Poezja

[szaden 228]

Moje 2 ulubione:

 

Mochancki- Jan Lechoń

Mochnacki jak trup blady siadł przy klawikordzie

 

I z wolna jął próbować akord po akordzie.

 

Już ściany pełnej sali w żółtym toną blasku,

 

A tam w kącie kirasjer w wyzłacanym kasku,

 

A tu bliżej woń perfum, dam strojonych sznury,

 

A wyżej na galerii - milcz serce! - mundury.

 

Tylko jeden krok mały od sali go dzieli,

 

Krok jeden przez wgłębienie dla miejskiej kapeli -

 

On wie, że okop hardy w tej przepaści rośnie,

 

Więc skrył się za okopem i zagra o wiośnie.

 

 

 

Rozpędził blade palce świergotem w wiolinie,

 

I mały, smutny strumień spod ręki mu płynie.

 

Raz w raz rosa po białej pryska klawiaturze,

 

I raz po raz w wiolinie kwitną polne róże.

 

Rosną. Większe, smutniejsze, pełniejsze czerwienią,

 

Coraz niżej i niżej, uschną, w bas się zmienią!

 

Nie. Równo, równo rosną w jakiś smutny taniec.

 

Rozdrganą klawiaturę przebłagał wygnaniec,

 

I nagle się rozpłakał po klawiszach sztajer,

 

Aż poszedł szmer po sali, sali biedermeier.

 

Głupio, sennie, bezmyślnie kręci się i kręci.

 

Jakieś myśli chce straszne wyrzucić z pamięci,

 

Do piersi jakąś białą przytulił pierś drżącą

 

I czuje tuż przy piersi nieznośne gorąco,

 

I tysiąc świateł w oczach, w czyjejś twarzy dołki,

 

I zapach białej sukni, ubranej w fijołki.

 

 

 

Magle złoty kirasjer poruszył się w kącie,

 

Sto myśli, jak kanonier, stanęło przy loncie,

 

Stu spojrzeń obcej sali przeszyły go miecze,

 

Wstyd idzie ku estradzie - czuje, jak go piecze.

 

Więc do basu ucieka i tępo weń tłucze,

 

Po tym tańcu szalonym niech ręce przeplucze,

 

Z tych czerwonych, duszących róż otrząsa płatki,

 

Rozsypuje po sali w tysiączne zagadki,

 

W sto znaków zapytania, sto szmerów niechęci,

 

Nie pyta. Już jest w basie. Już tam się wyświęci.

 

Raz, dwa, trzy, cztery - wali. Niechaj mu otworzą,

 

Niechaj wyjdą z chorągwią, wyjdą z Matką Bożą,

 

Niech mu końskie kopyta przelecą po twarzy

 

I niechaj go postawią gdziekolwiek na straży:

 

Na ulicy stać będzie z karabinem w dłoni...

 

 

 

...Słyszy sala: ktoś idzie, ostrogami dzwoni -

 

 

 

Ostrogą spiął melodię, a akompaniament

 

Szaleje, krzyczy w basie, rośnie w straszny zamęt -

 

Ku sali bagnetami już mierzy, już blisko -

 

I ton jeden uparcie wybija - nazwisko!!!

 

Wciąż czyste, w rozszalałe wplątuje się głosy

 

I wali, wali w basie murem Saragossy,

 

Oszalałych Hiszpanów wyciem, darciem, jękiem

 

I znów wraca ku górze załzawionym dźwiękiem -

 

W mazurze - nie - w mazurku idą wszystkie pary,

 

By całą klawiaturę owinąć w sztandary.

 

Zatrzymali się wszyscy w srebrzystych kontuszach,

 

A klawikord im ducha rozpłomienia w duszach

 

I wzdłuż długich szeregów przewija pas lity,

 

Tysiąc głów podgolonych podnosi w błękity

 

I wszystkie karabele jedną ujął dłonią

 

I uderzył w instrument tą piekielna bronią.

 

Aż struna się ugięła, ta w górze, płaczliwa.

 

I cisza jest w wiolinie. Cisza przeraźliwa.

 

 

 

Po martwej, głupiej strunie, po fijołków woni,

 

Po czyichś smutnych oczach, jakiejś białej dłoni.

 

Jakichś światłach po nocy i szeptach w komorze,

 

Po księży cu, po gwiazdach - mój Boże! mój Boże! -

 

Gdzieś się gubi i zwija, przeciera pas lity,

 

Po księży cu, po gwiazdach, po Rzeczpospolitej.

 

Po sali idzie cisza przeraźliwa, blada

 

I obok tęgich boszów w pierwszym rzędzie siada.

 

Wzrok wlepia martwy, ślepy, w jakiś punkt na ścianie

 

I patrzy w Mochnackiego, kiedy grać przestanie.

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

A on, blady jak ściana, plącze, zrywa tony

 

I kolor spod klawiszy wypruwa - czerwony,

 

Aż wreszcie wstał i z hukiem rzucił czarne wieko

 

I spojrzał - taką straszną, otwartą powieką,

 

Aż spazm ryknął, strach podły i z miejsc się porwali:

 

"Citoyens! Uciekać! Krew pachnie w tej sali!!!"

 

Coś ty Atenom zrobił Sokratesie- Cyprian K. Norwid

Cos ty Atenom zrobil, Sokratesie,

Ze ci ze zlota statue lud niesie,

Otruwszy pierwiej?...

 

Cos ty Italii zrobil, Alighieri,

Ze ci dwa groby stawi lud nieszczery,

Wygnawszy pierwiej?...

 

Cos ty Kolumbie, zrobil Europie,

Ze ci trzy groby we trzechmiejscach kopie,

Okuwszy pierwiej?...

 

Cos ty uczynil swoim, Camoensie

Ze po raz drugi grob twoj grabarz trzesie,

Zglodziwszy pierwiej?...

 

Cos ty, Kosciuszko, zawinil na swiecie,

Ze dwa cie glazy we dwu stronach gniecie,

Bez miejsca pierwiej?...

 

Cos ty uczynil swiatu, Napolionie,

Ze cie w dwa groby zamknieto po zgonie,

Zamknawszy pierwiej?...

 

Cos ty uczynil ludziom, Mickiewiczu?

 

Wiec mniejsza o to, w jakiej spoczniesz urnie,

Gdzie? kiedy? w jakim sensie i obliczu?

Bo grob twoj jeszcze odemkna powtornie,

Inaczej beda glosic twe zaslugi

I lez wylanych dzis beda sie wstydzic,

A lac ci beda lzy potegi drugiej

Ci, co czlowiekiem nie mogli Cie widziec...

 

Kazdego z takich jak Ty swiat nie moze

Od razu przyjac na spokojne loze,

I nie przyjmowal nigdy, jak wiek wiekiem,

Bo glina w gline wtapia sie bez przerwy.

Gdy sprzeczne ciala zbija sie az cwiekiem

Pozniej... lub pierwiej...

[JanzKijan 1]

Czołem.

 

Faktycznie niezły "płot, co własnym swoim płoctwem przerażony" zaczyna się wyrabiać Ergo...

 

(Andrzej Bursa) POETA

 

Poeta cierpi za miliony

Od 10 do 13.20

Od 11.10 uwiera go pęcherz

wychodzi

rozpina rozporek

zapina rozporek

Wraca chrząka

i apiat’

cierpi za miliony

 

 

(Halina Poświatowska) * * *

 

manekiny mają ślepe piersi

kształt łydek jak napięta struna

dźwięcząca wiecznie

chłodnym tym samym tonem

manekiny mają włosy skończone

a twarze szczupłe

zapatrzone w siebie

spod przymkniętych powiek

manekiny

pogardzają tłumem

nie drżą

w istnieniu doskonałe

nieruchome

rozpościerają palce chwil

nad mijającą barwą jedwabiu

z twarzą przyklejoną do szyby

pod suknią

pod szalejącą suknią

jestem wspaniałym elastycznym manekinem

 

 

(Herbert Zbigniew) Piekło

 

Licząc od góry: komin, anteny, blaszany, pogięty dach. Przez okrągłe

okno widać zaplątaną w sznury dziewczynę, która księżyc zapomniał

wciągnąć do siebie i zostawił na pastwę plotkarek i pająków. Niżej kobieta

czyta list, chłodzi twarz pudrem i znów czyta. Na pierwszym piętrze młody

człowiek chodzi tam i z powrotem i myśli: jak ja wyjdę na ulicę z tymi

pogryzionymi wargami i w rozlatujących się butach? W kawiarni na dole

pusto, bo to rano.

Tylko jedna para w kącie. Trzymają się za ręce. On mówi: "Będziemy

zawsze razem. Proszę pana czarną i oranżadę." Kelner idzie szybko za

kotarę i tam dopiero wybucha śmiechem.

 

 

Końcowo, chciałbym poddać ultrabanlną refleksyjkę - jakie jest Wasze patrzenie na poezję?/Jakie ma ona dla was znaczenie?/po kiego ch**a w ogóle czytacie wiersze?, skoro to wszystko przeważnie takie mało czytelne, udwuznacznione wielowymiarowe i do tego jakby ex definitione to razem na kupę (tylko nie piszcie, że to nie mankamenty ).

Z góry thx za zainteresowanie to jakże palącą sprawą. Pozdrawiam najserdeczniej i idę cierpieć za miliony .

[kopaa 0]

Ostanio w Wyborczej czy dzienniku calkiem ładny kwiatek znalazłem

 

Radosław Wisniewski

 

"Litość" (orginalna treść nie zawiera dużych liter)

 

"na imie mam karp i nie mam głosu, kiedy przychodzi smierć,

tylko bezmyślnie kłapie pustym pyskiem jak człowiek.

widziałem, po ktorej stronie kazali ci zanurzyć ręce niczym sieci.

były dzięcięce, ale z nich miałem przyjąć sakrament twardy jak kant wanny.

tradycji babki, tradycji matki, pradziadka postrzelonego pod Tomskiem

musiała stać się zadość.

to miał być konkretny męski strzał od którego scina się ikra, tężeje krew.

nie poszło najlepiej i trzeba było dobijać rannego tak kurczowo chwytającego resztki życia,

zawiniętego w ręcznik, żeby mózg nie bryzgał.

na przyszłość naucz dzieci że jest jeden cel, jeden cios, że kiedy bóg się rodzi, trzeba krwi.

potem już nic nie boli, niczego nie jest żal.

Edytowane 4 lutego 2008 przez kopaa

[AiszA 91]

(The Rose, 1893)

 

 

A Cradle Song

 

The angels are stooping

Above your bed;

They weary of trooping

With the whimpering dead.

 

God's laughing in Heaven

To see you so good;

The Sailing Seven

Are gay with His mood.

 

I sigh that kiss you,

For I must own

That I shall miss you

When you have grown.

 

 

--------------------------------------------------------------------------------

 

(Róża, 1893)

 

 

Kołysanka

 

Nad twą poduszką, mój miły,

Aniołów gromada skrzydlata.

Już im się trochę znudziły

Jęki umarłych w zaświatach.

 

Bóg ma uśmiech na twarzy,

Spoglądając na ciebie.

Nawet Siedmiu Żeglarzy

Świeci jaśniej na niebie.

 

Całuję twe drobne usteczka,

Lecz wzdycham przy tym żałośnie.

Zabraknie mi ciebie, syneczku,

Kiedy mi wreszcie dorośniesz.

 

 

William Butler Yeats

 

 

Przepiękne słowa...

Edytowane 4 lutego 2008 przez ^i^_AiszA_^i^

[epl 160]

worker bees can leave

even drones can fly away

the queen is their slave

 

Chuck Palachniuk

[Gość maciek88]

Wszystko, co złote, krótko trwa [Robert Frost]

 

Złotem przyrody - pierwsza zieleń;

Po niej - już nic prócz spłowień, zbieleń.

Rozkwitu szczyt - to pierwszy listek,

Lecz przez godzinę ledwie: wszystek

Zwykleje w liść natychmiast potem.

Tak Eden zszarzał nam w zgryzotę,

Tak świt nam blaknie w światło dnia.

Wszystko, co złote, krótko trwa.

 

 

 

Zaiebiste to jest.

[Tołdi 8]

pewnej nocy nie tak dawno

temu

miałem sen, że

potrafię latać

to znaczy, machając tylko

rękoma i nogami

mogłem unosić się w

powietrzu

i tak robiłem

ci wszyscy ludzie

wyciągali ręce i usiłowali mnie ściągnąć w dół

ale nie byli w

stanie.

 

miałem ochotę nasikać na

nich.

byli tak

zazdrośni.

 

wystarczyło by tylko, żeby znieśli się

powoli w gęrę tak jak ja

zrobiłem.

 

tacy ludzie myślą, że

sukces rośnie na

drzewach.

 

ty i ja,

wiemy

lepiej.

 

Wiem, że odkurzam, ale ten wiersz niesamowice się mi siada, w kilku linijkach sędziwy już Bukowski potrafił w sumie wyrazić filozofię którą kierował się przez całe życie. Uzupełniam- jest to fragment wiersza "transport" ze zbioru "Ostatnia noc ziemskich wierszy"

Coś innego od tego autora, ale też z podobnym przesłaniem- mój ulubiony fragment "wiersza dla pucybuta":

 

jeżeli zobaczycie mnie uśmiechniętego

 

w moim niebieskim garbusie

 

jadącego na żółtym świetle

 

pędzącego prosto ku słońcu

 

będą właśnie schwytany

 

w ramiona

 

szalonego życia

 

i będę myślał o cyrkowcach na trapezie

 

o karzełkach z wielkimi cygarami

 

o rosyjskiej zimie na początku lat czterdziestych

 

o Chopinie z woreczkiem polskiej ziemi

 

o starej kelnerce przynoszącej mi dodatkowa

 

filiżankę kawy

 

i śmiejącej się przy tym.

 

 

najlepszych z was

 

lubię bardziej niż myślicie.

 

inni się nie liczą

 

ot, maja palce i głowy

 

niektórzy oczy

 

a większość z nich nogi

 

a wszyscy

 

dobre i źle sny

 

i jakąś drogę do przejścia.