Też zrobiłem sobie rewatch Blade Runnera po latach przed 2049.
SPOILERY
Historia rzeczywiście jest prosta jak drut i w pewnych momentach tak sobie poprowadzona. Nie czytałem literackiego pierwowzoru, ale P.K. Dick miał talent do intrygujących pomysłów, których nie umiał odpowiednio rozwinąć, więc zakładam, że niektóre problemy narracyjne to wina materiału źródłowego. Trochę rażą szczątkowe relacje między postaciami. Wszystkie androidy poza Royem to mięso armatnie, które pojawia się na chwilę, by szybko zarobić kulkę i tyle ich widzieli. Jedynie znajomości między Deckardem i Rachel poświęca się trochę więcej czasu, a i tak dynamika ich relacji jest co najmniej dziwna i mało przekonująca. Zapewne nie pomaga fakt, że film nawet w ostatecznej reżyserskiej wersji ma marne 117 minut, co przy tak rozbudowanej tematyce wywołuje wrażenie gnania na złamanie karku do przodu i spłycanie pewnych wątków, które aż proszę się o rozwinięcie
Zabawne jest to, że usunięcie z Director's Cut i Final Cut komentarzy Deckarda objaśniających pewne kwestie spowodowało, że kompletnie nieczytelna jest rola postaci Gaffa. O tym, że został on przydzielony jako partner Deckardowi nie pada ani słowo, oni ze sobą również nie rozmawiają, a wszystkie sceny z Gaffem są nakręcone tak, że wygląda on jak jakiś pionek na posyłki komendanta, który zlecił Deckardowi robotę. Tutaj brak nakreślenia relacji między postaciami wchodzi już na nowy poziom. Jest to o tyle ważne, że postać Gaffa jest kluczowa w wiadomej scenie. Powiem tak, gdybym nie wiedział co to ma sugerować, to jest sporo szansa, że bym nie skojarzył. Sekwencja "snu" jest średnio umiejętnie wpleciona, a jej symbolika nie ma żadnego ugruntowania w przedstawionych w filmie wydarzeniach, więc równie dobrze zamiast jednorożca mógłby być teletubiś. Reakcja bohatera na pytanie Rachel o przeprowadzenie na sobie testu VK by wystarczyła do zasiania ziarna niepewności, a tak mamy "pozostawianie pola do interpretacji", co w tym przypadku równa się zachęcaniu widza do zapełnianiu luk scenariuszowych.
Ten film ma większe problemy, niż śmieszna z perspektywy 2017 roku scena analizy kwantowej zdjęcia z polaroida przy pomocy magnetowidu. Przy czym strona audiowizualna i wykreowana wizja świata jest na tyle sycąca, a aktorzy wyciskają z tych dość płytkich postaci tyle, że wiele można wybaczyć i proszę mi tu nie pluć na papieża polaka.