Lone Ranger - To jest dokładnie taki film, jakiego można się spodziewać po westernie Disneya z Deppem grającym po raz 49082458 w swojej karierze uroczego freaka. Mieli być Piraci z Karaibów na dzikim zachodzie i są, tylko szkoda, że jest to bardziej poziom dwóch ostatnich części Piratów czyli obejrzeć i zapomnieć.
Fabuła i postaci są schematyczne aż do bólu, rozwój wydarzeń można spokojnie przewidzieć z półgodzinnym wyprzedzeniem, a wszystko okraszone jest dość przaśnym humorem (no chyba, że kogoś bawią teksty w stylu "ten koń jest naprawdę głupi" - większość sali chyba bawiły, bo czułem się jak podczas oglądania sitcomu). Jednym słowem familiada na całego. Cała oryginalność w tym filmie zaczyna i kończy się na tym, że Depp gra indianina noszącego na głowie martwego kruka, którego przez cały film
. A gra go w sposób niemal identyczny jak Sparrowa, tylko tym razem z oczywistych względów jest mniej zmanierowany. Parę razy można się niemrawo uśmiechnąć, ale mocne uczucie deja vu nieuniknione. Zaskakująco fajnie jak na tak denną rolę, jaka mu przypadła, wypadł Armie Hammer, a Fichtner jest stworzony do grania złych panów. Bonham Carter, która jako kolejna po Deppie utkwiła w szufladce dziwadeł, jest po prostu w porządku i choć raz dla odmiany gra postać pozytywną (przynajmniej z punktu widzenia głównych bohaterów). Za to mocno irytuje dama w opałach i jej brzydkie dziecko.
Pomimo całkowitego braku oryginalności i zaskoczenia (niektórzy mogą to nazwać ukłonem w stronę klasyków gatunku i choć oczywiste odniesienia do pewnych klasycznych motywów są, to jednak skłaniałbym się do braku weny scenarzysty) ogląda się to bez większego bólu miednicy, momentami wręcz sympatycznie. Przynajmniej do pewnego momentu, bo pod koniec robi się już naprawdę głupio i infantylnie, a na ołtarzu efektywności poświęcona zostaje wszelka logika, umiar i zdrowy rozsądek i nawet zostawienie mózgu w domu nic tu nie pomoże. 6/10