właśnie tam go obejrzę. Ich animacje są zbyt wartościowe, żeby je kraść (zwłaszcza, że Kubo ostro wtopił pieniężnie, co jest dość smutne).

Źle to jednak nie wygląda. Gdybym się miał czepiać, to podczas walki w bajorku mogli ubrać przeciwnika w coś kolorowego, bo trudno go odróżnić od tła. Poza tym mnie się całkiem podoba.