własnie ukonczyłem...

[Krzysztof93 1 170]

Ja wiem, że mogę być lekko kojarzony jako ubisofto-sceptyczny ale ta gra na screenach wygląda bardzo brzydko 

[Wredny 9 251]

Kompresja robi swoje, bo przycinam do 3MB, żeby na forum wrzucić, ale tak - grafika ma swoje problemy, o czym zresztą w tekście wspominam.

[ProstyHeker 1 765]

Nie wiem, czy można mówić o ukończeniu tej gierki, ale w rankingu jestem na 1 lokacie, więc chyba się liczy. Jeszcze sobie jeżdżę TRYB ARKADY®, ale traktuję to jako deser.

 

I jest to deser pyszny, bo Project Gotham Racing 4 ląduje w TOP5 gier wyścigowych mojego życia. Model jazdy jest tak miodny, że piałbym ze szczęścia, gdyby którykolwiek nowożytny NFS zbliżył się choć trochę do feelingu, jaki Bizarre Creations osiągnęło prawie 2 dekady temu. Arcade pełną gębą, ale od razu czujesz, czy jedziesz RWD, czy 4WD, oraz ile niuta masz pod prawym pedałem. Model jak tak satysfakcjonujący, że zupełnie nie chciało mi się jeździć supersamochodami. Zrobiłem nimi trochę wyścigów, żeby podbić ranking, ale często wracałem do wolniejszych, starszych, z duszyczką. Na takim N-Ring zawsze Sierra Cosworth > Ferrari. Swoją drogą, czuć progress w zdobywaniu samochodów. W takiej FH5 totalnie zwisało mi, czy z losowania wpadło Lambo, czy klakson. Po paru godzinach grania można sobie kupić niemal dowolne auto.

 

Tym samym nie mogę wyjść z podziwu, że MS wyrzuciło tę serię na śmietnik - grze wystarczyłoby 4K, AA i 60 klatek, żeby być współczesnym role model gry wyścigowej dające radochę. Bo choć można zarzucić jej podstarzenie, na reedycje gier z ery PS2 w formie bliskiej oryginałowi raczej nikt nie narzeka. Może więc modern audience byłoby w stanie zaakceptować estetykę i tej generacji. A że wygasły licencje na auta oraz muzykę - co mnie to. Największego korpo w całej galaktyce nie stać? 

 

Przez mgłę pamiętam albo recenzję, albo zapowiedź PGR4 w PE - coś mi świta szara kolorystka strony, na której był opis gry. Ze screenów pamiętam krople deszczu i bardzo realistycznie odwzorowane budynki (to chyba raczej na pewno było PGR4 niż 3). Ja naprawdę mentalnie pozostałem w tamtych czasach, bo modele budynków zrobione ze zdjęć to stylistka, którą uwielbiam. Lubię jak to jest po prostu płaski JPEG z czymś, co stoi sobie przy jakiejś ulicy w UK.

 

Kolejna rzecz, za którą lubiłem wyścigi kiedyś, a nie przepadam dziś, to czas od momentu włączenia gry do rozpoczęcia wyścigu. Sprawdziłem - 46 sekund. Nie wiem, ile czasu zajmowało to w FH, ale zanim spłynęły mi wszystkie powiadomienia, zmienił się sezon, coś tam pogadała ta wodzirejka i dojechałem do miejsca startu, mijało chyba więcej. 

 

Z drugiej strony, może to i lepiej, że seria pozostała w objęciach 7 generacji, bo nie zrobili z niej kolejnego open world z sezonami, przepustkami i śmiesznymi klaksonami.

 

PS. Przez tych blisko 20 lat nie poprawili błędu - dźwięki niektórych aut w niektórych trasach przerywają, gdy gra jest zainstalowana na HDD. Brzmi totalnie jakby w aucie był problem z zapłonem xD

 

 

[oFi 2 399]

PGR to marka zaraz obok midnight club, która umarła na śmierć niestety. Jak devcią znudzi się robienie guwno ścigałek aka festival z milionem złomu do zbierania to może zrobią rimejki (albo chociaż remastery) tych gier.

[Quake96 3 657]

 

Przyznam na początku, że nie było moim zamiarem kończyć ten "dodatek" w pierwszej kolejności (są jeszcze dwa oryginalne), a po prostu uruchomiłem go jako pierwszy na liście dostępnych gier zaraz po podstawowym Q2. Dopiero w trakcie rozgrywki ogarnąłem, że to ten "nowy" mission pack dodany wraz z wydaniem remastera tego kultowego klasyka.

 

Call of the Machine to w zasadzie sześć misji, plus finalny pojedynek z bossami. Każda z misji teoretycznie polega na wysłaniu jednego z naszych sprzymierzeńców na jakiś obszar, aby znaleźć tam dane potrzebne do otworzenia przejścia do finałowego poziomu a następnie udostępnienie ich do "bazy". Tym samym w teorii kierujemy poczynaniami siedmiu bohaterów, a przynajmniej tak ja to rozumiem. Nie ma to jednak kompletnie znaczenia i jest to tylko tło dla dziejącej się tutaj rzeźni. To co na pewno wyróżnia Call of the Machine na tle samego Quake II to z pewnością dynamika akcji. W niektórych etapach do wybicia mamy nawet grubo ponad setkę wrogów, co zwykle nie miało raczej miejsca w "podstawce". W pewnych momentach ścierać się musimy z dziesiątkami przeciwników na raz, co w towarzystwie odpowiednich "wspomagaczy" jak na przykład "Double Damage" pozwala nam na prawdziwą sieczkę rodem z tak lubianego Doom (2016). Warto jednak wiedzieć o tym, że nie raz w takich sytuacjach naszym nieprzyjaciołom towarzyszyć będą także przeróżni bossowie. Nie zawsze warto iść metodą "na Rambo", bo bardzo szybko zakończy się to dla nas śmiercią.

 

W swoje ręce dostaniemy tutaj także kilka nowych broni, oraz zmierzymy się z kilkoma nowymi typami przeciwników. Tym razem nawet zwykli stroggowie potrafią dzierżyć w łapach potężne spluwy i mogą z łatwością spuścić nam lanie. Co ciekawe, ubici przeciwnicy zwykle nie wyrzucają z siebie amunicji do broni z której korzystali. O zapas tejże należy zatem dobrze dbać i nie marnować co lepszych broni na słabszych przeciwników.

 

Z CotM spędziłem kilka naprawdę długich godzin. Momentami gra testowała moją cierpliwość, gdy do niektórych większych akcji podchodziłem po kilka jeśli nie kilkanaście razy. Mimo tego nie uważam, że to gra zła, a wręcz przeciwnie. Ona jest po prostu momentami wymagająca, ale w zupełnie uczciwy sposób. Nie doszukałem się tutaj żadnego "oszustwa" ze strony AI czy skryptów gry. Wszystko można spokojnie rozplanować i rozegrać tak, aby ukończyć starcia z zadowoleniem.

 

Polecam wszystkim którzy lubią Quake II. Ten dodatek to naprawdę coś zupełnie z innej bajki. Zupełnie inne podejście do walki oraz garść nowych broni i przeciwników sprawia, że warto się tym tytułem zainteresować. Z resztą warto zagrać dla samego faktu, że to kolejny raz Quake II, tylko w innym wydaniu

[Jukka Sarasti 299]

Rozpykałem sobie na Decku w końcu Blasphemous, a że lubię metroidvanie, to miałem swoje oczekiwania. No i zostały spełnione, co tu kryć. Nasz chłopek roztropek w masce-czapce i po ślubach milczenia trafia tutaj na naprawdę spore wyzwania - tak jeśli chodzi o świat, w którym przychodzi mu bytować, jak i starcia jakie będzie musiał stoczyć. No ale po kolei. Rzeczywistość w Blasphemous czerpie z XVI-wiecznego chrześcijaństwa, ale tutaj wykręconego poprzez złowrogą siłę zwaną Cudem. Gra nie odwołuje się jednak bezpośrednio do rzeczywistej religii, czyni to bardziej w warstwie nazwijmy to estetycznej.

 

Tak czy siak, w drodze do kilku możliwych zakończeń Penitent One będzie musiał zmierzyć się z szeregiem umartwiających się biczowników, demonicznych ministrantów czy zakonnic, rycerzy, a przede wszystkim szeregiem bardzo dobrze zaprojektowanych bossów. Umożliwi mu to nieprzekombinowany, ale zaskakująco sycący system walki - można, a nawet czasem trzeba parować ciosy, używać wślizgu, a także używać paru kombosów/ciosów specjalnych. Do tego jeszcze drogę ułatwiają mu soulsowe ectusy, fragmenty różańca nadającego magiczne właściwości oraz parę przypakowanych akcji ofensywnych wymagających uprzednio naładowania paska.

 

Blasphemous ma w sobie też jednak istotny komponent platformówki - nie jest to może gra wyginająca palce jak niektóre partie Hollow Knighta czy całe Aeterna Noctis, ale skakanie nie pełni jedynie roli ozdobnika między bieganiem pomiędzy przeciwnikami. I też działa to bardzo dobrze - w dodatku twórcom świetnie udało się uzyskać soulsowy efekt połączenia świata, gdzie kolejne zwiedzone partie mapy przekładają się na odblokowywanie skrótów.

 

Graficznie to kawał ślicznego pixel artu z masą własnej tożsamości, a plumkająca muzyka również jest charakterystyczna. Poza niezwykle przyjemnym gameplayem (dawno nie wciągnęła mnie tak metroidvania), to olbrzymią zalety gry pozostaje klimat - przygniatający, dający mocne wrażenie obcowania z wykrzywionym światem bez większej nadziei. Penitent One wcale nie przyszedł tutaj po to, aby wygrać. On jedynie może próbować naprawić swoje przewiny. Niekoniecznie mu się to uda.