Wojtq

Jestem po "dwójce" i chyba zaczynam rozumieć fenomen tej serii. Kupa śmiechu przy tym filmie (chociaż jedynka wydaje mi się ciut lepsza, pewnie ze względu na świeżość). Najlepsza scena, kiedy Ash zaczyna się śmiać wraz ze wszystkimi przedmiotami w pokoju, psychodela niezła. Rozumiem, że ED3:Army of Darkness to zupełnie inna rzecz. Mam chrapkę na ten remake, ale do kina raczej nie pójdę.

Jest jakaś książka przedstawiająca życiorys Adolfa H. raczej "na chłodno"? Bez potępiania, oceniania - czyste fakty.

Dla mnie tylko ważne jest, żeby Tywin

Jak uwielbiam Daniela Day-Lewis, tak będę bardzo niepocieszony, jeśli Joaquin Phoenix nie zgarnie nagrody za najlepszego aktora.

Frankenweenie to mój faworyt w animacjach, najwięcej uczuć we mnie wywołał.

Nie było to już wyjaśnione w serialu? Wyjaśnienie jest dość banalne, więc jeśli nie boisz się o spoiler to proszę:

http://www.youtube.com/watch?v=RzI9v_B4sxw Muzyka to: MS MR - Bones

Zdecydowanie oglądam od pierwszego odcinka.

Lincoln to przykład filmu poprawnego. Jest dobrze zrealizowany ze strony oddania realiów (scenografia, kostiumy), jest świetnie zagrany, ale zabrakło mu polotu, i w rezultacie jest nijaki. Do tego jest napompowany patosem (co podkreśla nudna muzyka) i ikonicznym podejściem do postaci Lincolna. Dla mnie to takie 6/10, czyli "niezły" w skali Filmwebu. Jeśli ten film zdominuje Oscary, to będzie to dla mnie tylko pretekst do hejtu tych nagród.

Obejrzałem 7 minut. Początek gry gniecie. Jeśli ktoś jest napompowany na tą część, lepiej faktycznie nie oglądać. Sam nie byłem podjarany, ale po tym co zobaczyłem może być ciekawie.

Duncan Jones reżyserem World of Warcraft.

W "The Amazing Spider-Man 2" pojawi się Rhino. Paul Giamatti negocjuje rolę. http://www.movieweb.com/news/the-amazing-spider-man-2-wants-paul-giamatti-as-the-rhino Szanse na osiągnięcie chłamowatego poziomu Spider-Man 3 właśnie się powiększyły!

Silent.Hill.Revelations.2012.DVDRip.XviD-PTpOWeR Wiem, że będę cierpieć, ale spróbuję. EDIT. Cierpiałem.

Istnieje w ogóle jakaś historia fantasy, która działaby się w futurystycznym świecie zamieszkanym przez krasnoludy, elfy, itp.? Wyobraźcie sobie opowieść ze Śródziemia, która działaby się kilkanaście tysięcy lat po wydarzeniach z Władcy Pierścieni. Świat wtenczas dysponowałby nowymi technologiami (na modłę tych z sci-fi), a czytelnik co rusz byłby zaskakiwany fajnymi nawiązaniami do dalekiej historii (a wydarzenia z Pierścieniem byłyby już tylko legendą). Jest coś takiego?

@MajorZero64- bez elementu romantycznego, ale nadal bardzo dobry film - Little Miss Sunshine. Pokaż mi, gdzie go można obejrzeć. I DARE YOU.

Sprawdź sobie bibliografię John'a Grisham'a. Facet jest dość monotematyczny, gdyż pisze właściwie same powieści prawnicze, ale z tego co wiem, jest w tym doskonały.

Dla mnie też. Szkoda tylko, że jeszcze nie podali, czy ten będzie ostatnim.

Taki szum robicie wokół tego, że chyba obejrzę. Jak już jest temat, to mógłby ktoś spisać warte uwagi animacje, które pojawiły się w ostatnim czasie? Wiem, że oprócz tego Gacka coś wyszło, ale nie śledziłem tego zbyt skrupulatnie.

Ja bym spróbował ze zbiorem Philipa Dick'a pt. Czysta Gra. Co prawda nie przeczytałem całego, ale znajdziesz tam kilka opowiadań, których tematyka to głównie zakłamana rzeczywistość (w ujęciu paranoidalnym, co jest zresztą dla Dicka normalką). Do analizy wydaje mi się w sam raz, a na pewno o wiele lepiej niż King. Chociaż!! Za(pipi)iste jest opowiadanie Kinga pt. "Jaunting", takie sci-fi z nieco przerażającym zakończeniem, spróbuj. Ze zbioru "Szkieletowa załoga".

Na co jak na co, ale na Django trzeba wybrać się do kina. Szkoda tylko, że jakość tych screenerów nie powala.

Jak jakość? Przypuszczam, że jak screener to niezbyt powalająca. A jednak całkiem spoko. http://leetleech.org/images/84371431568632463094.jpeg

Przyjmijcie do wiadomości, że tu naprawdę chodziło o reinkarnację. Cytat autora książki: "Literally all of the main characters, except one, are reincarnations of the same soul in different bodies throughout the novel identified by a birthmark...".

O, to bardziej oddaje moje nastawienie. Ostatnio obejrzałem "Valhalla Rising", który również jest jedną wielką enigmą, ale atmosfera tego filmu tak mnie ujęła, że nie potrafię go brukać za jego (pozorną?) bezcelowość. "Atlas Chmur" to nieco chaotyczny twór, który ewidentnie sili się na bycie czymś więcej, ale tak naprawdę przez nagromadzenie wszystkiego w jednym miejscu staje się raczej nieczytelną papką. We wspomnianej Valhalli ta tajemnica i klimat były elementami budującymi film. W Atlasie tego zabrakło, a tajemnica wcale nie jest taka tajemnicza. Może to dlatego, że uważam reinkarnację za kretyński wymysł.

W bezsensie życia staram się znajdować sens i nie lubię, jak coś nie służy niczemu.

A ona tam jest. Zwróć uwagę na scenę, gdy Halle Berry w latach '70 wstępuje do sklepu z płytami i poznaje grany utwór. Facet, który skomponował ten utwór też miał to znamię z kometą, więc to nie jest przypadek. Poza tym sam autor książki tak to widzi (natknąłem się później na odpowiedni cytat na wikipedii), więc to jest reinkarnacja. Jasnym dla mnie jest, że każdy z głównych bohaterów poszczególnych epok o coś walczył. Czy to z jakąś korporacją naftową, czy to z pielęgniarkami w psychiatryku, ale niech mi ktoś tu jasno i klarownie wytłumaczy: O CZYM JEST TEN FILM? Tak naprawdę, o czym on opowiada? Że trzeba walczyć? Że nasze życie nie należy do nas samych (głupie to było)? Że najważniejsza jest miłość? A może wszystko po trochu? Mam zastrzeżenia co do wykorzystania tych samych aktorów w poszczególnych epokach, który to zabieg wprowadza niepotrzebny chaos w historii. Rozumiem, oszczędności - ale tak naprawdę tylko kilka z tych postaci miało powtarzalny charakter (Hugo Weaving, zawsze będący jakąś zmorą. Nawiasem mówiąc, kim do cholery miał być ten jego kapelusznik? Za to jak zobaczyłem go w roli pielęgniarki, nie wiedziałem, czy to ma być farsa). A może użycie tych samych aktorów miało wzmocnić myśl, że nasze życie należy do nas wszystkich? Jeśli tak, to wyczuwam socjalistyczną propagandę w najczystszym wydaniu. Nie oglądało mi się go źle i te 2,5 godziny zleciały mi bezboleśnie. Film jest ładnie nakręcony, aktorzy grają na poziomie, posiada wiele dobrych scen, ale ogółem wydaje się esencją przerostu formy nad treścią. Jak miałbym go skojarzyć z innym wytworem pop-kultury, moim wyborem byłby znany wszystkim serial LOST