Czokosz

Blooberki grali pauzą przez wszystkie swoje poprzednie gry, w końcu odkryli combat i się zachłysnęli. No ale trzeba przyznać, że dobrze im to wyszło, bo dziś skończyłem gierkę drugi raz i dalej przyjemnie mi się ubijało te wszystkie maszkary. W Lords of the Fallen po jakimś czasie zmniejszyli ilość przeciwników w niektórych lokacjach i poprawili balans. Bloobery mogli zrobić to samo, bo momentami czuć przesyt i człowiek się tylko zastanawia ile dziadostwa będzie do ubicia w następnym pomieszczeniu.

Ale by się pyknęło w takiego nowego Herkulesa 2D zrobionego w takim stylu jak Prince of Persia od Ubisoftu.

Zrobiłem sobie przerwę po pierwszym przejściu, które było krótko po premierze by trochę zapomnieć i teraz ruszam znowu. Pograłem dziś z 4 godziny i za drugim razem jeszcze bardziej doceniam ten tytuł. Zauważam pewne rzeczy, na które wcześniej nie zwróciłem uwagi, a jedna z nich jest tak oczywista, że aż mi wstyd się do tego przyznać: Muzyka, udżwiękowienie, ilości detali w otoczeniu, design lokacji, system walki, który wymusza ciągłą czujność, bo chwila dekoncentracji i można solidnie oberwać, klimat zaszczucia, symbolika, która daje pole do rozważań i własnych interpretacji. Wszystko to cieszy jeszcze bardziej i uświadamia mi, że to tytuł, do którego będę wracał co jakiś czas.

Raz już przeszedłem ten tytuł na ps5, ale pudełko sprzedałem, bo wiedziałem, że będę robił kolejne podejście na PC. Rok temu zrobiłem upgrade kompa właśnie dla takich gier Gierka już się instaluje i jeszcze dziś wracam na zamglone ulice Silent Hill ponownie doświadczyć tej pięknej przygody, która wyszła spod ręki naszych mistrzów z Krakowa.

Moje pierwsze przejście na normalu 0 zgonów, grałem zachowawczo, medykamentów miałem nadmiar i jak dostałem mocniej to robiłem w tył zwrot i szybkie leczenie. James praktycznie cały czas był w pełni zdrowia i miałem zakończenie In Water. Ciekawi mnie na ile znaczenie ma faktycznie ten stan zdrowia Jamesa podczas gry. Może to zakończenie zależy bardziej od takich pierdół, bo u mnie było odwrotnie do tych porad i wpadło. Z tymi szkarłatnymi jajami to już nawet nie pamiętam co wybrałem. Pamiętam tylko, że wtedy miałem taką rozkimnę o wpływie umieszczenia tych szkarłatnych jaj po którejś ze stron na zakończenie, ale doszedłem do wniosku, że to pewnie bez znaczenia, a teraz się okazuje, że mogło być inaczej. Nic nie czytałem na ten temat na necie, bo bałem się, że trafię na jakieś spoilery, a wole sam odkryć inne zakończenia przy kolejnych podejściach.

Star Wars: Knights of the Old Republic (PC/GOG) Jedyne Star Warsy, w które grałem wcześniej to Jedi Fallen Order i Jedi Survivor, więc można powiedzieć, że to mój pierwszy klasyk z tego uniwersum na rozkładzie. Może KotOR z racji wieku gorzej wygląda pod względem takich składowych jak grafika czy system walki od dwóch powyższych gier, ale pod względem fabuły to dla mnie numer jeden. To co mnie szczególnie ujęło to mnogość ciekawych postaci, które spotkałem na swojej drodze. Nie tylko moich towarzyszy, ale również postaci drugo lub nawet trzecioplanowych. Stare Bioware potrafiło kreować ciekawe postaci, pisać dialogi, które zapadały w pamięć, nie męczyły gracza swoją bylejakością (jak ten cholerny Starfield, w którego trochę pograłem przed KotOR-em) potrafili również nadać odpowiednie tempo głównym wydarzeniom fabularnym. Powoli zawiązywała się intryga, na kolejnych planetach trzeba było radzić sobie z miejscowymi ugrupowaniami i zdobywać kolejne wskazówki potrzebne do odnalezienia drogi do miejsca, w którym Shitowie mogli budować swoją przewagę, był również mocny plot twist i na samym końcu epicka batalia mająca wpływ na przyszłe losy galaktyki. Ciekawą mechaniką była możliwość podążania ciemną lub jasną stroną mocy. Zakończenie questa w jakiś konkretny sposób lub to jak potraktowaliśmy spotkaną na naszej drodze postać powodowało, że zyskiwaliśmy punkty, którejś z tych dwóch antagonistycznych stron. Miało to przełożenie na moce, z których nasz bohater może korzystać. Mi osobiście przypasowała ciemna strona, ale bywało, że wybierałem rozwiązania, które przeciągały mnie na jasną stronę. Po prostu kierowałem się własną moralnością, oceną danej sytuacji lub korzyścią. Nieraz bywało tak, że póżniej żałowałem podjętej decyzji, ale nie bawiłem się w jakiejś wczytywanie zapisów, bo takie wątpliwości są dla mnie esencją tego gatunku. Musiałem ponieść konsekwencje swojej chciwości, głupoty, zbyt pochopnego działania. Towarzysze też robili robotę i podobało mi się, że wchodzili w interakcję nie tylko z moim bohaterem, ale również między sobą. Podejmowali różne tematy w zależności od tego kogo wziąłem ze sobą na konkretną misję. Ciekawe były okoliczności ich poznania, historię przez nich opowiadane, podobały mi się również questy z nimi związane i to, że mieli w sobie coś, co sprawiało, że każdego z nich polubiłem. Tego akurat się spodziewałem przez zagraniem w KotOR, bo jakiś czas temu przeszedłem dwukrotnie trylogię Mass Effect i wiedziałem, że potrafią wykreować towarzyszy, za którymi aż chce się pójść w ogień. Wszystkie archaizmy związane z system walki i grafiką wynagrodziła mi historia związana nie tylko z główną fabuła, ale też historia konkretnych miejsc, ich ugrupowań, losów, wyborów, za którą stroną tego konfliktu się wstawić. Jedni wierzyli w zwycięstwo Republiki, inni twierdzili, że Imperium wygra wojnę, więc lepiej ułożyć się z nimi. Ja też finalnie musiałem wybrać, za którą stroną się opowiem i wyszło tak, że przez całą grę mój bohater nazbierał więcej punktów ciemnej strony mocy, ale w finałowym starciu okazało się, że chyba jednak nie zawładnęła do końca moim umysłem, bo podążyłem ścieżką wytyczoną przez Zakon Jedi 🙂 Drugi KotOR wleci w przyszłym roku i liczę na kolejne kilkadziesiąt godzin dobrej zabawy. Pierwsza odsłona to dla mnie absolutny szef, który pomimo 21 lat na karku dalej jest pozycją godną uwagi. Na liczniku 33 godziny, a czuje się jakbym wykręcił drugie tyle, jakby upłynęło naprawdę dużo czasu od pojawienia się w początkowej lokacji do ostatniej potyczki. To jest dla mnie piękno gier wideo, że widzę napisy końcowe i myślę sobie "ale to była przygoda" i ciesze się, że mogłem uczestniczyć w tych wydarzeniach.

Remake będzie po czwórce według wypowiedzi Kicińskiego: „Wracając do tematu premiery remake’u Wiedźmina: tak, ukaże się po Polarisie, co jest pochodną naszego myślenia na temat tego projektu” - wyjaśniał Kiciński. „Sądzę, że remake będzie w dużym stopniu bazował na technologii Polarisa, więc będzie powstawał po części równolegle. Gdy Polaris się ukaże, wszystkie elementy gry będą w finalnym stanie i będzie można użyć ich w remake’u”. Ja obstawiam premierę 4 jakoś pod koniec 2027 albo ewentualnie 2028 i remake pierwszego Wieśka rok póżniej.

Kolejne przedświąteczne zakupy Amnesia ograna kiedyś w game passie dwa razy pod rząd, obok Somy to moja ulubiona gra od Frictional Games, do której mam ochotę wrócić po nowym roku. Diablo i Prey dwa sztosy do nadrobienia również na przyszły rok. No i na sam koniec Cyberpunk, w którego nigdy nie grałem i jest to jedyna gra od Redów, która mi została do przejścia. Zdążyłem odpalić na chwilę i coś czuje, że czeka mnie kolejna epicka przygoda.

Pewnie chcieli zostawić dłuższe fragmenty rozgrywki na swój przyszłoroczny pokaz, więc stąd ta biedna zajawka, która ma jedynie pokazać ludziom ogólny koncept tego nad czym pracuje ND. Na pewno gra zyska w oczach po tym jak pokażą lokacje, system walki, przeciwników, bo to potrafią robić na najwyższym poziomie. Po prostu trzeba zaakceptować fakt, że dickman zadba o ty by swoim scenariuszem z gry 10/10 zrobić tytuł bliższy skali 7-8/10. Ograć i tak ogram, bo takie tlou2 ograłem dwa razy pod rząd, ale fakt był taki, że najbardziej cieszyło mnie drugie przejście, w którym bez wyrzutów sumienia mogłem skipować przerywniki i dialogi, które momentami mocno psuły mi to wspaniale doświadczenie, bo już znałem cały przebieg wydarzeń. Sam gameplay mnie zachęcił do ponownego przejścia gry na wyższym poziomie trudności dla większego wyzwania. Dla odmiany przy pierwszym tlou nic nie musiałem skipować przy ponownym przejściu, bo to po prostu dobrze napisana historia, do której przyjemnie jest wrócić i doświadczyć ją raz jeszcze.

Wpadły trzy gierki z Goga pod choinkę.

Najbardziej wyczekiwane przeze mnie 7/10 w przyszłym roku. Miał być większy budżet, ale kompletnie tego nie czuć na tym materiale. Mimo to i tak się ciesze, bo jedynka mi się podobała.

Jeszcze nie wiemy czy to na pewno jest kobieta, jakimi zaimkami się tytułuje, z którą z 205282 istniejących płci się identyfikuje. Pewnie będzie tak jak ich poprzedniej grze, że gameplay będzie próbował ratować mierny scenariusz. Cuckmann nie ma nad sobą bata mądrzejszych od niego i zaprzepaszcza tylko potencjał studia jakim jest ND. Przy tlou2 odczuwałem dysonans pomiędzy świetnie zaprojektowanymi lokacjami, systemem walki, animacjami i tymi głupotami fabularnymi połączonymi z nachalnym wciskaniem wszędzie tęczowej ideologii. Tu niestety będzie podobnie póki ten grafoman i miłośnik lpg jest u steru.

W razie jakiejś totalnej katastrofy będzie można zafundować Ciri operacje plastyczną na Nexusie. Wygląda starzej, tak jakby z parę kilo jej przybyło tu i ówdzie, ale dalej wygląda ok jak dla mnie. Dziwi mnie, że już pokazali pierwszą zajawkę. Podobno z produkcją wystartowali dopiero w tym roku, więc mogli już chociaż zaczekać do tego Game Awards 2025. Sami na siebie narzucają presję czasową tym przedwczesnym zapowiadaniem kolejnej odsłony. Nakręcili tym trailerem i tera czekaj do 2027/2028 na premierę i pewnie kolejne parę miesięcy (w optymistycznym scenariuszu) aż połatają.

Czekam na jakieś urywki gameplayu z Cronosa od Blooberków, materiał z Judas z datą premiery i 007 od IO Interactive, bo teaser wypuścili 4 lata temu, a podobno gra jest już na końcowym etapie produkcji i fajnie jakby coś pokazali więcej najlepiej z datą premiery. Niech rzucą jakąś jedną dużą zapowiedż typu Half-Life 3 albo RE9 i będę szczęśliwy.

Jak coś kod już wykorzystałem. @Bielik dzięki🙂