Kolejny rok za nami, więc i czas na kolejne podsumowanie. Rok uważam za udany, backlog udało się uszczuplić i w przeciągu dwóch lat powinien być już oficjalnie na bieżąco z gamingiem
1. Astro’s Playroom – rok zacząłem od kupna ps5, więc i Astro wjechał na start. Bardzo przyjemna gierka z fajnymi mechanikami i wykorzystaniem dual sensa. Po skończeniu stwierdziłem, że przydałby się sequel z większym rozmachem...
2. Final Fantasy XVI – walka, która po 10 godzinach zaczyna wiać nudą, prawie zero elementów RPG, nieangażujące side questy i fabuła, która mogłaby być spoko, jakby była rozpisana na 100h gry, a nie 40. Zmarnowany potencjał i zawód roku.
3. Jusant – gra o wspinaczce, całkiem przyjemna, ale nie na tyle, żebym ją komukolwiek polecił. Niemniej samą mechanikę mogliby wykorzystać w jakiejś innej przygodówce, która nie skupia się tylko na wspinaniu, bo całkiem fajnie to zrobili.
4. Hi–Fi Rush – spodobał mi się koncept rytmicznej gry akcji, jak już się złapało flow, to było mega satysfakcjonująco. Niemniej gra trochę zbyt liniowa jak na mój gust, mogli porobić większe lokacje, żeby sobie można było trochę pozwiedzać ten kolorowy świat.
5. Cocoon – bardzo fajna gierka logiczna, poziom trudności taki w sam raz, klimacik sztosik, polecam.
6. A Plague Tale: Requiem – eleganckie zwieńczenie dylogii. Czasami wieje drewnem, ale duszy i klimatu tej serii odmówić nie można. Fabuła i postacie też na niezłym poziomie, chociaż główna bohaterka w tej części zaczynała już być trochę męcząca.
7. FF XIV: Heavensward – pierwszy i mój ulubiony dodatek. Śliczne mapy, niesamowita muzyka, surowy klimat i super fabuła. Wyraźny krok naprzód względem podstawki na każdym polu i wzór dla przyszłych dodatków.
8. FF VII: Rebirth – graficzka, rozmach, muzyka, postacie, sidequesty, no wszystko mi tutaj kliknęło. Oprócz minigierek, których jest za dużo i wyzwań Chadleya w symulatorze, które męczyły dupę.
9. Children of the Sun – całkiem ok indyczek o byciu snajperem. Musimy jednym pociskiem zabić wszystkich oponentów – po trafieniu każdego możemy zmienić trajektorie pocisku i wycelować w kolejnego (tak, to gra logiczna). Dobry pomysł, chociaż w momencie jak gra zaczyna rozwijać skrzydła, to się już kończy.
10. FF XIV: Stormblood – ok dodatek, początek i koniec fabuły mega nudy, środek fajny, znowu eleganckie mapy i muza. Na uwagę zasługują raidy, bo są wyśmienite.
11. Animal Well – podobało mi się, nie trzyma za rączkę, fajny klimacik... ale w sumie nic już nie pamiętam z tej gry, nawet gameplayu xD
12. Lorelei and the Laser Eyes – chyba moja ulubiona gra tego roku. Łazimy po posiadłości, rozwiązujemy zagadki i odkrywamy tajemnicę. Fabuła i klimat wspaniałe i windują tę grę to miana DZIEŁA.
13. Balatro – co tu dużo mówić, kolejna gierkowa kokaina, którą rzuciłem po paru godzinach w obawie o swoje życie.
14. FF XIV: Shadowbringers – kolejny wspaniały dodatek. Fabuła nie była dla mnie aż tak fajna jak w Heavensward (nie licząc reveali pod koniec gry). ale to jak jest napisana zasługuje na najwyższe wyróżnienie. Nowa scenarzystka potrafi bardzo „ludzko” pisać, przez co wszystkie postacie nabierają niesamowitego kolorytu i życia, a główny antagonista to już w ogóle jest topka jrpgowych antagów, o ile nie najlepszy.
15. Rogue Legacy 2 – fajny rogalik, ale tylko do pewnego momentu, bo tempo odblokowywania upgradów szybko leci na pysk i gra zamienia się w nudny grind. Polecam zagrać z jakimś modem, który robi korektę cen upgradów, konsolowcy raczej mogą sobie darować.
16. The Great Ace Attorney – dylogia zaliczona. Świetne postacie, bardziej przyziemne sprawy (względem ostatnich części AA), ale ta historia nie była warta 80h życia. Nie była zła, ale spodziewałem się czegoś więcej.
17. The Case od Golden Idol – wspaniała gierka, siostra Return of Obra Dinn, czyli dostajemy stopklatke sceny i klikając różne rzeczy musimy rozkminić kto jest kim, kto zabił kogo i o co chodzi w ogóle. Układanie porządku z chaosu jest mega satysfakcjonujące, a przy tym nie aż tak trudne jak w Obra Dinn.
18. Kingom Come: Deliverence – gra jedyna w swoim rodzaju. Bardzo podobał mi się realizm i powolne tempo rozgrywki, niemniej walka pozostawia wiele do życzenia. Fabuła i side questy na bardzo dobrym poziomie, a to chyba najważniejsze.
19. Lost Judgment – początek gry to fabularnie KOSA, ale gdzieś od połowy fabuła zaczęła tracić parę i pod koniec moje zainteresowanie wyparowało kompletnie. A reszte to wiadomo, solidna Yakuza, ale bez fajerwerków.
20. Tomba! – wspaniała gierka. Mega upierdliwa i w potrzebie QOL, ale na szczęście instant sejwy i loady pod przyciskami w remasterze leczą większość frustracji i można bez problemu cieszyć się tym, co fajne (no, czasami trzeba zajrzeć do poradnika bo uj wie gdzie iść, ale jest to do wybaczenia)
21. Thank Goodness You’re Here! – zabawny symulator chodzenia. Jak lubicie brytyjski humor to polecam, jak nie lubicie, to nie polecam, bo nic innego gra do zaoferowania nie ma.
22. Astro Bot – ... no i parę miesięcy później się doczekałem. Gra wspaniała, ale brakło mi w niej czegoś nowatorskiego, bo to taki trochę platformówkowy „The Greatest Hits”. Po sukcesie sprzedażowym (chyba?) i nagrodach czekam na sequel, który stawi jakiś odważniejszy krok w rozwoju platformerów.
23. Persona 4 – gampleyowo w świetle dzisiejszych gier atlusa z megatenowej kategorii nie ma tu czego szukać, fabuła tez dupy nie urywa, ale sielski klimacik i pocieszne postacie wynagradzają wszystko.
24. The Plucky Squire – bardzo fajny koncept, ale że to gra dla dzieci, to pozostawiła duży niedosyt. Ostatni patch trochę łagodzi sprawę i redukuje poziom trzymania za rączkę, no ale mimo wszystko zobaczyłbym sequel, który zrobi z tego konceptu zeldówke na pełnych obrotach, a nie ciekawostkę dla dzieci.
25. AI: Somunium Files – fajna japońska gra/VN w stylu zero escape. Dobre tempo, spoko fabuła, trochę humorku. Nic niesamowitego, ale na solidnym poziomie, więc jak ktoś lubi takie, to można spróbować.
26. Corn Kdz 64 – z tych wszystkich indie 3d platofrmówek stylizowanych na czasy psx/n64, to ta jest moim zdaniem najlepsza. Świetny movement, otwarte poziomiy do zwiedzania i o odkrywania rzeczy, dobry poziom trudności. Szkoda tylko, że taka krótka.
27. Shogun Showdown – wspaniały rogalik na modłę „Intro The Breach”. Turowa strategia, w której liczy się precyzja wykonywanych ruchów. Uzależnia max, runy są szybkie, contentu jest „na styk”, nie czujesz że grasz w niekończącego się rogala, tylko gierkę, którą faktycznie można sprawnie
ukończyć (co dla mnie jest plusem, bo rogaliki mi się po prostu nudzą po pewnym czasie).
28. Disney Epic Mickey: Rebrushed – gameplyowo jest to zaledwie poprawna gra, ale nadrabia artstylem. Bardzo przyjemnie się biega po tych levelach i szuka znajdziek, więc jak ktoś lubi ładne 3d platformówki w stylu „biegam i zbieram śmieci” to polecam.
29. Metaphor: Refantazio – pierwsza połowa gry wspaniała, ale niestety od pewnego momentu widać, że czas się zaczął kończyć developerom i wszystko powoli siada trochę na ryj w ostatnim kwartale gry. Także jak nie graliście, to polecam zaczekać na wersje royal.
30. Paper Mario: Thousand Year Door – najlepszy marian rpg? Chyba tak. Mega urocza gierka, pociesznie napisana, z fajnym system walki i różnorodnymi światami. Niestety pacing czasami kuleje i mimo, że rimejk dostał trochę QOL, to przydałoby się tego więcej, bo parę rzeczy dalej niemiłosiernie denerwuje. Niemniej z całego serca polecam, bo drugiej takiej gry nie znajdziecie.
31. Silent Hill 2 - polak jednak potrafi. Wszystko mi w tej grze siadło, chociaż niektóre lokacja mogły by być trochę bardziej zwięzłe i walka wręcz jest taka na granicy funu. Niemniej dialogi, cutscenki, graficzka i detale tworza wspaniały klimat i to zasługuje na pochwałę.
32. Ratchet & Clank: Rift Apart – kolejny ratchet po rimejku z 2006, który jest dla mnie zwykłą wydmuszką mającą przede wszystkim prezentować moc konsoli. Seria desperancko potrzebuje jakiegoś restartu, bo od czasu Crack in Time stoi w miejscu, a czasami wręcz się cofa.
33. Slay the Princess – fajnie napisana VN, w której próbujemy zabić (lub nie) księżniczkę. Dużo wyborów, które kierują nas na różne ścieżki i ostateczne do różnych zakończeń. Przejścia długo nie zajmują, pierwsze najdłuższe (3-5 godzin), w kolejnych można skipować rzeczy, które się już widziało, więc można posprawdzać różne ściezki.
To wszystko, do zobaczenia za rok
.png.366b592466f42c00265ed5dc2e978c43.png)
