ogqozo

Dziesiątkę też hejtowałem zawsze hehe, z podobnego powodu. Ludzie tak krytykują nowe odsłony, a ja w ogóle nie czuję że to jak spędzamy czas w tych dwóch częściach było takie niby lepsze. Mój obecny ranking najlepszych Fajnali oburzyłby chyba ludzi, gdyby kogoś jeszcze w 2023 roku obchodziły rankingi Fajnali tak jak 20 lat temu. Oczywiście byłem ciekaw, jak to zobaczę po latach, także w porównaniu do Remake'u, do nowych Fajnali, gra też niby powinna być łatwa bo ją znam tak dobrze; no i trochę dla mnie samego niespodzianka - jestem chyba tak samo FF7-sceptyczny, jak zawsze. I w sumie z podobnych powodów. Nie tak wiele też mnie napala tak strasznie na Rebirth, jak na razie. Jasne, Temple of the Ancient ma przemocne motywy, estetycznie i historią, ależ to będzie w takim wykonaniu. Wątek Barreta powinien być mocny. Podobnie z Tifą, nadal mało rozwinięto w grach jej perspektywę na wiadome momenty (trochę będzie, choć pewnie więcej w 3. części). Sekcje gdzie gramy Zackiem i Sephirothem mogą uderzać kinowym rozwalaniem mózgu. Ale te nowe postaci, pozostałe 5 - meh, każdy z nich jest prawie nieobecny w sednie gry, mają jedną mocno niezwiązaną sekwencją dla siebie, albo i nie, bo taki Cait Sith to ma po prostu pojedyncze linie dialogu. Jeśli Rebirth ma mieć jako główny motyw rozwijanie relacji między postaciami i to będzie również rozwój technik walki i wszystkiego, to nie wiem, w jakiej roli chcę tam mieć Cait Sitha. Chociaż na pewno wiadome sceny Cida czy Nanakiego mogą być bardzo poruszające w tym wykonaniu. Oby bez tych duszków. Na bossów też zacieram rączki, oby za czerwa na pustyni była porównywalnie atrakcyjna i trudna do zdobycia nagroda co Beta. Remake za to klepię trzeci raz (czego nie robiłem w żadnej grze od czasów pewnie gimnazjum) i chociaż mógłbym przewijać już te scenki, które widziałem kilka tygodni temu, to zazwyczaj nawet nie chcę. Nawet jak np. mini-gierka ze skradaniem się z domu Aerith nie daje wielkich możliwości sterowaniem, to przynajmniej znikają te kubły i nie ma męczenia się z tym 10 razy z długimi scenkami za każdym razem. Po prostu świetny feel ma dla mnie ta gra, może z wyłączeniem paru momentów, gdy chodzimy powoli (np. na początku jest jakaś minuta dreptania przez kanał), ale naprawdę jest ich niewiele tak naprawdę, a może tylko tak to odczuwam bo dialogi są po stokroć lepsze niż typowo w Godofwarach i Lastofasach. Swoją drogą to jeden z wielu drobnych smaczków, które łatwo pominąć, dzisiaj brzmi naprawdę dodatkowo zabawnie. Xenogears i FF7 obie o dziwo przerodziły się w całe "serie" odmiennych gier, w jakże inny sposób, niezwiązany z robieniem typowych sequeli ale i dzisiaj jakże wiele dający mi radości.

No nuda mocno, gra jest już mocno przeceniana, ale i tak nie polecam specjalnie. Nawet jeśli coś będzie wykorzystane (wiadomo raczej które sceny), to w sumie co z tego? Albo zrobią z tym coś dobrego, albo nie. Nawet ten dopisany w Remake'u grubas, którego cały charakter to że lubi jeść, więcej wniósł do mojego życia, niż całe Crisis Core.

Kim Min-Jae ma 26 lat. To w sumie cały komentarz na temat karier futbolowych, czasem jest ciężko. Widzimy przecież cały czas teraz, że koleś jest po prostu dominatorem. Zawodnik ofensywny o takim talencie może w wieku 16 lat by poszedł do Barcelony czy coś. Tutaj trzeba było dużo wolniej. A koleś wydaje się perfekcyjny dla każdego wszędzie - siła, rozmiar, podanie, gra każdą kończyną. Jeden z najlepszych piłkarzy świata. Kilka meczów się ogrywał, ale już widać, że będzie trudno przy takiej grze duetu Kim-Upamecano grać Matthijsowi de Ligtowi... a to przecież jeden z najlepszych stoperów świata mdr. Transfery Bayernu więc wypaliły bardzo dobrze, ale i tak rywalizacja nadal jest ostra. Guirassy nadal śrubuje rekordy - 13 goli w 7 meczach, powalony. Leverkusen ogólnie wygląda kapitalnie na każdym etapie - perfekcyjna jedenastka, żaden piłkarz nie jest nawet średni. No i jest Dortmund, którego fani ciągle płaczą po internecie, że trzeba wywalić tego skandalicznie okropnego trenera i tego robiącego skandaliczny skład dyrektora, a na boisku wygrywają i w tabeli znowu są na równi z Bayernem jak na razie.

Wielki show to nie jest, Man City stłaszmone ale raczej zadowolone z tego. Dobry znak dla Arsenalu, że podejmują City jak równego rywala, a może i lepiej.

Oblukałem pierwszy raz ten projekt i brzmi tak naprawdę bardzo sensownie, mimo negatywnych reakcji graczy. Logika wydaje się oczywista. Jest sobie Rayman Legends, prawdopodobnie najlepsza growo produkcja Ubisoftu w historii. Jakość, rozgrywka, zawartość, różnorodność. Niby super, ale z racji estetyki i gatunku, taki projekt ma ograniczone możliwości sprzedażowe, obojętnie jak by nie był dobry i dopićkany. Dalej się nie da żyć na platformówkach 2D w prawo. Co zrobić z talentem tych ludzi, co przyciągnie dzisiaj więcej klientów? Ano dodać walkę i eksplorację i pewnie jakiś scenariusz i zrobić metroidówkę. Jak widać po temacie, i tak będzie im ciężko promować ten produkt na miarę wysiłku, który wymaga zrobienie takiej gry. Nie widzę wielkiego rynku, bo posiadacze dużych konsol nie gryzą innych gier niż Ubisoftówki 3D, a Switchowcy i pececiarze mają duży wybór, w tym indyków robionych przez dwie osoby. Ale jeśli po prostu będzie dobra i przypomni nam, że Ubisoft potrafi też robić gry na poziomie Rayman Legends, a nie tylko... Ubisoftówki, to będzie wiele znaczyć.

To jest zaokrąglenie do pełnych procentów, czyli np. 0,6+0,6+0,8 to w zaokrągleniu 1+1+1, choć tak naprawdę 2.

Tottenham naprawdę mnie zaskoczył w tym sezonie. Maddison, sam pisałem, mocno ciągnął Leicester, ale nie spodziewałem się chyba, że będzie kandydatem na najlepszego piłkarza ligi. Ogólnie pomoc Maddison-Sarr-Bissouma to potęga. Nie napalam się, jak będzie z wynikami, ale pod względem stylu - od wielu wielu lat, wielu słynnych managerów, Tottenham nie był ekipą, która robi na ludziach wrażenie. Ten koleś pod sześćdziesiątkę całe życie trenował w Australii, Japonii itd.? WTF.

Kupiłem grę, chcąc przygotować się na Rebirth. Historia Zacka będzie tam dość istotna jak wiadomo. Gra faktycznie została dostosowana w miarę możliwości do kształtu nowego Remake'u. Grafika zaskakująco dobrze została przystosowana do dużego ekranu, nie jest to tylko produkcja na Switcha. Wręcz jest zbyt szczegółowo na Switcha, bo gra chodzi lepiej na dużych konsolach. Walka została zmieniona tak, że powierzchownie przypomina bardzo FFVII Remake i przeskakując od razu, człowiek wciska te same przyciski. L+przycisk to dana techika, R to blok itd. Bardzo mocno zostało to zdynamizowane względem oryginału. Tym razem w napisach początkowych nazwisko Nomury jest tym głównym, a nawet menusy zostały zmienione tak, by wyglądać jak z FF7 Remake. Niestety, gdy pograłem dłużej... gra nadal jest całkiem podobna jak była. Po prostu nie mam uczucia, że sensownie spędzam czas, tylko odrabiam zadanie domowe. Crisis Core jest doskonałym uosobieniem ideologii PSP, tak innej od nintendowskiego podejścia do handheldów: robić gry, które na obrazku wyglądają podobnie jak na dużych konsolach, ale w sumie nie ma tam nic mięska, zastąpionego tylko klepaniem misji. Gra wręcz bliźniaczo przypomina mi nadal Peace Walkera: korytarze w bazie militarnej, korytarze na pustyni, mają bardzo podobny feel, mimo odświeżonej grafiki. Grając często miałem wspomnienia z moich "ukochanych" misji typu "rozwal 48 żołnierzy, a potem 72 na tej samej mapie" w Peace Walkerze, które o ile pamiętam wszystkie zrobiłem na 100%. (Oczywiście, po czymś takim, nie kojarzę z Peace Walkerem nic innego). A może to kwestia tych wszystkich laboratoriów, klonowanych żołnierzy i kiczowatych dialogów. Gra głównie składa się z opcjonalnych misji, które są praktycznie wszystkie takie same - jest może, nie wiem, 10 "biomów" w których mamy do klepnięcia setki misji że idziesz krótkim korytarzem, rozwalasz te same potworki i odbierasz kolejną nagrodę. Jest to w pewien sposób wciągające - chce się wypełniać menusy i zbierać siłę. Stety czy niestety, po pewnym czasie łatwo zauważyć, że większość tych nagród nic nam użytecznego nie daje. System levelowania postaci i materii jest zrobiony tak, że klepanie krótkich walk nie wydaje się nic zmieniać. Liczne kopie materii i ekwipunku nie dają tak naprawdę pożytku, do fuzji chcemy tylko niektóre z nich, a te, których nie będziemy levelować długi czas, nie dają żadnych nowych statsów w fuzji. I paf, w pewnym momencie człowiek wciągnięty w klepanie wszystkiego i fuzje, z czystej kompulsji zbierania 100%, jakoś traci pociąg do robienia tego. Może więc lepiej to zlać i tylko robić główny scenariusz? Ten również jest mocno ograniczony. Raz, że gra prawie nie ma lokacji, głównie pokoje, trochę korytarzy i pojedyncze co najwyżej place wolnego miejsca. Dwa, że poszarpana konstrukcja daje efekt braku jakiegokolwiek uczucia głównego wątku czy spójnego klimatu - ani to poważne, ani niepoważne, wydaje się, że każda scenka może pojawić się w dowolnym momencie, a ja spytany zazwyczaj nie mógłbym odpowiedzieć, co właściwie w tym momencie faktycznie Zack robi, po co jest teraz akurat w tym miejscu. Trzy, że przez większość czasu nie ma tam nic aż tak ciekawego. Sam Zack okazuje się postacią 1000 razy mniej ciekawą od Clouda, z banalnym psim charakterem. Nigdy nie można odnieść wrażenia z dobrego spin-offu: "o, może ta postać mogłaby być główną, tak naprawdę jest kluczowa!". Nie, Crisis Core głównie utwierdził mnie w przekonaniu, że Zack SŁUSZNIE jest prawie nieobecny w FF7. Rozmowy z Aerith nie mają w sobie ułamka tego poczucia humoru i flirtu, co w FF7 Remake. Mimo że gra jest podzielona na krótki główny wątek i rozległe "góvnomisje", to nawet główny wątek jest pełen przerywników typu "idź z powrotem do kilku znanych lokacji i zbierz drewno i młotek". Główne postaci i motywy mają potencjał, ale jest ich tak naprawdę dość mało. Przykładowo, kto liczy na to, że postać Sephirotha jest faktycznie mocno rozwinięta, skoro jest on jedną z głównych postaci w pełnej grze, to może się zdziwić, jak mało faktycznie o nim się dowie. Pojawiają się jego dwaj kompani, o jeszcze bardziej epickich imionach, ale nie do końca mają historie, które warte są całego poświęconego im czasu. Jeden z nich na przykład lubi czytać pewną sztukę, ale na podstawie fragmentów, brzmi ona bardzo banalnie. Ten "niepoważny" charaker dialogów jest rzadko faktycznie zabawny (np. zamiłowanie Zacka do robienia przysiadów), a częściej po prostu dziwny. Ot przychodzi dziecko stojące samo na ulicy w Midgarze, i mówi "moja mama zniknęła. Zostawiła list, że wyruszyła w podróż. Mamo... nie..." mdr. Swoją drogą, chłopcy naprawdę dziwnie stoją w Crisis Core, rozpościerając ręce jak striptizer pokazujący bice, niby zabawne na swój sposó, ale, hm, nie wiem no. Rozgrywka i animacja ogólnie jest nieco koślawa. Jak w każdej grze 3D od Square, tutaj też trudno jest po prostu porozmawiać z kimś bez wykręcania i "celowania" aż będziemy stali właśnie w tym miejscu, by pojawiło się "A" do dialogu z postacią. Na szczęście, nie ma specjalnie wiele powodów, by interaktować z czymkolwiek. Teksty NPC są mało ciekawe, a przedmiotów do zebrania w głównych misjach jest po prostu kilka, gra to nawet nie tyle seria korytarzy, bo korytarze brzmią jak coś długiego, co seria scenek. Jak przystało na FF7, jest też trochę mini-gierek, od opcjonalnego biegania wkółko na czas po bardzo koślawe stealth, ale cała gadka przed i po i animacje zaczynania tych sekcji trwają tak długo, że niby nie chciałbym ich powtarzać. Walki, mimo zmian, pozostają dość schematyczne, oczywiście. Cały system maszyny ze slotami początkowo intryguje, ale też nie ma w nim wiele - jest kilka możliwych efektów, po paru godzinach człowiek już mniej więcej wszystko zna. Dodano summony, i to całkiem sporo, i chociaż wyglądają one czadowo, ewidentnie będąc z innej bajki niż reszta gry wizualnie, to poza oglądaniem animacji nie dają wiele, ot, raz na jakiś czas ci taki wypadnie i zabierze trochę HP przeciwnikom i tyle. Jeśli tylko doje'biemy sobie kilka podstawowych statsów, to ten system losowania i tak rzadko ma jakiekolwiek znaczenie - ot, blokujesz, walisz, blokujesz, walisz. Jest trochę ładnych melodii, tak jak klasyk Price of Freedom - jednak w grze często grają one w momentach, które naprawdę na nie nie zasługują, a twórcy wydają się uważać, że każda wymiana gadki o żołnierstwie zasługuje na piąty albo dziesiąty remiks Price of Freedom. Gra wyszła niedługo po The World Ends With You, który może miał mniej pikseli, ale jako gra jest miażdżąco lepiej, bogaciej zrobiony w naprawdę każdym względzie. Na tym tle, oceny 8 czy 9 dla oryginału zadziwiały mnie, a teraz po latach rozumiem to jakoś jeszcze mniej. Liczyłem oczywiście głównie na historię, ale tak naprawdę bardzo mała część jej mnie obeszła. Nie mogę nawet tak bardzo powiedzieć, że fani FF7 powinni być zadowoleni. Wspólnych elementów nie ma jak dla mnie zbyt wiele.

Przejrzałem te donosy, no i te polskie relacje wyglądają na dość zabawnie ograniczone mdr. Nie wspominają często w ogóle o tym za co piłkarze Legii poszli na komisariat. Tylko te opowieści Mioduskiego, że polonofobia, rasizm i w ogóle za samo mówienie po polsku ludzie byli zgarniani przez policję i wysyłani do Hagi. Prokuratura mówi za to, że fani Legii znokautowali funkcjonariusza, wdarli się na stadion i zabierali służbom pałki i gaz. Piłkarzom kazano zostać w szatni, dwaj przemocą zignorowali to i zaatakowali funkcjonariusza AZ - złamany łokieć i wstrząśnienie mózgu. Holandia ma ostatnio bardzo regularne problemy z brutalnością huliganów pseudofutbolowych, i może jak się podsumuje to wyjdzie, że bardziej cisnęli Legię niż lokalnych, jest też atak policji na Legię, być może nieuzasadniony i przestępczy; ale suma tych oskarżeń też brzmi bardzo kiepsko dla Legii. Trochę dziwnie się czyta te czołówki polskich portali gdzie jest tylko wywiad z Legią i nikt o tym nawet nie wspomina.

Paul Pogba znowu w teście wykazał brany testosteron. Właściwie nie dziwne przy ciągłych problemach z kontuzjami, to brzmi jak coś czego się chwyta w tej sytuacji, ale klops że wpadł. Kara za to wynosić może i 4 lata, co w przypadku 30-letniego piłkarza od dawna na aucie już na pewno oznaczałoby emeryturę. Od czasu odejścia do Juventusu by ocalić karierę, Pogba zagrał łącznie we wszystkich rozgrywkach ok. 200 minut. Arkadiusz Milik wybiegł ostatnio w pierwszej jedenastce z Lecce, strzelił gola, wygrali 1-0, zagrał bardzo dobry mecz. Mimo trudnej konkurencji Chiesy i Vlahovicia, polski napastnik na pewno nadal istnieje. Wobec dalszych kontuzji tej dwójki, może jeszcze pograć w najbliższym czasie. Wielu Polaków w Serie A, ale nie zgarniają rekordowych not. Najczęściej widzę pochwały dla Skorupskiego w tym sezonie (ogólnie nie jest zaliczany do najlepszych w lidze, ale ostatnio miał dobre występy).

Peda już był na zgrupowaniu, bodaj w czerwcu, tylko we wstępnej części, ale ignorant Santos go powołał. 21 lat, gra w trzeciej lidze dla SPAL (chyba gra, kto tam wie). Historycznej kariery nie robi, nie ma co - nie gdy taki 19-letni Scalvini regularnie gra dla Atalanty, 17-letni Yoro dla Lille, 21-letni Monterisi dla Frosinone itd. Ale to nadal bardzo młody wiek dla stopera. No ale Probierz powołał Sliza i Wieteskę, nie powołał Krychowiaka i Bednarka, i nawet wypisał Wszołka jako pomocnika a nie obrońcę, dziennikarze muszą być usatysfakcjonwani że jednak jako trener wyprzedził przynajmniej Santosa i zrobił co należy, naprawił wszystkie błędy i teraz Polska będzie inna.

Tylko Harden i jego fani ciągle uważają, że coś niesamowitego się z nim dzieje. Koleś gra i tyle. Pamiętam jak przyszedł do Sixers, przez 4 mecze zaje'biście to wyglądało, fani się cisnęli jak to ten "znienawidzony" Harden pokaże wszystkim, dominacja kompletna threepeat nieunikniony. Szybko wszyscy z nich to zapomnieli mdr. Co roku mają go bronić wyniki, a wyniki są jakie są, koleś był wielki, nadal jest dobry, wszyscy to wiedzą. Nikt nic wyjątkowego o nim nie myśli. Za rok będzie miał 35 lat i nikt nie oszaleje i mu nie da maksa na 4-5 lat. Ja bym chciał tak móc "się zamknąć i grać" że jak nie dostanę w wieku 35 lat kolejnych 250 milionów, tylko może 150 milionów, to znaczy że mnie nie lubią mdr. Jeśli faktycznie czuje się za mało kochany i tylko w Chinach czuje się wystarczająco kochany, to niech jedzie do Chin, w sumie to byłby cały komentarz na ten temat. No w Chinach pewnie nikt go nie "okradnie" z nagród wszelkich, będzie maksymalny kontrakt na 5 lat i podchodzenie do wszystkiego co mówi na każdy temat na kolanach.

Nawet kara śmierci czasami jest wydawana niesłusznie, ale są przepisy, że trzeba w danym momencie przestać roztrząsać. W tym przypadku oczywiście to wielka szkoda, ale coś tam musi być normą, żeby nie było bajzlu robiącego z meczu jeszcze więcej stania i czekania a mniej grania. Trudno wpisać do przepisów coś jak "ale jak decyzja była naprawdę bardzo zła to jednak cofnij". Jedno pewne, po TAKIEJ reakcji fanów, chyba na pewno każdy sędzia będzie już bardzo dokładnie się upewniał mdr. Zresztą widać w tym linku, że mocno to obgadali i ile obiecują zmian w procedurze na podstawie tej jednej sytuacji hehe.

Bellingham jest poje'bany, koleś jak chce to zabiera ci piłkę a jak chce to strzela superważne gole albo rozdaje cudowne asysty.

Hehe, więc udało się załatwić, żeby nie bylo niezręcznego powrotu Brogdona do klubu po tym, jak go wymienili ale nie pykło, za poprzednią gwiazdę. Boston pokazał, że nie ma litości. Od lat są w stawce kandydatów do mistrza, na pewno mogliby zostać w starym składzie i liczyć, że osłabienie innych oraz rozwój młodych liderów wystarczy do wygrywania. A jednak wzięli się ostro i pozbyli się kochanych przez fanów graczy - Smarta, Granta ORAZ Timelorda. Dodajmy do tego brak Brogdona i 37 lat Horforda i jest wiele pytań o ten kierunek. Czy te gwiazdy są naprawdę aż tak dobre, by pozbywać się ławki i solidniaków budujących ekipę? Co jeśli gwiazdy dostaną kontuzji albo ogólnej starości? Czy Boston faktycznie będzie lepszy w najbliższych latach? Teoretycznie zdobył dwie gwiazdy, więc... Dzisiaj już media day i zdjęcia i wywiady zaczynające nowy sezon. Jimmy Butler po raz kolejny nie zawiódł, a tylko podwyższył stawkę, prezentując chyba pierwszą w historii NBA stylówę emo. Oj. żeby ten trend złapał, oglądałbym NBA jak nigdy...

Recenzje co najwyżej ok, około siódemki. Gra wydaje się dość płytka i mało pomysłowa. Ponadto są DUŻE narzekania na działanie, zwłaszcza na Xboksie - wygląd, animację, bugi, wszystko. Zainteresowało mnie, bo wyglądało Kleiowo, ale może lepiej poczekać na jedną z trzech zapowiedzianych na 2024 gier samego Klei; albo na patche i poprawki do Lamplighters.

Powinna ruszyć od razu z tego co wiem, ogólnie instalki są te same dla każdej gry i w razie obecności gry w katalogu płyta służy tylko jako weryfikacja. Moooże coś będzie modzić przy aktualizacjach czy cloud save'ie w zależności do sytuacji.

To jest chyba historia sezonu, według eksperta VAR w ESPN było tak. - sędzia pyta VAR: "hej, potwierdzasz z tym golem?" - VAR patrzy dwie sekundy, uważa że oczywiste i mówi "check complete" - sędzia mówi: "okej, check complete, był spalony!" - Tottenham od razu zaczyna grać - VAR mówi: "chłopie, czekaj, miałem na myśli check complete w sensie... fak..." Niesamowita sprawa, ale i tak bardziej w to wierzę niż w rozpędzone fantazje fanów w necie że "Arabowie za to zapłacili" mdr.

Śląsk wygrał 6 meczów z rzędu, nadchodzi ten rzadki moment gdy Jarek zacznie znienacka interesować się polską ligą mdr. Burak Ince? Exposito? Olsen? Zawsze wiedziałem kto to jest, czarodzieje piłki. Magiera? More like MAGIKra hehe.

Czytałem cały rok podjarane zapowiedzi Cocoon, ale trudno było z nich do końca podsumować, co to za gra - są jakieś zagadki, ale poza tym, sam autor wydaje się nie mieć żadnego sloganu, co to jest. Po zagraniu w końcu w finalną wersję, w sumie mogę powiedzieć to samo. Jest tu ogólne uczucie geniuszu wyjątkowych zagadek opartych na innym podejściu do rzeczy, w tym sensie gra kojarzy się np. z The Witness czy Fezem. Wymagana jest nie tylko logika, ale też nieco zgrania w czasie, nie jest to wymagające, gdy się wie, co robić, ale trzeba też brać ruch i czas pod uwagę. Czasami jest to nieco jak robienie dungeonów w Zeldzie, ale tylko tego określonego typu zagadek. Są nawet walki z bossami, gdzie stosunkowo łatwo "zginąć" i wyrzuca nas po jednym zebranym ciosie z poziomu. Sterowanie to tylko gałka i A, zazwyczaj wiadomo gdzie to A można wcisnąć. Można powiedzieć, że motywem przewodnim gry jest kulka, ale co ta kulka robi - kurde różne rzeczy, trzeba różne rzeczy robić i z kulkami i w kulkach. Niestety gra wymaga nieco myślenia, ale chyba jednak mniej niż wymieniony Witness czy inne Braidy. Mimo wszystko zazwyczaj zamykane są nam drogi powrotne i siłą rzeczy musimy kręcąc się dokoła wymyślić rozwiązanie, gdy mamy tak naprawdę tylko kilka interaktywnych rzeczy i jesteśmy kierowani do rozwiązania, a pozory to zmyły - nawet jeśli czujemy się mądrzy, bo zagadka jest bardzo oryginalna i każda inna od poprzedniej, to gra jest nieco bardziej jak sztuczka magika. Nastrój gry też trudno jakoś skomentować, począwszy od bohatera który jest niewiadomoczym. Jest to nieco abstrakcyjne podejście do tematyki gry video, lokacji, przedmiotu do interakcji, nie ma w tym do końca żadnej dodanej historii, jest po prostu zabawa rzeczami które wyglądają cool i pewna atmosfera nieco podobna do tej znanej z ww. puzzlerów. Jakość wykonania jest wysoka. Gra może dać do myślenia nad pewnymi bardziej ogólnymi kwestiami, związanymi z biologią czy technologią, ale tylko jako pretekst. Sens całej opowieści będzie pewnie inny dla każdej osoby. Nie jest to gra żeby sobie popykać, ani też z ekscytującą narracją. Tu po prostu czuć, że ktoś bardzo dobry w robieniu gierek siedział sobie i zrobił to, co chciał i mógł.

Każdy mówi, że buduje system, że trzeba czasu, że wizja itd., ale w dużym futbolu Guardiola to jeden z nielicznych, że faktycznie to zrobił. Po cichu, po perfekcyjnym sezonie, już teraz w jedenastce czterech nowych graczy - Kovacić, Nunez, Doku i jak dla mnie awans Alvareza wobec kontuzji De Bruyne to jak praktycznie nowość, on był w tym klubie wcześniej ale nie miał znaczenia. Nowi gracze, jednak Man City dalej gra jak Man City. Jasne, mogą przegrać, ale fuksem, bo wiem że będą kontrolować mecz i mieć 20 albo więcej okazji. Wydaje się, że ktokolwiek tam nie przyjdzie, wypadnie dobrze. To nie kwestia kupowania "dobrych" graczy a nie "złych", bo Man City zazwyczaj interesuje się tymi samymi piłkarzami, co np. United, tylko często oferuje im mniej kasy albo nie chce płacić za transfer. Oczywiście, wyjątek się znajdzie, bo taki Sergio Gomez ciągle wygląda na rozczarowanie i że nie wpasował się do ekipy.

Moje dwa ulubione chwyty, wymienianie TROFEÓW zamiast po prostu wygranych żeby było że niby zdobycie pucharku Cacao i mistrzostwa to to samo, oraz wymienianie Europa League jako "europejskiego finału" mdr. Gdzie z definicji to są zawody dla ekip, które walczyły o miejsce w LM, ale się nie udało. Równie dobrze można by mówić "zdobyliśmy mistrzostwo (drugiej ligi)". Nota bene Mourinho sam się śmiał z takich chwytów, gdy był w klubach dla których osiągnięciem było tylko wygrywanie faktycznej ligi i granie w faktycznej Lidze Mistrzów, teraz sam to robi, jak pewnie każdy kto wygrywa te Europa Ligi. Klub był koło 6. miejsca, jest koło 6. miejsca (przy trzecim budżecie w lidze)... ale finały europejskich trofeów! Ale tak serio to wiemy, że ostatnimi czasy to Dybala ciągnął Romę, a nie trener, ktokolwiek by nim był, więc nie jestem zdziwiony paroma porażkami jak na razie.

Brzmi jak praca dla Nintendo mdr. Głównie jest to decyzja producenta Tezuki czy taki w ogóle wyznaczać, ale w trakcie generacji konsoli rzadko kiedy jest to istotne dla Nintendo odgórnie. "Nie chciałem, by była sytuacja, że mówimy: chcielibyśmy zrobić X, ale nie wyrobimy się na termin, nie robimy tego". "Myśleliśmy o tym, by było więcej odznak, by można było je zmieniać na luzie podczas levelu. Ale nie pasowało to do Mario, robiło się Zeldowate. Mario ma jednak prostszą rozgrywkę" "Jestem smutny, gdy ktoś przejdzie raz level i nigdy nie wraca. Chcę, by klepali je wielokrotnie" "Zebraliśmy pomysły od wszystkich członków - nieważne jak długo są w Nintendo, nieważne nad jakim aspektem gry pracowali. Zebrało się pewnie ponad tysiąc, może dwa tysiące pomysłów. Z nich wybieraliśmy nad czym popracować"

- "Mario Wonder przywróciło moją miłość do 2D Mario, czekałem na tę grę 20 lat (...) grając w Super Mario World, tak sobie wyobrażałem, że to by wyglądało "w rzeczywistości", żadna gra wcześniej tego tak nie oddała" - "od razu chce się przejść level innymi postaciami, bo możemy coś odkryć (...) niby klasyczny standard, ale jest w tej grze tyle, że nie można się oprzeć" - "wesoły, dziki i bardzo dziwny. (...) Gra od początku daje uczucie świeżości i nowej energii, choć znowu Bowser porwał księżniczkę" - "przyjemność bycia znowu w tym platformówkowaniu z Mario, ale każdy level to coś, czego jeszcze nie było (...) Wizualnie gra olśniewa, nie mogłem uwierzyć, ile kolorów i detali można było wpakować w każdy punkt (...) Tyle poziomów, postaci, znajdziek, nie mogę się doczekać na kolejne levele, na granie znowu tych samych leveli, i na granie ze znajomymi i rodziną" HYPE TRAIN PRZYJECHAŁ, WSIADAJCIE